Vandaag maakte ik ter afleiding een uitstapje met dochter en schoonzoon. We bezochten Vlindorado in Waarland. Een tropische plantenkas met veel vlinders, waterpartijen met vissen en schildpadden en ernaast een kas met vogels. Het was niet makkelijk om de vlinders te fotograferen. Je mocht de vissen voeren en die kwamen als piranha’s op de voederkorrels af. Straks lekker eten bij dochter. Zij maakt haar overheerlijke nasi op mijn verzoek. Zo wordt een dag met in aanvang een zwart randje een dag met een gouden randje.
maandag 29 juli 2019
Moeilijke dag
29 juli, een dag die in mijn geheugen gegrift staat. in de vroege ochtend van die dag in 2007 waren mijn gezin en een paar dierbare mensen thuis bij elkaar om een wake te houden bij mijn doodzieke man. Altijd was hij blijven hopen op betere tijden, maar ineens ging het bergafwaarts. Het ging zo snel dat hij de kracht niet meer had om er bovenop te komen. En wij moesten machteloos toezien. In de vroege ochtend toen de duisternis plaats maakte voor het daglicht, hoorde ik de merel prachtig fluiten. Om die tijd hoor je de merels niet meer. Ik heb het een paar keer eerder meegemaakt dat een merel onophoudelijk floot; toen mijn moeder overleed en dat was in een decembermaand en toen mijn zus overleed. Op het dak van het ziekenhuis zong een merel het hoogste lied alsof hij iets wilde zeggen.
Ik vroeg mijn man of hij de merel hoorde. Ik zag dat hij luisterde. Op dat moment ging hij naar het licht alsof de merel hem op kwam halen. Heel bijzonder, heel mooi , maar ook heel erg verdrietig. Hij stierf veel te jong.
Dus 29 juli vergeet ik nooit. Het had zo'n impact op mij en mijn gezin.
Deze dag ga ik leuke dingen doen, om de dag door te komen. Deze datum blijft altijd beladen. Door mij heen spookt soms de gedachte dat ik hem zo graag lijfelijk in mijn nabijheid wil hebben. Het gemis kan zo intens zijn. Toch houd ik me vast aan de realiteit. En ik koester de mooie herinneringen. Daarbij weet ik dat hij altijd vanuit het universum in mijn nabijheid is. Dat helpt mij door de moeilijke momenten en geeft me energie om door te gaan en een mooi en goed leven te hebben. Hij was een warme, positieve man die altijd klaarstond voor iedereen. Zo wordt hij herinnerd en met die erfenis gaan wij voort.
Ik vroeg mijn man of hij de merel hoorde. Ik zag dat hij luisterde. Op dat moment ging hij naar het licht alsof de merel hem op kwam halen. Heel bijzonder, heel mooi , maar ook heel erg verdrietig. Hij stierf veel te jong.
Dus 29 juli vergeet ik nooit. Het had zo'n impact op mij en mijn gezin.
Deze dag ga ik leuke dingen doen, om de dag door te komen. Deze datum blijft altijd beladen. Door mij heen spookt soms de gedachte dat ik hem zo graag lijfelijk in mijn nabijheid wil hebben. Het gemis kan zo intens zijn. Toch houd ik me vast aan de realiteit. En ik koester de mooie herinneringen. Daarbij weet ik dat hij altijd vanuit het universum in mijn nabijheid is. Dat helpt mij door de moeilijke momenten en geeft me energie om door te gaan en een mooi en goed leven te hebben. Hij was een warme, positieve man die altijd klaarstond voor iedereen. Zo wordt hij herinnerd en met die erfenis gaan wij voort.
dinsdag 16 juli 2019
Schildpad
Het blijft een raadsel waar mijn schildpad is gebleven.Weggelopen de vrijheid tegemoet op zoek naar een mannelijke schildpad? Dat is de meest logische gedachte. Elk jaar bij erg warm weer werd ze een aantal dagen onrustig en wandelde ze door de tuin waaruit ze niet kon ontsnappen. Maar dat was de tuin van mijn vorige huis.
Omdat Bertha (zo heet ze) mee verhuisde, zorgden we voor een nieuwe vijver. Daar moest ze erg aan wennen, ook aan alle nieuwe geluiden. Dat was soms een bonte kakofonie, want het platteland waar ik nu woon brengt veel geluiden voort. Niet alleen natuurlijke geluiden maar ook de herrie van de boerenwerkzaamheden. Ik woon aan een doorgaande weg en dat betekent veel verkeer van tractoren van loonwerkbedrijven die de werkzaamheden van de boeren uit handen nemen. Denk aan mest uitrijden, grasland maaien en hooien, koeien verweiden, tulpenbollen planten, koppen en uiteindelijk rooien. Het is hier overdag nooit rustig.
De vijver werd afgezet en Bertha kon niet ontsnappen. Er was wel voldoende beweegruimte voor haar. Drie jaar verbleef ze in de vijver. Ik vond dat ze de laatste tijd trager was, wat dieper in het water lag tijdens het voeren. Maar overdag zat ze heerlijk in de zon rond te kijken.
Op een dag, nog niet zo lang geleden, was ik in de tuin aan het werk. Een grote tuin met veel onderhoud. Ik verplaatste planten bij de vijver en toen heb ik een emmer die onderdeel van de barricade vormde, opzij gezet. Daardoor kwam er een opening in de afzetting om de vijver. Het was dom van mij om die emmer niet terug te zetten. Vermoedelijk zag Bertha haar kans schoon om weg te glippen.
In de dagen erna zag ik regelmatig luchtbellen in het water zoals alleen Bertha ze kon maken. Of werden die bellen veroorzaakt door de vijverpomp? Ik twijfelde en vroeg me af of Bertha ziek op de bodem zou kunnen liggen en niet meer kon zwemmen vanwege verlies van kracht. Het water is niet helder dus kon ik niet tot op de bodem kijken.
Na een paar dagen verdwenen de luchtbellen. De vissen zwommen zoals altijd rustig rond. 's Avonds kwamen ze hongerig naar de oppervlakte om te eten. Alles leek normaal, behalve dan dat Bertha niet meer tussen de vissen zwom.
Zodra het water helemaal helder is, gaan we kijken of Bertha dood op de bodem ligt of waarschijnlijk alleen het schild. De verdwijning van Bertha blijft me bezig houden en om dat te verwerken borduur ik een herinnerings kruissteekwerk, een eigen ontwerp. Als dat af is zal ik meer uitleg geven over het ontwerp.
Ik heb Bertha, die ongeveer 45 jaar was, 35 jaar lang verzorgd. Was ze ziek, dan gingen we naar de dierenarts. Ze had een heerlijk leven bij ons. Die onzekerheid over waar ze is, vind ik heel naar.
Omdat Bertha (zo heet ze) mee verhuisde, zorgden we voor een nieuwe vijver. Daar moest ze erg aan wennen, ook aan alle nieuwe geluiden. Dat was soms een bonte kakofonie, want het platteland waar ik nu woon brengt veel geluiden voort. Niet alleen natuurlijke geluiden maar ook de herrie van de boerenwerkzaamheden. Ik woon aan een doorgaande weg en dat betekent veel verkeer van tractoren van loonwerkbedrijven die de werkzaamheden van de boeren uit handen nemen. Denk aan mest uitrijden, grasland maaien en hooien, koeien verweiden, tulpenbollen planten, koppen en uiteindelijk rooien. Het is hier overdag nooit rustig.
De vijver werd afgezet en Bertha kon niet ontsnappen. Er was wel voldoende beweegruimte voor haar. Drie jaar verbleef ze in de vijver. Ik vond dat ze de laatste tijd trager was, wat dieper in het water lag tijdens het voeren. Maar overdag zat ze heerlijk in de zon rond te kijken.
Op een dag, nog niet zo lang geleden, was ik in de tuin aan het werk. Een grote tuin met veel onderhoud. Ik verplaatste planten bij de vijver en toen heb ik een emmer die onderdeel van de barricade vormde, opzij gezet. Daardoor kwam er een opening in de afzetting om de vijver. Het was dom van mij om die emmer niet terug te zetten. Vermoedelijk zag Bertha haar kans schoon om weg te glippen.
In de dagen erna zag ik regelmatig luchtbellen in het water zoals alleen Bertha ze kon maken. Of werden die bellen veroorzaakt door de vijverpomp? Ik twijfelde en vroeg me af of Bertha ziek op de bodem zou kunnen liggen en niet meer kon zwemmen vanwege verlies van kracht. Het water is niet helder dus kon ik niet tot op de bodem kijken.
Na een paar dagen verdwenen de luchtbellen. De vissen zwommen zoals altijd rustig rond. 's Avonds kwamen ze hongerig naar de oppervlakte om te eten. Alles leek normaal, behalve dan dat Bertha niet meer tussen de vissen zwom.
Zodra het water helemaal helder is, gaan we kijken of Bertha dood op de bodem ligt of waarschijnlijk alleen het schild. De verdwijning van Bertha blijft me bezig houden en om dat te verwerken borduur ik een herinnerings kruissteekwerk, een eigen ontwerp. Als dat af is zal ik meer uitleg geven over het ontwerp.
Ik heb Bertha, die ongeveer 45 jaar was, 35 jaar lang verzorgd. Was ze ziek, dan gingen we naar de dierenarts. Ze had een heerlijk leven bij ons. Die onzekerheid over waar ze is, vind ik heel naar.
maandag 15 juli 2019
Quote
In de krant lees ik: VAKANTIE, NIKS MOET, NIKS DOEN MAG!
Dat is het heerlijke van vakantie. Dan is het bij mij wel heel vaak vakantie, want van mezelf moet ik niets meer. Dat vind ik een luxe. Ik maak geen deel meer uit van het arbeidsproces en kan mijn tijd zelf indelen en bepalen wat ik wel en niet wil. Ik moet dus niks. Alhoewel...
Soms ontkom je niet aan het moeten doen van iets. Er zijn altijd verplichtingen die je moet nakomen, afspraken waar je gehoor aan moet geven. Niet altijd even leuk. Maar zo is het leven nu eenmaal.
Zelfs in de vakantie zijn er dingen die moeten, zoals op tijd zijn voor het vliegtuig of de trein of boot. Een overnachtingsplek zoeken of een permanente verblijfplaats als je dat nog niet van tevoren heb geregeld. Maar daarna begint het dolce far nientes.
Bij mij thuis is het alle dagen dolce far nientes, ik doe alleen maar dingen waar ik zin in heb. Zo kan ik uren borduren aan mijn eigen ontwerpen. Bij goed daglicht teken en kleur ik graag. Als ik zin heb, werk ik in de tuin. Dat laatste lukt niet altijd, want mijn rug laat het een beetje afweten. Ik heb besloten dat een stuk van de tuin wild mag groeien met planten zoals je in de bermen ziet. De bijen hebben dat nodig en ik ben dan meteen verlost van de ergernis dat het onkruid altijd maar doorgroeit. Ik las in de krant dat door die wilde stukjes in de tuin de bijenstand beter wordt en dat iedereen zo'n plekje zou moeten reserveren in plaats van al die aangeharkte, parkachtige tuinen, vaak ook nog vol stenen. Er is voor allebei wat te zeggen. Ik ben een rommelkont en zo'n verwilderde tuin past bij mij. Iemand die heel netjes is van aard, ergert zich er mateloos aan, maar vindt het bij een ander stiekem wel een spannende tuin, waarin het iedere
dag anders is.
Aan het eind van elke dag maak ik de balans op. Soms is het een verdrietige dag, maar doorgaans is het een blije dag met bijzondere gebeurtenissen. Vaak zijn het de kleine dingen die het hem doen.
Over het algemeen ben ik een gelukkig mens die niets te klagen heeft.
Ik wens iedereen die dit leest een fijne vakantie en denk eraan: NIKS MOET, NIKS DOEN MAG!
Dat is het heerlijke van vakantie. Dan is het bij mij wel heel vaak vakantie, want van mezelf moet ik niets meer. Dat vind ik een luxe. Ik maak geen deel meer uit van het arbeidsproces en kan mijn tijd zelf indelen en bepalen wat ik wel en niet wil. Ik moet dus niks. Alhoewel...
Soms ontkom je niet aan het moeten doen van iets. Er zijn altijd verplichtingen die je moet nakomen, afspraken waar je gehoor aan moet geven. Niet altijd even leuk. Maar zo is het leven nu eenmaal.
Zelfs in de vakantie zijn er dingen die moeten, zoals op tijd zijn voor het vliegtuig of de trein of boot. Een overnachtingsplek zoeken of een permanente verblijfplaats als je dat nog niet van tevoren heb geregeld. Maar daarna begint het dolce far nientes.
Bij mij thuis is het alle dagen dolce far nientes, ik doe alleen maar dingen waar ik zin in heb. Zo kan ik uren borduren aan mijn eigen ontwerpen. Bij goed daglicht teken en kleur ik graag. Als ik zin heb, werk ik in de tuin. Dat laatste lukt niet altijd, want mijn rug laat het een beetje afweten. Ik heb besloten dat een stuk van de tuin wild mag groeien met planten zoals je in de bermen ziet. De bijen hebben dat nodig en ik ben dan meteen verlost van de ergernis dat het onkruid altijd maar doorgroeit. Ik las in de krant dat door die wilde stukjes in de tuin de bijenstand beter wordt en dat iedereen zo'n plekje zou moeten reserveren in plaats van al die aangeharkte, parkachtige tuinen, vaak ook nog vol stenen. Er is voor allebei wat te zeggen. Ik ben een rommelkont en zo'n verwilderde tuin past bij mij. Iemand die heel netjes is van aard, ergert zich er mateloos aan, maar vindt het bij een ander stiekem wel een spannende tuin, waarin het iedere
Aan het eind van elke dag maak ik de balans op. Soms is het een verdrietige dag, maar doorgaans is het een blije dag met bijzondere gebeurtenissen. Vaak zijn het de kleine dingen die het hem doen.
Over het algemeen ben ik een gelukkig mens die niets te klagen heeft.
Ik wens iedereen die dit leest een fijne vakantie en denk eraan: NIKS MOET, NIKS DOEN MAG!
zondag 14 juli 2019
Julimaand.
Vandaag 14 juli is mijn dochter jarig. De dag van haar geboorte kan ik me goed herinneren. Zij kwam ter wereld via een keizersnede, een spoedoperatie. Gelukkig helemaal gezond. Nu is ze 40 plus en dat vindt ze niet leuk. Maar helaas de tijd tikt door. We worden allemaal ouder en mogen blij zijn als we gezond zijn en tevreden met het leven dat we leiden.
Toch vind ik de julimaand een beladen maand. En waarom deze maand? Omdat mijn onderbewustzijn onbewust open gaat, zomaar vanzelf. Ik kan het niet tegen houden. Aan het begin van de maand krijg ik een onbestemd gevoel en dan weet ik weer wat er komen gaat. Ik ben blij met alles wat ik heb, maar in de julimaand voel ik extra hard wat ik mis. Wie ik allemaal mis. Dierbare mensen die een deel waren van mijn zijn.
Onverwachte herinneringen komen tot leven.
De julimaand is de maand van de vierdaagse van Nijmegen. In 2006 was het in juli bloedheet. Zo heet dat er doden vielen tijdens de wandeltocht.
Mijn man kwam oververhit thuis uit zijn werk, dat dacht de huisarts. Maar er was iets veel ernstiger aan de hand. Hij had een hersentumor, de meest kwaadaardige soort graad 4, ongeneeslijk. Hij onderging alle behandelingen en bleef hoop houden. Ik zag hem veranderen. Er gebeurde ook zoveel in zijn hoofd. Op 29 juli 2007 kwam er een eind aan zijn leven. Het hele scenario doemt steeds in me op; de zorg, de angst, de stress en het machteloos zijn. De aftakeling zien. Wat een heel sportieve man was die van volleybal en windsurfen hield en daar heel fanatiek in was, werd een zielig hoopje mens die niets meer kon.
Herinneringen zitten vastgeroest in mijn onderbewustzijn en een paar keer per jaar maakt het zich los. Rond de feestdagen, met bijzondere gebeurtenissen en vooral de julimaand. Het voelt als een fantoompijn die men ervaart na een amputatie van een lichaamsdeel. Pijn aan het deel dat er niet meer is. Een vreselijke pijn. Een onherstelbare beschadiging waar je mee moet leren leven. En ik leer er mee leven, dat wil ik en dat moet ik. Maar soms mag ik even een beetje minder sterk zijn en alle gevoelens toelaten, wetende dat het aan het eind van de maand alles weer terug kruipt in het onderbewustzijn tot een volgend moment.
Er borrelt een lied op in mijn hoofd.
Kon ik nog maar even bij je zijn,
Kon ik nog maar even met je praten…
Ik verman me, vandaag is het feest. Mijn dochter is jarig en is vanmorgen al heel aandoenlijk toegezongen door mijn kleinzoon. Op zo’n moment vergeet je even alle sombere juligedachten.
dinsdag 9 juli 2019
Er zijn zo van die dagen dat je weet dat het niks wordt bij het opstaan. Ik voel me niet uitgerust waarschijnlijk door een heftige droom vannacht. Ik was afgedwaald van mijn reisgenoten en kwam op een prachtig strand terecht in een ver, zonnig land. Er was een mooie boulevard met zitkuilen die in het plaveisel waren gecreëerd voor de chique badgasten. In de rand van de kuil waren zitplaatsen aangebracht en in de een stond in het midden een palmboom, de ander had een fontein. De zitkuilen hadden allemaal een ander formaat, klein voor twee personen en groot voor hele gezelschappen. Het zag er overweldigend uit, omringd door bouwwerken met een bijzondere architectuur, torens die nog net niet de wolken aanraakten. Na ervan genoten te hebben, besefte ik dat ik mijn reisgenoten weer op moest zoeken en ging dezelfde weg terug als waar ik vandaan kwam. Ik kwam bij een snelweg die ik niet herkende, ik ging terug en kwam in een smalle straat terecht zonder enige luxe. Aan weerskanten armoedige huizen en daartussen een zandweg. Overal lag vuilnis. Ik zag mensen met verrotte tanden, kapotte kleding en ik voelde me allerminst op mijn gemak. Er kwam een man op me af. Hij streek over mijn blote arm en ik dacht "oh jee." De man schudde zijn hoofd en keek om zich heen. Er lag een stuk kippengaas op de grond. Dat pakte hij op en drapeerde dat over mijn armen en schouders. Met een big smile, waarbij de gaten in zijn gebit zichtbaar werden, verdween hij en ik begreep dat blote armen aanstootgevend zijn daar. Ik verliet zo snel mogelijk de armoedige buurt en ging terug naar de snelweg, niet wetend hoe ik ooit weer bij mij reisgenoten moest komen. Het kippengaas schuurde en ik haalde het van mijn schouders. Met het stuk gaas in mijn hand zocht ik verder, steeds verder afdwalend tot ik me realiseerde dat ik echt verdwaald was in deze vreemde wereld. Op dat moment werd ik wakker. Het was maar een droom. Ik wilde verder slapen, maar stond toch op. Een lange dag wachtte op mij met veel dingen die moeten. En toen begon het, niets lukte, er ging van alles fout en ik had zo geen zin in al dat moeten. Ik wil niets moeten, maar er zijn dingen waar je niet aan ontkomt.
Het is nu 12 uur, de ochtend is voorbij. Ik ga al mijn krachten bundelen om toch alle dingen die moeten te gaan doen. Misschien dat het vanmiddag wel lukt. Dan wordt het toch nog een goede dag. En anders is er morgen weer een dag.
Het is nu 12 uur, de ochtend is voorbij. Ik ga al mijn krachten bundelen om toch alle dingen die moeten te gaan doen. Misschien dat het vanmiddag wel lukt. Dan wordt het toch nog een goede dag. En anders is er morgen weer een dag.
maandag 8 juli 2019
Slow motion
Zaterdag 6 juli 2019
De televisie staat aan. Ik kijk naar de start van de tour de France in Brussel, rondom het beroemde Atomium met zijn glanzende bollen. Indrukwekkend.
Vandaag is het oppasdag. Kleinzoon is bij me. Erg gezellig. Hij is goedgehumeurd, kan goed zichzelf bezig houden, maar soms weet hij niet zo goed wat hij wil. En als ik dan van alles opgenoemd heb en hij duidelijk heeft gemaakt dat hij dat niet wil, zet ik de televisie aan. Dus kijken we samen naar de Tour de France, maar ik blijf er wel bij om uitleg te geven wat er te zien is. Hij vindt de wielrenners machtig interessant. Hij herkent meteen de jumboploeg door de letters op de helmen. Want lezen begint hij nu te leren of is het woordherkenning? Maakt niet uit, hij heeft het naar zijn zin. De helikopterbeelden vindt hij geweldig. Vooral als hij de wielrenners in tunnels ziet verdwijnen en er een paar tellen later weer uit ziet komen. Kleinzoon heeft een fascinatie voor tunnels.
Dan is er een valpartij en dat vindt hij minder leuk. Hij roept: 'Au! Ambulance! Dokter.' De beelden worden in slow motion herhaald waarop kleinzoon denkt dat ze steeds opnieuw vallen. Het is een mooi leermoment en ik vertel hem wat slow motion betekent. Ik zwaai naar hem en zeg: 'Zo zwaai jij ook altijd, maar als je nou heel langzaam zwaait, dan zwaai je in slow motion. Kijk zo gaat dat' en ik doe het hem voor.
Het is aandoenlijk om te zien hoe hij langzaam naar me terug zwaait met een big smile. Hij snapt het. Vanaf dat moment zegt hij uit zichzelf als iets in slow motion te zien is.
Na het avondeten laat ik hem wat langer opblijven. Het is zo gezellig met hem. Ik lees hem voor uit zijn favoriete boek 'Het grote boek van beer en egel' met prachtige illustraties. 4 verhaaltjes en het boeit hem mateloos. Hij geeft zelf aan dat het bedtijd is. Ik zie het aan hem, zijn ogen worden rood van vermoeidheid. Zoveel indrukken ook vandaag.
Als ik zijn tanden wil poetsen ontstaat er een probleem. De accu van de tandenborstel is leeg. Dus kan ik geen tanden poetsen volgens hem. Maar ik heb een creatieve geest en een hoop fantasie. Ik zeg: 'Weet je wat, zal ik in slow motion poetsen? Als de tandenborstel power heeft, dan gaat hij heel snel en zonder power dan heel langzaam.'
Hij kijkt me aan en doet zijn mond open. Handmatig poets ik en ik zie lichtjes in zijn ogen. Hij vindt het leuk. Als ik klaar ben, lacht hij. 'Slow motion,' zegt hij blij.
De volgende dag vertelt hij zijn ouders hoe ik in slow motion zijn tanden poetste. Oma weet ook altijd raad!
De televisie staat aan. Ik kijk naar de start van de tour de France in Brussel, rondom het beroemde Atomium met zijn glanzende bollen. Indrukwekkend.
Vandaag is het oppasdag. Kleinzoon is bij me. Erg gezellig. Hij is goedgehumeurd, kan goed zichzelf bezig houden, maar soms weet hij niet zo goed wat hij wil. En als ik dan van alles opgenoemd heb en hij duidelijk heeft gemaakt dat hij dat niet wil, zet ik de televisie aan. Dus kijken we samen naar de Tour de France, maar ik blijf er wel bij om uitleg te geven wat er te zien is. Hij vindt de wielrenners machtig interessant. Hij herkent meteen de jumboploeg door de letters op de helmen. Want lezen begint hij nu te leren of is het woordherkenning? Maakt niet uit, hij heeft het naar zijn zin. De helikopterbeelden vindt hij geweldig. Vooral als hij de wielrenners in tunnels ziet verdwijnen en er een paar tellen later weer uit ziet komen. Kleinzoon heeft een fascinatie voor tunnels.
Dan is er een valpartij en dat vindt hij minder leuk. Hij roept: 'Au! Ambulance! Dokter.' De beelden worden in slow motion herhaald waarop kleinzoon denkt dat ze steeds opnieuw vallen. Het is een mooi leermoment en ik vertel hem wat slow motion betekent. Ik zwaai naar hem en zeg: 'Zo zwaai jij ook altijd, maar als je nou heel langzaam zwaait, dan zwaai je in slow motion. Kijk zo gaat dat' en ik doe het hem voor.
Het is aandoenlijk om te zien hoe hij langzaam naar me terug zwaait met een big smile. Hij snapt het. Vanaf dat moment zegt hij uit zichzelf als iets in slow motion te zien is.
Na het avondeten laat ik hem wat langer opblijven. Het is zo gezellig met hem. Ik lees hem voor uit zijn favoriete boek 'Het grote boek van beer en egel' met prachtige illustraties. 4 verhaaltjes en het boeit hem mateloos. Hij geeft zelf aan dat het bedtijd is. Ik zie het aan hem, zijn ogen worden rood van vermoeidheid. Zoveel indrukken ook vandaag.
Als ik zijn tanden wil poetsen ontstaat er een probleem. De accu van de tandenborstel is leeg. Dus kan ik geen tanden poetsen volgens hem. Maar ik heb een creatieve geest en een hoop fantasie. Ik zeg: 'Weet je wat, zal ik in slow motion poetsen? Als de tandenborstel power heeft, dan gaat hij heel snel en zonder power dan heel langzaam.'
Hij kijkt me aan en doet zijn mond open. Handmatig poets ik en ik zie lichtjes in zijn ogen. Hij vindt het leuk. Als ik klaar ben, lacht hij. 'Slow motion,' zegt hij blij.
De volgende dag vertelt hij zijn ouders hoe ik in slow motion zijn tanden poetste. Oma weet ook altijd raad!
zondag 7 juli 2019
Na de euforie
Het was een hectische week. Drukte rondom het schrijven. Het begon al met de voorbereidingen voor de boeklancering van de bundel Stilte versus Storm. Ik moest een voordracht houden over hoe het is om schrijver te zijn. Tja, en dat moest ik goed voorbereiden. Dan had ik in diezelfde week de bijeenkomst van de boekschrijvers om elkaars ingestuurde fragmenten te bespreken en ik mocht het auteurscontract tekenen voor mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed, dat in januari 2020 gelanceerd wordt. Al met al dus veel hectiek in de afgelopen week en daarbij ook spanning. Hoe zal het allemaal gaan? Gaat de voordracht wel goed? Ik ben niet zo'n spreker voor een grote groep mensen.
Ineens was alles achter de rug en zoals gewoonlijk had ik me weer druk gemaakt om niks. Ik kreeg niets anders dan lovende reacties, ook op de berichtgeving in dit blog. Net zoals in dat liedje over de voetbalvrouwen kreeg ik de lach niet van mijn gezicht. Ik was een blij ei. Reacties te over op de sociale media.
En dan is de week voorbij, euforie maakt plaats voor het leven van alledag. De reacties verstommen en ik pak de draad op, want er is nog genoeg te doen. Ik heb een deadline. 15 juli moet mijn manuscript van Juf Zebrahoed, gecontroleerd, verbeterd en herschreven hier en daar, bij de uitgever liggen. De illustraties komen later. Ik heb ze allemaal zelf getekend. Een paar van de tekeningen moet ik nog inkleuren. Euforie weg, stress weer terug. Adem in, adem uit.
Bij www.godijnpublishing.nl zijn ook verschenen;
Reizende poefjes, een boek vol avontuur en magie met de hoofdpersonages Pol en Polleke Grasspriet.
De lamp, de sneeuwbol en het kompas dat zich afspeelt in Cornwall in Engeland, eveneens met Pol en Polleke Grasspriet en hun neefje Noek die een Engelse vader heeft. Ook dit verhaal is spannend en magisch.
Daarnaast heb ik verhalen geschreven voor 7 verhalenbundels, ook te verkrijgen bij godijnpublishing.nl en in de reguliere en online boekwinkels.
Ineens was alles achter de rug en zoals gewoonlijk had ik me weer druk gemaakt om niks. Ik kreeg niets anders dan lovende reacties, ook op de berichtgeving in dit blog. Net zoals in dat liedje over de voetbalvrouwen kreeg ik de lach niet van mijn gezicht. Ik was een blij ei. Reacties te over op de sociale media.
Bij www.godijnpublishing.nl zijn ook verschenen;
Reizende poefjes, een boek vol avontuur en magie met de hoofdpersonages Pol en Polleke Grasspriet.
De lamp, de sneeuwbol en het kompas dat zich afspeelt in Cornwall in Engeland, eveneens met Pol en Polleke Grasspriet en hun neefje Noek die een Engelse vader heeft. Ook dit verhaal is spannend en magisch.
Daarnaast heb ik verhalen geschreven voor 7 verhalenbundels, ook te verkrijgen bij godijnpublishing.nl en in de reguliere en online boekwinkels.
vrijdag 5 juli 2019
Storm versus Stilte
Tijdens de lancering op vier juli van de verhalenbundel Storm versus Stilte met korte verhalen van 10 schrijvers, hield ik een voordracht over wat het is om schrijver te zijn en hoe ik als schrijver te werk ga. Ik had een aandachtig publiek. De collegaschrijvers, die ook verhalen schreven voor de bundel, lazen een fragment voor. Het maakte nieuwsgierig. De hele stapel boeken die je ziet op de foto is al verkocht en de bestellingen stromen binnen bij de uitgever. Ik kan de bundel dan ook van harte aanbevelen. Hij is te koop in de reguliere en onlineboekwinkel en bij www.godijnpublishing.nl
Wat de bundel zo bijzonder maakt is dat er telkens 2 verhalen bij elkaar horen. De ene schrijver schreef een stormachtig verhaal, de ander schreef over hetzelfde verhaal maar dan in de stilte. Dat geeft verrassende duoverhalen. Ik zou zeggen, ga de bundel lezen.
Wat de bundel zo bijzonder maakt is dat er telkens 2 verhalen bij elkaar horen. De ene schrijver schreef een stormachtig verhaal, de ander schreef over hetzelfde verhaal maar dan in de stilte. Dat geeft verrassende duoverhalen. Ik zou zeggen, ga de bundel lezen.
De tekst van de voordracht staat in een ander blogbericht; Een kijkje in de keuken van een schrijver.
donderdag 4 juli 2019
Vind je schrijven fijn, schrijf je graag korte verhalen, sluit je dan aan bij de groep korte verhalen schrijven voor een bundel en vraag de info hierover aan bij info@schrijveninhoorn.nl Ik ga weer meedoen. Mijn verhalen staan inmiddels in 7 bundels en in januari 2020 wordt mijn 3e kinderboek gelanceerd. Want als je voor bundels schrijft dan wordt de volgende stap vaak een heel boek.Tenminste...als schrijven je passie is en dat is bij mij het geval.
SchrijvenInHoorn
De kennismakingsavond is uiteindelijk gepland op dinsdagavond 16 juli en de eerste aanmeldingen zijn al binnen. Ben jij er ook bij? Mail voor informatie naar info@schrijveninhoorn.nl
Voordracht tijdens boeklancering Stilte versus Storm
Een kijkje in de keuken van een schrijver.
Schrijven doe ik al mijn hele leven. Dagboeken vol. Ik bewaar ze in een prachtige beschilderde kist door mijn opa beschilderd. Vroeger deed deze kist dienst als speelgoedkist. Mijn hele leven zit erin.
Ik ben pas serieus gaan schrijven toen ik me aanmeldde bij schrijven in Hoorn, opgezet door Elly Godijn. Het was de bedoeling om in een groep korte verhalen te schrijven, elkaars verhalen te lezen en feedback te geven. Soms pittige feedback , maar altijd positief en opbouwend bedoeld. De verhalen hadden een thema en dat werd ook de titel van de bundel waarin de verhalen gepubliceerd werden.
Korte verhalen schrijven vind ik leuk. Na de eerste bundel volgden er meer. Ik zit nu zo’n vijf jaar in de stal van Godijn Publishing en wilde graag een eigen boek schrijven. Ik begon in een groep met mensen die bezig waren met het schrijven van een boek . Na een poosje liep ik vast. Ik wist niet goed hoe het verhaal verder moest. Ondertussen schreef ik ook een verhaal voor kinderen. Mijn kleinkinderen inspireerden mij met hun verhalen. Elly Godijn vond mij meer een kinderboekenschrijver. Het boek voor volwassenen legde ik aan de kant en ik besloot een kinderboek te schrijven. Dankzij mijn kleinkinderen en mijn rijke fantasie resulteerde dat in twee kinderboeken; Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. De boeken zijn spannend, avontuurlijk en magisch. Mijn derde kinderboek wordt in januari 2020 gelanceerd.
Schrijven is mijn passie. Als ik schrijf heb ik speciale achtergrondmuziek aanstaan. Er branden kaarsjes en ik brand wierook van Aartsengel Gabriel. Deze Aartsengel stimuleert je brein, je onderbewustzijn en geeft helderheid, zodat er mooie woorden op papier komen. Het klinkt misschien zweverig. Maar ik geloof in de hulp van engelen, want het verbaast me iedere keer weer wat ik op papier schrijf, alsof het niet van mijzelf is.
Als alles op papier staat, gaat het de laptop in, terwijl ik de fouten eruit haal en zinnen herschrijf. Het is iedere keer weer fijn als het hele manuscript na alle feedback en eindredactie opgemaakt wordt om gedrukt te worden. En dan begint het wachten op de lancering, wat een groot feest is.
Je kunt mij vinden op facebook. Ik heb een facebookpagina Reizende poefjes en andere verhalen waar je mijn schrijfproces kan volgen.
Toch hoop ik ooit mijn boek voor volwassenen te voltooien, want ik ben nog lang niet uitgeschreven. En mijn plan is om minstens 100 jaar te worden. Dus ik heb nog alle tijd.
woensdag 3 juli 2019
Het zit in de genen
Ik ben tot de conclusie gekomen dat schrijven in het bloed zit. Ik zat net rustig te mijmeren en er borrelde van alles op. Ik stond op en pakte het boek dat mijn vader in 1938 geschreven had. Getypt op een oude typemachine. Hij had het zelf gebonden. Het is nooit uitgegeven. Ik denk omdat er oorlog kwam. Het lijkt me een bijzonder verhaal in de oude spelling. Ik ga het eens helemaal aandachtig lezen, het is een biografie gekruid met romantiek en humor. Dat staat vermeld in het boek en het maakt me nieuwsgierig, want ik weet weinig over mijn vader uit die periode. De vooroorlogse tijd. Ikzelf ben van na de oorlog.
Mijn jongste zus was schrijver van familieromans. Ze heeft zo'n 20 boeken geschreven en is helaas veel te vroeg overleden. Zij was erg succesvol en schreef onder pseudoniem Edith van Diesveldt. Ik heb niet alle boeken van haar.
Mijn broer schreef columns en heeft die ook gebundeld. Dus schrijven zit in de familie. we zijn gewoon een creatieve familie op vele fronten
Want ik schrijf ook. Ik schreef artikelen voor een clubblad, ik schreef verhalen voor de familiekrant en langzaam maar zeker eindigde ik een schrijfgroep zo'n vijf jaar geleden. Daar heb ik al eens over geschreven, hoe boeiend dat is. Je leest fragmenten van andere schrijvers en geeft feedback wat dan later in de groep besproken wordt. Soms pittig, maar altijd opbouwend. Het verhaal wordt er beter van. Het resultaat is publicatie. Dat is een mooie beloning voor veel inspanning. En dan hoop je natuurlijk dat de lezers het oppakken. Ik heb nu twee kinderboeken geschreven en het derde boek zit in de eindfase. Ik ben er trots op en zou willen dat nog meer kinderen mijn boeken lezen.
De titels: Reizende poefjes
De lamp, de sneeuwbol en het kompas
Juf Zebrahoed (vanaf jan.2020)
Ik schreef ook korte verhalen voor bundels getiteld:
Onthullingen,
28 blauwe violen,
Stille getuigen,
Rivierstenen,
De spiegel,
Zwaarden van mist,
Influisteraar,
Aangenaam,
Stilte versus storm(vanaf 4 juli2019)
Alle boeken zijn te koop in de reguliere en online boekwinkels en bij www.godijnpublishing.nl
Mijn jongste zus was schrijver van familieromans. Ze heeft zo'n 20 boeken geschreven en is helaas veel te vroeg overleden. Zij was erg succesvol en schreef onder pseudoniem Edith van Diesveldt. Ik heb niet alle boeken van haar.
Mijn broer schreef columns en heeft die ook gebundeld. Dus schrijven zit in de familie. we zijn gewoon een creatieve familie op vele fronten
Want ik schrijf ook. Ik schreef artikelen voor een clubblad, ik schreef verhalen voor de familiekrant en langzaam maar zeker eindigde ik een schrijfgroep zo'n vijf jaar geleden. Daar heb ik al eens over geschreven, hoe boeiend dat is. Je leest fragmenten van andere schrijvers en geeft feedback wat dan later in de groep besproken wordt. Soms pittig, maar altijd opbouwend. Het verhaal wordt er beter van. Het resultaat is publicatie. Dat is een mooie beloning voor veel inspanning. En dan hoop je natuurlijk dat de lezers het oppakken. Ik heb nu twee kinderboeken geschreven en het derde boek zit in de eindfase. Ik ben er trots op en zou willen dat nog meer kinderen mijn boeken lezen.
De titels: Reizende poefjes
De lamp, de sneeuwbol en het kompas
Juf Zebrahoed (vanaf jan.2020)
Ik schreef ook korte verhalen voor bundels getiteld:
Onthullingen,
28 blauwe violen,
Stille getuigen,
Rivierstenen,
De spiegel,
Zwaarden van mist,
Influisteraar,
Aangenaam,
Stilte versus storm(vanaf 4 juli2019)
Alle boeken zijn te koop in de reguliere en online boekwinkels en bij www.godijnpublishing.nl
Contract getekend
In de avond van 2 juli ging ik naar mijn schrijfgroep boekschrijven om de laatste feedback van mijn manuscript Juf Zebrahoed te bespreken. Het wordt een boek voor kinderen vanaf 8 jaar tot en met 11 jaar. Avontuurlijk, vol fantasie en magie, hier en daar moeilijke woorden die om uitleg vragen of uitgelegd worden ter verbreding van de woordenschat. Het verhaal gaat over Juf Zebrahoed en de familie Regenboog, te zien op de foto. Uitgever Godijn Publishing heeft er vertrouwen in dat ook dit boek een succes wordt. Op deze avond mocht ik het uitgeefcontract tekenen, altijd weer een mooi moment. De lancering van het boek laat nog even op zich wachten. Er gaan nog veel werkzaamheden aan vooraf voordat het boek gelanceerd kan worden in januari 2020. Als alles afgerond is, start ik met een nieuw verhaal, waarschijnlijk een vervolg op dit boek. De tijd zal het leren. Ik ben nog lang niet uitgeschreven. Mijn hoofd is soms net een bubbelbad, zoveel ideeën als er in opborrelen en al die ideeën moeten samengevoegd worden tot één geheel, een nieuw verhaal met net zoveel avontuur en magie als in mijn andere kinderboeken. Dit is mijn derde kinderboek. De andere twee zijn Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas, een tweeluik met de hoofdpersonages Pol en Polleke Grasspriet. Juf Zebrahoed is een totaal ander verhaal.
Nieuwsgierig naar de boeken? Ze zijn overal verkrijgbaar. Ik hoor van volwassenen die veel voorlezen dat de boeken erg leuk zijn. Kinderen zijn ook enthousiast en trots als ze een gesigneerd boek ontvangen, want dat behoort tot de mogelijkheden als je een boek besteld bij www.godijnpublishing.nl Dan er wel even de naam van het kind voor wie het boek bestemd is bij vermelden. Fijn om op vakantie mee te nemen. De lamp, de sneeuwbol en het kompas speelt zich af in Cornwall, Engeland. Leuk als je daar naar toe gaat op vakantie om er dan ook een verhaal over te lezen. Alleen nog even geduld voor Juf Zebrahoed.
Abonneren op:
Posts (Atom)