Katten en ik.

Ik ben geen kattenmens. Ik houd meer van honden, ben ook met honden opgegroeid. Mijn weerstand voor katten is ontstaan toen ik bij een vriendin op bezoek was. We zaten gezellig aan tafel met koffie en taart. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar zwarte kat bovenop de buffetkast naar mij loeren. Nu vind ik een pikzwarte kat altijd een beetje creepy. Komt dat door het bijgeloof dat een zwarte kat ongeluk brengt? Ik zat niet op mijn gemak daar. En ineens in een onbewaakt ogenblik sprong die kat vanaf de kast op mijn rug en liet zich met zijn scherpe nageltjes naar beneden glijden. Ik gilde en was totaal overstuur. Sindsdien liep ik in een boog om een kat heen. Toen hoorde ik verhalen van kattenliefhebbers over hun vondsten in huis, cadeautjes van de kat zoals een half levende of dode muis, kikkers, vogeltjes en dan meestal ook nog de mooie vogels, zelfs een keer een meerkoet. Ik zag het helemaal voor me, plasjes bloed met het object erin. En dan nog niet te spreken over kattenkots. brrr.
Het veranderde met de drie katten van mijn dochter. Regelmatig verzorgde ik ze tijdens vakanties. En eigenlijk begon ik het steeds leuker te vinden. Ik hoefde ze niet in mijn huis, maar op afstand vond ik het prima. De katten werden ouder, de eerste kat, een zwart met witte, werd ziek. Zo ziek dat hij niet meer te redden was. Hij kreeg een mooi plekje in de tuin met op het grafje een prachtige heester. Tijden ging het goed. Ik begon de overgebleven katten lief te vinden. Ze waren aaibaar en kwamen naar me toe om geknuffeld te worden, bedelend met hun pootje van ' komt er nog wat van'. De schildpadpoes was de absolute favoriet van mijn dochter en stiekem ook van mij. Regelmatig lag de poes bij mij in de serre van de zon te genieten.
Een paar dagen geleden kon de schildpadpoes zich niet meer bewegen. Dochter vreesde het ergste. En ik ook. Ze lag zo zielig onder een dekentje. Toch at en dronk ze gulzig. Ze keek je met haar mooie ogen aan alsof ze zei: 'ben jij er ook?'
De dierenarts vermoedde dat ze een hersenbloeding of infarct had. Er was geen redden meer aan. Met pijn in haar hart moesten dochter en schoonzoon in overleg met de dierenarts de beslissing nemen dat inslapen het beste was. En zo geschiedde. Vol verdriet kwamen ze thuis met een levenloze poes. Ze waren even langs het tuincentrum geweest en hadden een Japanse kers gekocht om op het grafje te planten. Nu heeft ze een mooi plekje in de tuin. En iedere keer als ik de uitbundig roze bloeiende Japanse kers zie vanuit het keukenraam, schieten mijn ogen vol tranen. Ik had dit van mijzelf nooit verwacht, maar deze kat betekende meer voor mij dan ik dacht. R.I.P. lieve schildpadpoes

.