Leesredactie

Geen berichten plaatsen op een blog kan eigenlijk niet. Ik heb een excuus. Het was gewoon bedrijvig waardoor ik er niet aan toe kwam. Ik had onder andere logees. Met hen ging ik leuke dingen doen. Ik was druk met leesredactie van manuscripten voor de uitgever. Dat vind ik boeiend. Fouten uit de tekst halen, dingen die niet kloppen of kunnen. Ik schijn een speurneus te hebben voor zulke dingen. Het is veel werk maar dat vind ik niet erg. Ook krijg ik wel een manuscript dat niet mijn genre is. Daar moet ik me dan doorheen worstelen om halverwege te ontdekken dat het toch een bijzonder verhaal is.  De fouten in het manuscript zijn voor de schrijver alleen maar fijn omdat het verhaal beter wordt na verbetering van de fouten. Verbeteren doe ik zelf niet. Ik geef alleen aan in de kantlijn waar de fouten zitten. Geen enkel manuscript wordt foutloos afgeleverd. Als schrijver lees je over de fouten heen. Er is echt een buitenstaander nodig om die te ontdekken en daar ben ik er dus een van.
Mijn twee kinderboeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas zijn ook door de leesredactie gegaan en ook in deze verhalen werden fouten opgespoord. Zelf las ik er overheen. En dan, als het boek er is, vind je toch nog kleine foutjes. Helaas is er dan niets meer aan te doen, behalve als er een tweede druk komt. Dan kunnen voor die tijd de foutjes eruit gehaald worden.
11 mei is er een boeklancering in  Schouwburg Het Park in Hoorn. 10 schrijvers lanceren op die dag hun boek tijdens een schrijfevent georganiseerd door de uitgever Godijn Publishing. Info hierover op www.godijnpublishing.nl Daar vind je ook info over de schrijfgroepen.
Mijn derde kinderboek komt uit bij deze uitgever tijdens een event in januari 2020. De titel wordt Juf Zebrahoed. Ik werk op het moment aan het manuscript om het verhaal nog beter te maken. Ik ben lid van een schrijfgroep met deelnemers die allemaal een boek schrijven. Er wordt goede, vaak kritische feedback gegeven. Dat is heel fijn, maar soms ook heftig. Dan ga je twijfelen ( zie je wel, ik kan niet schrijven), maar het komt altijd goed. 1 keer in de zes weken komen we bij elkaar om ervaringen uit te wisselen en de feedback te bespreken. Ik zou het niet willen missen. Als schrijver ben je vaak onzeker over het verloop. In de schrijfgroep krijg je bevestiging of juist niet. Maar dan krijg je handvatten om verder te kunnen. Uiteindelijk lever je dan een mooi manuscript af, dat binnen afzienbare tijd wordt omgetoverd tot een mooi boek.

Na een verhuizing.

Goede middag. Mijn huis ligt overhoop. Ik sta in de opruim/weggooimodus. Na de verhuizing is alles op een plek terecht gekomen die bij nader inzien onhandig is. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken om het een en ander te veranderen. Tja, en dat geeft rommel. Er zitten dingen tussen waarvan ik nu denk 'waarom heb ik dat bewaard.' Morgen wordt oud papier opgehaald en de opbrengst van al dat papier is voor sportclubs. Ze zullen blij zijn met mijn bijdrage.
Het grote nadeel van in een kleiner huis gaan wonen is, dat ik steeds gedacht heb dat alles er wel inpaste. Maar helaas is dat niet zo. Ik heb ook nog het een en ander in opslag staan en dat komt volgende week als het Lenteachtig wordt, hier naar toe. Ik wil nu voordat het echte mooie weer aanbreekt, in een opgeruimd, gezellig huis zitten, waar ik mijn hobby's uit kan oefenen zonder me schuldig te voelen. Opruimen is niet de leukste klus. Het is wikken en wegen, in eerste instantie troep verplaatsen om het dan toch rigoreus weg te gooien. Wat moet ik er allemaal mee. Maar het is niet altijd even makkelijk. Er staat al het een en ander klaar voor de kringloop.
Ik ben een oppotter. Ik kan overal iets leuks van maken. Maar die dingen zijn ook vergankelijk. Ook moet ik uitzoeken wat ik echt wil met mijn creatieve dingen. Ik vind alles leuk, maar ik ga me beperken tot de technieken waar ik goed in ben en ook het leukste vind om te doen. Ik heb nu even koffiepauze, maar ga nu weer snel aan de slag. De dag gaat toch al zo snel.
En de boekenkast heb ik inmiddels opnieuw ingericht. Heerlijk, al die boeken.

Katten en ik.

Ik ben geen kattenmens. Ik houd meer van honden, ben ook met honden opgegroeid. Mijn weerstand voor katten is ontstaan toen ik bij een vriendin op bezoek was. We zaten gezellig aan tafel met koffie en taart. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar zwarte kat bovenop de buffetkast naar mij loeren. Nu vind ik een pikzwarte kat altijd een beetje creepy. Komt dat door het bijgeloof dat een zwarte kat ongeluk brengt? Ik zat niet op mijn gemak daar. En ineens in een onbewaakt ogenblik sprong die kat vanaf de kast op mijn rug en liet zich met zijn scherpe nageltjes naar beneden glijden. Ik gilde en was totaal overstuur. Sindsdien liep ik in een boog om een kat heen. Toen hoorde ik verhalen van kattenliefhebbers over hun vondsten in huis, cadeautjes van de kat zoals een half levende of dode muis, kikkers, vogeltjes en dan meestal ook nog de mooie vogels, zelfs een keer een meerkoet. Ik zag het helemaal voor me, plasjes bloed met het object erin. En dan nog niet te spreken over kattenkots. brrr.
Het veranderde met de drie katten van mijn dochter. Regelmatig verzorgde ik ze tijdens vakanties. En eigenlijk begon ik het steeds leuker te vinden. Ik hoefde ze niet in mijn huis, maar op afstand vond ik het prima. De katten werden ouder, de eerste kat, een zwart met witte, werd ziek. Zo ziek dat hij niet meer te redden was. Hij kreeg een mooi plekje in de tuin met op het grafje een prachtige heester. Tijden ging het goed. Ik begon de overgebleven katten lief te vinden. Ze waren aaibaar en kwamen naar me toe om geknuffeld te worden, bedelend met hun pootje van ' komt er nog wat van'. De schildpadpoes was de absolute favoriet van mijn dochter en stiekem ook van mij. Regelmatig lag de poes bij mij in de serre van de zon te genieten.
Een paar dagen geleden kon de schildpadpoes zich niet meer bewegen. Dochter vreesde het ergste. En ik ook. Ze lag zo zielig onder een dekentje. Toch at en dronk ze gulzig. Ze keek je met haar mooie ogen aan alsof ze zei: 'ben jij er ook?'
De dierenarts vermoedde dat ze een hersenbloeding of infarct had. Er was geen redden meer aan. Met pijn in haar hart moesten dochter en schoonzoon in overleg met de dierenarts de beslissing nemen dat inslapen het beste was. En zo geschiedde. Vol verdriet kwamen ze thuis met een levenloze poes. Ze waren even langs het tuincentrum geweest en hadden een Japanse kers gekocht om op het grafje te planten. Nu heeft ze een mooi plekje in de tuin. En iedere keer als ik de uitbundig roze bloeiende Japanse kers zie vanuit het keukenraam, schieten mijn ogen vol tranen. Ik had dit van mijzelf nooit verwacht, maar deze kat betekende meer voor mij dan ik dacht. R.I.P. lieve schildpadpoes

.

Storm buiten, storm in mijn hoofd.

Het blijft maar stormen. Af en toe zijn er flinke rukwinden. Ook in mijn hoofd stormt het, maar dan met gedachten en ideeën. Nu het manuscript voor mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed is goedgekeurd voor publicatie, borrelen er al weer verhalen op in mijn hoofd voor een vervolg op Juf Zebrahoed. Ik houd ervan om met verschillende dingen bezig te zijn. Afwisseling houdt mij energiek. En dat geldt niet alleen voor schrijven maar ook voor mijn creatieve uitspattingen. Creativiteit zit in mijn bloed, geërfd van twee kanten. Mijn vader was een creatief mens. Hij was altijd in de huiskamer bezig met tekenen en schilderen, houtsnijwerk waarbij de splinters door de kamer vlogen en mijn moeder was aan het borduren. Ik heb de kunst van hen afgekeken. Op de middelbare school hadden we het vak handwerken en dat vond ik het allerleukste. Daar werd de basis gelegd. Mijn opa van moeders kant kon geweldig schilderen en ook mijn moeder's zus maakte hele mooie dingen van textiele materialen. Verhalen schrijven leerde ik op de middelbare school. Als we opdrachten kregen voor opstellen of werkstukken was ik in mijn element. Vooral het research daarvoor  was boeiend. Later schreef ik berichten voor een clubblad en voor een kunstkring. Niks doen is geen optie voor mij. Ik heb altijd wel iets te doen. En ik voel me daar happy bij. Ik volg regelmatig workshops om up to date te blijven, zowel met schrijven als met creativiteit. Op dit moment volg ik tekenworkshops om mijn techniek te verbeteren.
5 jaar terug sloot ik me aan bij een schrijfgroep. Ik schreef een flink aantal verhalen die in verschillende bundels zijn gepubliceerd. En toen begon ik tijdens een logeerpartij van de kleinkinderen te schrijven. Ze zaten boordevol ideeën. Kinderfantasie vind ik geweldig. Er kwam zoveel ter sprake, dat ik er een boek van wilde maken. En dat werd Reizende poefjes. Later gevolgd door De lamp, de sneeuwbol en het kompas dat ik schreef tijdens een vakantie in Cornwall in Engeland. Een zeer inspirerende plek. En nu komt het derde kinderboek er aan. Juf Zebrahoed. Totaal anders dan de eerste twee boeken. Het verhaal heb ik helemaal zelf verzonnen, zonder hulp van de kleinkinderen. De lancering van dit boek is in januari 2020 en voor die tijd is er veel werk om het manuscript nog beter te maken. De uitgever is Godijn Publishing.

Laatste kans! Mis het niet!

Laatste kans om je aan te melden voor de workshop ‘Op zoek naar je 

influisteraar’ in Hoorn. Sluiting inschrijving donderdag.

Locatie: MixHoorn | Hoorn

Schrijfinspirator: Lieve van den Berg

16 maart van 13.00 - 16.00

Entree: € 25,-

Inclusief verhalenbundel "Influisteraar", koffie/thee en pen & papier.

Reserveren: Via de webshop van  Godijn Publishing

Voor meer informatie: info@godijnpublishing.nl

“Op zoek naar een influisteraar.”

Lieve van den Berg publiceerde 29 september haar tweede kinderboek “De lamp, de sneeuwbol en het kompas”. Het is een los te lezen vervolg op haar eerste boek “Reizende Poefjes”. Beide boeken zijn gebaseerd op haar kleinkinderen die haar inspireren met hun fantasie. Zij zijn haar influisteraars.

Wat houdt het in.

Met behulp van schrijfopdrachten gerelateerd aan de verhalenbundel “Influisteraar” gaan de deelnemers korte teksten schrijven, waarbij ze putten uit eigen ervaringen en gebeurtenissen. Zo gaan ze onderzoeken of ze een influisteraar kunnen vinden.

Een influisteraar verschijnt in verschillende gedaanten; letterlijk, figuurlijk, tastbaar, als persoon of juist onzichtbaar.

Het is de bedoeling dat de fantasie gaat stromen, waardoor er een verbinding komt tussen fictie en nonfictie.

Lieve combineert creatief en intuïtief schrijven.

Hoe gaan we te werk.

Tijdens het schrijven is het de bedoeling dat er niet teveel nagedacht wordt, dat er ononderbroken geschreven wordt aan een opdracht en vooral dat de fantasie gaat stromen. Kort en bondig schrijven is de uitdaging. Schrijfervaring is niet noodzakelijk.

Voorbeeld van een schrijfopdracht.

2 Schrijf in vijf minuten een tekst met de titels;

a Dochter, zuster.

b Gekweld door het verleden.

Wie of wat is de influisteraar.

3 Onderstreep een woord dat eruit springt in de tekst van opdracht 2 en geef dit woord door aan de persoon aan je linkerkant en ontvang een woord van de persoon aan je rechterkant.

Schrijf 2 minuten over dit woord.

4 Schrijf in vijf minuten een tekst met de titels;

a De tragiek van de gebroken arm.

b Terwijl mijn gitaar zachtjes huilt.

5 Kies een woord uit tekst 4 en schrijf hiermee een elfje. (een versje van 11 woorden).

Regel 1 = een woord

Regel 2 = twee woorden

Regel 3 = drie woorden 

Regel 4 = vier woorden

Regel 5 = 1 woord

Voorbeeld:

Gitaar

Zachte klanken

Klassiek of modern

Soms met Spaans temperament

Snaarinstrument

Waar & wanneer

De workshop wordt gegeven:

•   16 maart 2019, zaterdag van 13.00 - 16.00 uur

Adres: 

Verlengde Lageweg 19

1628 PM Hoorn

Kosten

De bijdrage voor de workshop bedraagt 25,-, inclusief de verhalenbundel "Influisteraar”, pen & papier en koffie/thee.

Fragment

Vandaag een fragment uit het tweede kinderboek van Lieve van den Berg: De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Pol en Polleke zijn op zoek naar Noek, die spoorloos verdwenen is. Noek heeft het Syndroom van Down en gaat het liefst zijn eigen gang. Hij wil van alles uitproberen. Daardoor komt hij in de problemen. Pol en Polleke zorgen ervoor dat alles goed komt met behulp van een lamp, een sneeuwbol en een kompas en niet te vergeten Alba, een reuzenalbatros. Het boek is overal te koop en ook te bestellen bij www.godijnpublishing.nl 

Het is een vervolg op het eerste deel Reizende poefjes, maar zelfstandig te lezen.

‘Waar is Noek nou weer?’ merkt Pol op. Hij kijkt om zich heen. ‘Noek waar ben je? Kom, kom, kommetje.’

‘Wat zeg je nou?’ vraagt Aladin.’ Komkommertje, dat is toch groente.’

‘Nee, kom kom kommetje. Dat betekent dat hij moet komen. Dat roepen we altijd als je buut vrij kunt doen tijdens het verstoppertje spelen. En weg, weg weggetje als je nog niet tevoorschijn kunt komen.’

‘Interessant,’ zegt Aladin. ‘Zullen we dan allemaal tegelijk roepen, dan hoort hij het vast.’

‘Kom, kom, kommetje, kom kom kommetje,’ klinkt het in koor.

Noek blijft weg.

‘Hij zal toch niet naar buiten zijn gegaan?’

Ze rennen naar buiten, kijken overal, maar Noek is spoorloos. Aladin loopt naar een hele dikke muur met een hoge dubbele deur.

‘Daar zit hij niet hoor,’ zegt Polleke. ‘Hoe kan hij nou naar binnen gaan. Er zit geen deurkruk op de deur.’

‘Met Noek weet je het nooit,’ antwoordt Pol. ‘Als hij in de buurt is, gebeuren er vreemde dingen.’

‘We gaan er toch binnen kijken,’ zegt Aladin. ‘Dit is de enige plek waar we niet gekeken hebben. Achter de deur is een grot met allemaal kostbaarheden.’ Hij gaat met zijn armen gespreid voor de deur staan en roept: ‘Sesam open u.’

Voorjaarsmand opmaken.

Gistermiddag was ik naar een workshop plantenmanden vullen. Het was ter bevordering van groen in de tuinen. Eigenlijk bestemd voor mensen die in de wijk Risdam in Hoorn wonen. En aangezien ik vond dat ik ook mocht deelnemen omdat ik ruim 30 jaar in de wijk heb gewoond, meldde ik me aan. En ik mocht komen. Het was in de plantenkas van een agrarische school. Interessant om te horen dat alles zelf gekweekt wordt zonder bestrijdingsmiddelen. En met heel veel beschikbare planten mochten de deelnemers een mand of een emmer vullen. Iedereen vloog als kippen op de planten af. 24 mensen. Er was tijd over om een tweede mand te vullen. Ik zou met mijn dochter gaan, maar die moest toch afzeggen. Ik besloot de tweede mand voor haar te maken, maar helaas waren de mooiste planten al op. Ik kon gelukkig nog een Helleborus scoren. De leidinggevende was zo aardig om mij een plek aan te wijzen, waar ik die kon vinden. Het resultaat van de tweede mand vind ik iets minder, maar toch mooi. Toen moest ik met die twee manden in de keiharde storm naar mijn auto lopen, die helemaal achteraan stond op het parkeerterrein. Gevolg is dat ik vandaag enorme spierpijn in mijn armen heb, want die manden waren best zwaar.Op een foto zie je hoe de plantentafel is leeggeplunderd.

Yes!!! Ik ben erbij.

In het weekend las ik op facebook mijn horoscoop. Die vertelde dat er een bijzondere week aankwam met veel verrassingen. Er kwamen verrassingen, wel klein, maar toch. Ik won een prijsje in de vriendenloterij; geen geld, maar een cadeau naar keuze. En…ik kreeg alsnog een plekje voor een workshop die eigenlijk was volgeboekt. Maar de grootste verrassing moest nog komen. Mijn ‘influisteraar’ had dat ingegeven. Of dat echt zou gebeuren, was afwachten.

Gisteravond was ik met andere schrijvers bijeen om feedback op onze verhalen te bespreken. Mijn fragment uit mijn verhaal Juf Zebrahoed kreeg forse feedback. Omdat het hele verhaal ter beoordeling bij de uitgever lag, dacht ik; mijn verhaal wordt vast afgekeurd. Ze vinden het helemaal niks. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de feedback niet afkrakend bedoeld was, maar belangrijk voor het verbeteren, actiever en krachtiger maken, van het verhaal. Gelukkig werd door de andere schrijvers bevestigd dat het verhaal erg leuk, spannend en vol fantasie is. Op mijn vraag of er al een manuscriptoordeel was werd vaag geantwoord. 

Toch kwam ik na afloop thuis met gemengde gevoelens. Ik dacht: als ik veel tijd besteed aan verbetering van het manuscript zonder uitzicht op publicatie, wat heeft het dan voor zin.Een soort schrijversdip. Zie je wel, ik kan niet goed genoeg schrijven. Onzin natuurlijk. Anders waren de boeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas er nooit gekomen. 

Vanmorgen was ik die dip al weer kwijt en ik startte met de dagelijkse bezigheden. Toen kwam er een telefoontje van de uitgever Godijn Publishing. Er moet nog veel geboetseerd worden aan het manuscript, maar het verhaal is goedgekeurd voor publicatie. Lancering Januari 2020 als onderdeel van Boek 10 januari 2020. Dat betekent dat nog negen andere schrijvers hun boek lanceren tijdens een groot schrijfevent.

Ik ben zoooooo blij. Ik sprong een gat in de lucht en rende naar mijn dochter: Ik ben erbij. Mijn derde boek wordt in januari gelanceerd.

Voor de nieuwe bloglezers.

Voor de nieuwe bloglezers zal ik even in het kort vertellen wie ik ben en wat ik doe.

Mijn naam is Lieve van den Berg, auteur van diverse korte verhalen, gepubliceerd in verhalenbundels. Ook heb ik twee kinderboeken geschreven Reizende poefjes (4 sterren) en De lamp de sneeuwbol en het kompas (5 sterren).

Ik ben auteur van de maand maart. Ik voel me zeer vereerd en ik mag alles wat met mijn schrijfkunsten te maken heeft, onder de aandacht brengen.

Mijn hele leven schrijf ik al. Vooral dagboeken. Na de dood van mijn man schreef ik een boek over zijn ziekte in dagboekvorm en gaf dat uit in eigen beheer. Nu, jaren later, overweeg ik het verhaal opnieuw uit te brengen. Zijn ziekte is nog steeds actueel. Omdat ik veel schrijfervaring heb gekregen in de loop der jaren ga ik het boek geheel herzien. Er kan heel veel verbeterd worden.

Voorlopig concentreer ik me op het schrijven van kinderboeken. Er ligt een manuscript voor mijn derde kinderboek bij de uitgever ter beoordeling. Ik hoop natuurlijk dat het manuscript aan de eisen voldoet. De titel hiervan is Juf Zebrahoed.  

Ik schrijf voor mijn blog Alledaagse dingen. De naam van het blog zegt het al. Alles wat ik doe en meemaak komt in het blog. Ook de ontwikkelingen rond het uitgeven van een boek. 

Ik heb drie kleinkinderen. De oudste twee inspireerden mij om de personages Pol en Polleke te ontwikkelen. Zij zijn de hoofdpersonages in Reizende poefjes, een spannend, magisch verhaal dat zich afspeelt in een fantasiewereld met reuzen, koningen, een heks, een pratende vogel en een bijzondere belevenis in Luilekkerland, Sprookjeswonderland en Minecraft.

Mijn jongste kleinkind heeft het syndroom van Down. Hij stond model voor het personage Noek in De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Een avontuur waarin een reuzenalbatros een grote rol speelt. Het verhaal brengt Noek en natuurlijk Pol en Polleke in de vier windstreken en dat is heel spannend.

Als je me volgt op mijn blog, blijf je op de hoogte van alle ontwikkelingen

Workshop: Op zoek naar een influisteraar

Locatie: MixHoorn | Hoorn

Schrijfinspirator: Lieve van den Berg

16 maart van 13.00 - 16.00

Entree: € 25,-

Inclusief verhalenbundel "Influisteraar", koffie/thee en pen & papier.

Reserveren: Via de webshop van  Godijn Publishing

Voor meer informatie: info@godijnpublishing.nl

“Op zoek naar een influisteraar.”

Lieve van den Berg publiceerde 29 september haar tweede kinderboek “De lamp, de sneeuwbol en het kompas”. Het is een los te lezen vervolg op haar eerste boek “Reizende Poefjes”. Beide boeken zijn gebaseerd op haar kleinkinderen die haar inspireren met hun fantasie. Zij zijn haar influisteraars.

Wat houdt het in.

Met behulp van schrijfopdrachten gerelateerd aan de verhalenbundel “Influisteraar” gaan de deelnemers korte teksten schrijven, waarbij ze putten uit eigen ervaringen en gebeurtenissen. Zo gaan ze onderzoeken of ze een influisteraar kunnen vinden.

Een influisteraar verschijnt in verschillende gedaanten; letterlijk, figuurlijk, tastbaar, als persoon of juist onzichtbaar.

Het is de bedoeling dat de fantasie gaat stromen, waardoor er een verbinding komt tussen fictie en nonfictie.

Lieve combineert creatief en intuïtief schrijven.

Hoe gaan we te werk.

Tijdens het schrijven is het de bedoeling dat er niet teveel nagedacht wordt, dat er ononderbroken geschreven wordt aan een opdracht en vooral dat de fantasie gaat stromen. Kort en bondig schrijven is de uitdaging.

De teksten lezen ze aan elkaar voor, waarbij ze zoveel mogelijk discussie mijden. Want discussie haalt je uit de schrijfflow. Het luisteren naar het voorlezen van de teksten is een openbaring van hoe het ook anders kan. Dezelfde opdracht, een totaal andere invulling. 

Het is gebleken dat een workshop met een boek als inspiratiebron een succes is. De ene deelnemer schrijft poëtisch, de ander is breedsprakig, weer een ander voorzichtig, aarzelend. Alles is goed en door de tekst aan elkaar voor te lezen, inspireer je elkaar waardoor je schrijfproces goed op gang komt met als resultaat mooie teksten.  Heel leerzaam. Schrijfervaring is niet belangrijk.

Waar en wanneer

De workshop wordt gegeven:

•   16 maart 2019, zaterdag van 13.00 - 16.00 uur

Adres: 

Verlengde Lageweg 19

1628 PM Hoorn

Kosten

De bijdrage voor de workshop bedraagt 25,-, inclusief de verhalenbundel "Influisteraar”, pen & papier en koffie/thee.

Het regent en het stormt. Het lijkt wel herfst. Aan mijn eettafel heb ik uitzicht op de weg. Op mooie dagen is het druk met boerenverkeer, veel tractoren met indrukwekkende machines erachter en je ziet veel recreërende mensen op motors, op fietsen, wandelend of in old-timers. Nu is het rustig. Af en toe een auto die langs komt. Het weer nodigt niet uit om naar buiten te gaan, dus blijf ik lekker binnen. De kachel weer aan en ik doe alleen maar waar ik zin in heb.
Vandaag is het redactiewerk van fragmenten van een verhaal voor leden van de 'boekschrijfclub.' Altijd boeiend om de verhalen van feedback te voorzien en ook nog eens leuk om te doen. Ze vinden dat ik scherpe opmerkingen maak, maar altijd is het positief bedoeld om een verhaal beter te maken. Op mijn beurt krijg ik ook vaak scherpe kritiek. Het verhaal gaat te snel, ik leg teveel uit, ik 'tell' in plaats van 'show'. Als schrijver krijg je altijd te horen 'show, don't tell' anders krijgt je verhaal geen kracht. Moeilijk is dat. Een simpel voorbeeld. Je schrijft niet zij huilt, maar... je schrijft 'haar ogen vulden zich met tranen die langzaam over haar wangen naar beneden drupten.' Dan weet de lezer dat ze huilt en ziet de lezer het voor zich.
Moeilijk hoor alles te showen als je in de flow van je verhaal zit. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed na het herschrijven, schuren, schaven en slijpen

zoals schrijvers dat noemen.
Ik heb nu twee kinderboeken op mijn naam en een derde op komst. Allemaal tot stand gekomen met feedback van de schrijfclub.  Het derde boek ligt bij de uitgever ter beoordeling. Spannend of het voor publicatie in aanmerking komt. Het is een ander boek dan de eerste twee en voor dit boek maakte ik zelf de illustraties, omdat mijn dochter die de eerste boeken illustreerde er nu geen tijd voor heeft. Ze zei me: 'Waarom teken je niet zelf. Je kan zo goed tekenen.' Daar had ik geen moment aan gedacht. Ik vind mijn tekeningen altijd maar zozo. Een ander kijkt er dan toch heel anders naar.
Ik ga snel verder, want de zondag begint al aardig op te schieten.
Mijn twee gepubliceerde boeken zijn: Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Overal verkrijgbaar.

Fotoshoot.

Vandaag had ik een hele leuke dag. Ik was uitgenodigd voor een fotoshoot in Amsterdam Noord. Eerst kreeg ik uitleg waarom er portretfoto’s gemaakt worden. Het is voor een speciaal project. Er worden mensen van verschillende pluimages gefotografeerd, daarna zoekt de fotograaf de beste foto’s uit en zet ze bij elkaar in een grid 5x5, zodat je in een opslag alle portretten ziet. Het is de bedoeling dat mensen die de foto’s zien gaan raden wat iedereen doet. Ik heb natuurlijk verteld over mijn twee kinderboeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. De fotograaf keek uitgebreid op mijn tijdlijn op facebook en vond dat erg interessant. Hoogstwaarschijnlijk geschikt voor het project. Ik ben de oudste deelnemer, gefotografeerd in wisselende kleuren. Mijn zoon Guillaume Groen, ook fotograaf, was erbij. Voor mij was het complimenten dag, want hij vertelde enthousiast over mijn creatieve uitspattingen, over de boeken waarvoor zijn twee kinderen model stonden en mij inspireerden met hun verhalen. Hoe mijn jongste kleinzoon, het kind van mijn dochter en schoonzoon een rol kreeg in mijn tweede kinderboek, wat door zijn Downsyndroom een bijzonder verhaal opleverde. Trots was ik toen ik dat zo aanhoorde. Vaak ben je je niet bewust van alles wat je doet en wat anderen ervan vinden. De assistenten van de fotograaf waren zeer geïnteresseerd in mijn boeken. Leuke cadeautjes voor neefjes en nichtjes zeiden zij en ze namen kaartjes met gegevens mee. Ik heb ook info achtergelaten in de fotostudio, daarvoor getipt door een collegaschrijver. ‘Laat altijd je sporen achter.’

Het was boeiend mee te maken hoe zo’n fotoshoot gaat. Ik voelde me op dat moment een VIP. Na afloop hebben mijn zoon en ik nagepraat tijdens een lunch in het restaurant van Eye met een mooi uitzicht op het water en de skyline van Amsterdam. Ik vond het een dag met een gouden randje. Een mooie grote foto krijg ik thuis gestuurd.  

De fotograaf is Marieke van der Velden, met assistentie van Philip Brink en Joris.