Op weg naar het nieuwe jaar

Het regent dennennaalden ondanks de kluit aan de kerstboom. Het zijn de eerste tekenen dat de kerstperiode op zijn eind raakt. De kerstboom staat nog mooi te zijn. De vele vogeltjes in de boom geven er iets vrolijks aan. Morgen luiden we het oude jaar uit en stappen we vol verwachting het nieuwe jaar weer in. Hopelijk zal het ons veel goeds brengen, veel liefde, licht en warmte, maar vooral gezondheid, strijdbaarheid en aandacht voor elkaar.
De kerstboom mag tot 6 januari blijven staan, de dag dat de Driekoningen vol verwachting het kindje bezochten in de stal.
Als het huis ontdaan is van alle kerstversieringen, begint bij mij het verlangen naar het voorjaar. Eerst kunnen we nog een strenge vorstperiode verwachten. Ik hoop dat de mensen om ons heen veel warmte uit zullen stralen, zodat we zonder al te veel kou deze vorstperiode door zullen komen.
Voor iedereen alvast de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar.

Boodschap vanuit gene zijde

Charl: “Ik zal je vertellen wat ik heb meegemaakt. Er was een man net hier aangekomen en erg opstandig. Hij wilde nog niet dood. Hij was pas aan iets moois begonnen. Ik heb met hem gepraat en toen berustte hij er in dat hij was overgegaan. Hij begreep waarom het zo moest zijn, dat het tot het plan behoorde. Het was zijn tijd en daar kon niets aan veranderd worden. Hij krijgt nu hier aan gene zijde een mooie taak en daar is hij erg blij mee.
Ook ik ben erg blij met al mijn mooie taken. Het geeft me veel voldoening en ik heb alle tijd om rustig die taken te doen. Deadlines kennen we hier niet. Niemand wordt kwaad of ongeduldig. Hier is alles liefde. En dat maakt het zo fijn hier. Daar kunnen de mensen op aarde nog veel van leren en daarom proberen wij dat over te brengen. De wereld is veel te hard, veel te materialistisch. Dat moet veranderen. De mensen moeten weer open staan voor elkaar, luisteren en niet alleen maar doen alsof. Er zijn al veel mensen aan het veranderen, maar het zijn er nog lang niet genoeg. De cultuur van ‘ pakken wat je pakken kan’ moet omslaan naar een cultuur van delen. Dan komt de aandacht voor elkaar vanzelf. En met delen bedoel ik niet alleen materialistische dingen maar ook gevoelens en allerlei zaken die van belang zijn. Mensen moeten ook weer leren praten met elkaar en daarbij gevoelens uiten. Al die oppervlakkige zaken dragen niet bij tot de ontwikkeling van de mens. Dieper ingaan op elkaars zielenroerselen, dat brengt pas een ontwikkeling teweeg. Eerlijk zijn tegen elkaar, niet om de brij heen draaien en elkaar warmte en liefde geven, dat zijn de belangrijke dingen. Daar kan niet genoeg op gehamerd worden. En het zou een mooi voornemen zijn voor iedereen om het nieuwe jaar mee te beginnen en het de rest van het leven vol te houden. Dan zal de wereld er zoveel beter uit gaan zien.
Ik wil graag dat je deze boodschap overbrengt en dat het een soort domino-effect gaat krijgen. Laat iedereen zich er van bewust worden dat als je zo door leeft als nu, de wereld koud en kil wordt, de mensen ontevreden zijn en oorlogen altijd zullen blijven ontstaan. En dat is iets wat niemand wil. Begin dus vandaag met je anders op te stellen. Het aloude gezegde is hier van toepassing; wat je zaait zal je oogsten.
Veel liefde, licht en wijsheid.”

Kerstnacht

Ik maak me zorgen vanwege de weersvoorspelling; ijzel overgaande in sneeuw met spekgladde wegen. En in deze nacht gaan Kirsten, Vince en Liam op weg naar schiphol en het is nog maar de vraag of er vluchten gaan. Het is een hele onderneming.
Ik voel me nerveus, zie beren op de weg. Dat is negatief. Ik moet er juist van uit gaan dat alles goed zal gaan, maar dat is moeilijk als er gewaarschuwd wordt binnen te blijven, niet de weg op te gaan. Wat is wijsheid, want de vlucht naar Australië is geboekt. Moeilijk hoor, het geeft het vertrek van het gezinnetje extra druk. Het is al een reis vol onzekerheden; zal de kinderwagen wel uit het vliegtuig gehaald worden tijdens de overstappen, zal Liam wel veilig op de vliegtuigstoel kunnen zitten, zal hij niet lastig worden want gisteren had hij ineens weer koorts. Het is hun grootste wens om naar Australië op vakantie te gaan, vooral Vince heeft er erg naar uitgekeken. Dan moeten ze alle ongemakken van de reis op de koop toe nemen want al met al zullen ze zo’n 30 uur onderweg zijn. Liam zal niets te kort komen wat betreft eten en drinken, ze hebben van alles voor hem meegenomen, maar 30 uur liggen en zitten zal moeilijk voor hem worden. Als ze eenmaal in Australië zijn dan begint het grote genieten. Neemt niet weg dat ik pas gerust zal zijn als ik bericht krijg dat ze veilig aangekomen zijn en alles goed is. Het betekent wel dat Kerstmis helemaal aan hun voorbij gaat dit jaar. In het vliegtuig zal echt geen kerstboom staan en er zullen geen kaarsjes branden

dooi

Ik ga vandaag de stap wagen. Als ik naar buiten kijk zie ik de regenpijp druppen, een teken dat het niet meer vriest. De sneeuw is al flink geslonken. Ik ga de auto sneeuwvrij maken dat nu een fluitje van een cent lijkt. De sneeuw is niet meer vastgevroren. En daarna ga ik boodschappen doen. Onze straat is nog steeds flink besneeuwd, maar ik verwacht dat het geen glijpartij meer zal worden.
Vanavond komen kinderen en kleinkinderen eten in kerstsfeer. Want met Kerstmis vertrekken Kirsten, Vince en Liam naar Australië. Hopelijk wordt hun vlucht niet gecanceld. Ze vliegen eerst naar Londen. Het vliegveld daar was gesloten vanwege het slechte winterweer. Ook daar zal de dooi inmiddels wel ingetreden zijn. Ik heb moeite met het idee dat ze straks aan de andere kant van de wereld zitten. Ik heb visioenen van idyllische plekjes langs de rivier met loerende krokodillen in het water die hun moment af wachten om ze te bespringen, maar Vince heeft me verzekerd dat in het gebied waar zij zijn geen krokodillen zitten. Wel zitten er in zee kwallen met vlijmscherpe tentakels, het is dan ook op veel plaatsen verboden te zwemmen. Ik wil al dit soort dingen niet weten. Vince is wel iemand die geen risico’s neemt. Ik, een echte moederkloek, houd de kuikens het liefst zo dicht mogelijk bij me. Maar soms willen de kuikens iets anders en dan laat moederkloek ze gaan in de hoop dat ze verstandig zijn. En wat zijn nu vijf weken. Ze zijn zo weer voorbij.
Vanavond zal het gezellig zijn met elkaar. We zullen kerstliederen zingen en een kerstverhaal voorlezen. We zullen even stil blijven staan bij de kerstgedachte. Ook zullen we Charl herdenken. Hij hield van het kerstfeest, van de warmte en de gezelligheid en de geur van heerlijk eten, van alle snoeperijen, maar vooral van het samenzijn bij de kerstboom en een stevig haardvuur. Zijn plek aan tafel blijft voorgoed leeg. We missen hem heel erg en daarom is het goed samen te zijn met dezelfde herinneringen.
En daarom ga ik nu snel de auto sneeuwvrij maken en boodschappen doen om vanavond op tijd klaar te zijn.

sneeuw-euforie

De krant kopt: Sneeuw-euforie van korte duur.
En verder: met de sneeuwpoppen in het gelid ebt de euforie over ouderwets winterweer langzaam weg. Sneeuw is niet alleen sprookjesachtig maar blijkt in de praktijk vooral lastig. Het leidt tot glijpartijen, vertraging en files, aldus de krant.
Ik ben het er helemaal mee eens. Hoeveel mensen zijn er al niet gestrand op stations en luchthavens? Hoeveel mensen zijn er aan huis gekluisterd? De koopzondag afgelopen zondag was een fiasco. De stad was leeg op een enkeling na. Tuincentra blijven met hun kerstspullen zitten omdat er geen kip komt. Alles is ontregeld. Ook ik ga de deur niet uit als het niet nodig is. Mijn autootje staat wit en bevroren voor de deur. Ook al zou ik hem ontdooien, ik ben bang dat ik de straat niet uitkom. Want in de woonwijken wordt geen zout gestrooid. Dat gebeurt alleen op de belangrijke doorgaande wegen.
Sinds de eerste sneeuwval heb ik geen boodschappen meer gedaan. Maar de voorraad begint op te raken en ik zal er toch echt op uit moeten. Maar hoe? Ik kan gaan lopen met mijn kleinzoon in de kinderwagen. Dan hoef ik geen boodschappen te sjouwen want die kunnen onderin het boodschappenrek. Of ik ga met de fiets aan de hand naar de supermarkt. Dan kunnen de boodschappen in de fietstassen. Of ik bestel de boodschappen via internet. Dan worden ze thuis bezorgd, het is alleen de vraag wanneer. Of ik ga toch maar mijn auto ontdooien en me over mijn angst voor slippartijen heen zetten. Want met de auto boodschappen doen is toch wel de meest comfortabele manier.
Als ik klaag over de sneeuw krijg ik steeds hetzelfde antwoord: “Kijk eens goed om je heen hoe mooi alles is en hoe heerlijk het is om buiten te zijn.” Ja, dat weet ik heus wel en ik geniet ervan als ik binnen zit. Ik geniet van de vogeltjes die af en aan vliegen op de mand met allerlei lekkers die op de buitentafel staat in een dikke laag sneeuw. Van de Vlaamse gaaien die nieuwsgierig vanuit de perenboom naar al het lekkers kijken, van de roodborstjes, de kool- en pimpelmezen die gulzig van de vetbollen eten. Maar ook denk ik aan al die mensen die hetzelfde denken als ik. Want ik ben bang dat die toch in de meerderheid zijn. Sneeuw is mooi, maar wij zijn er niet op ingesteld.
Iedereen wil een witte kerst, ja prachtig als je de deur niet uithoeft. Ongemakkelijk als je op familiebezoek gaat. Klagen helpt niet want sneeuw is een fenomeen waar je geen grip op hebt. En daarom moet ik misschien een knop omzetten en er toch maar van gaan genieten. Maar stiekem blijf ik uitkijken naar de dag dat alles weer groen is buiten.

Bericht van Charl

Ik voel dat je verdrietig bent. Je mist me en je doet je best om het te verbergen. Ik vind het naar om je zo verdrietig te zijn. Maar het komt goed hoor. Maak je geen zorgen, ook voor jou komt er nieuw geluk. Nu moet je sterk zijn. Ik kan niet meer bij je terugkomen. Niemand keert terug vanuit gene zijde. Mijn lijf is vergaan in mijn graf. De enige manier waarop ik bij je kan zijn is astraal, je voelt me, je kunt in gedachten met me praten en dat is het. Ik had het graag anders gewild, maar het was mijn tijd om dood te gaan.
Ik weet dat de decembermaand moeilijk voor je is, maar je moet flink zijn. Met huilen bereik je niks. En je moet verder in dit leven. Je hebt nog vele jaren te gaan en er zal nog veel moois op je pad komen. Ik ben altijd bij je en ik weet dat het anders is. Je mist de warmte en intimiteit. Daar kan ik niets aan veranderen. Er is wel veel warmte om je heen. Sta er voor open en het komt naar je toe. Nu niet meer huilen, het komt allemaal goed.

Bijna Kerstmis

Nog een paar dagen, dan is het Kerstmis. Mijn kerstboom staat al vanaf Sinterklaas. Ik ben nog nooit zo vroeg geweest. Meestal werd de boom op het laatste nippertje opgetuigd. Er was altijd nog zoveel te doen. Maar nu ben ik voor het eerst sinds tijden helemaal op schema met de planning. En dan komt er onverwacht iets tussen. Vince heeft iets met zijn pols, hij is rood en gezwollen en weet niet hoe dat komt. Kirsten moet morgen werken en heeft het nog erg druk voordat ze vijf weken naar Australië kunnen gaan. Vince is morgen vrij, maar kan met de zere pols niet goed voor zoontje Liam van anderhalf zorgen. Elke beweging doet hem pijn. Kirsten kan geen vrij nemen van haar werk, dus heb ik aangeboden om Liam morgen te verzorgen, eventueel samen met Vince, maar dan wel bij mij thuis. Ik vind het helemaal niet erg om op Liam te passen. Het is een heerlijk vrolijk mannetje en absoluut niet lastig. Hij loopt nog niet, zit nog niet zelfstandig en moet dus regelmatig getild worden. Die taak neem ik van Vince over. Ik zal mijn planning aan moeten passen, zodanig dat alle dingen die gepland staan ook gebeuren. Dat is heel belangrijk. Ik heb dus nog een paar drukke dagen in het vooruitzicht, dagen waarop ik niet aan hobby’s toekom.
De kerstsfeer is in huis al volop aanwezig. Ik geniet van de mooie kerstboom vol met vogeltjes. Ik heb op de tafel een kitscherige Kerstman staan die, als je hem opwindt, jingle bells laat horen terwijl hij met zijn hoofd beweegt. Leuk voor de kleinkinderen. Buiten is het een witte wereld, binnen is het warm en gezellig. Ik heb alleen een vermoeden dat het een groene kerst zal worden. We zullen zien of ik gelijk heb.

Winterweer

Het sneeuwt dikke vlokken. Maar waarom kan ik het mooie er niet van zien. Het voelt alsof ik ingesneeuwd ben. Ik durf niet weg met de auto, fietsen doe ik al helemaal niet en lopen doe ik alleen met sneeuwkettingen om mijn schoenen. Jaren geleden ben ik een keer flink gevallen en dat deed reuze pijn. Ik heb andere mensen zien vallen en dat voelde ik dan zelf ook heel erg.
Toen Charl nog leefde, gingen we ieder jaar met de caravan naar de wintersport. Charl genoot enorm van de afdalingen op zijn ski’s. De kleur van de afdalingen maakte niet uit, als het maar snel ging. Ik bleef in de caravan achter met een borduurwerk en stapels boeken en waagde me alleen buiten als het echt nodig was. Winters met sneeuw zijn niet aan mij besteed. Afgelopen donderdag begon het al. Er was een flink pak sneeuw gevallen en ik zou naar mijn tante gaan op verjaardagsvisite. Ze werd 94 jaar. De auto liet ik staan, de klus om hem te ontdooien en sneeuwvrij te maken was te groot. Ik nam de bus en die stopte bij mijn tante om de hoek.
Het was een gezellige middag en avond. Slechts enkele familieleden trotseerden het slechte weer. Om kwart over tien stapte ik weer op. Ik had al ingecalculeerd dat er mogelijk geen bus zou rijden, want in de avond was de sneeuwval steeds heviger geworden. Ik had uit voorzorg mijn schoensneeuwkettingen meegenomen. Na een kwartier wachten bij de bushalte besloot ik naar de volgende bushalte te lopen. Dat viel niet mee ondanks de sneeuwkettingen. Het voelde alsof ik op het strand in het mulle zand liep, maar dan zonder warmte en het geluid van de ruisende zee. Het was stil op straat. Af en toe kwam er een auto of een fietser langs. Bij de volgende bushalte kwam ik precies op tijd voor de juiste bus die me naar huis moest brengen. Had er een bus vanaf de andere halte gereden dan had ik bij deze halte over moeten stappen.
Ook deze bus liet het afweten. Ondertussen was de dikke sneeuw overgegaan in motsneeuw. Ik besloot naar huis te lopen. Naarmate de tocht vorderde, begon ik het mooie van de sneeuw te zien. Ik genoot van de stilte, van de felle koude wind in mijn rug, van de prachtige witte bomen en de vergezichten in het donker die helemaal opgelicht werden door de witte massa.
Om middernacht was ik thuis.
Misschien moet ik me over het idee heen zetten dat sneeuw me isoleert en me eenzaam maakt. Ik moet er van proberen te genieten. Maar als ik dan naar buiten kijk, denk ik ‘van mij mag alles weer gewoon zijn.’ Waar komt die aversie tegen sneeuw toch vandaan? Als ik de beelden op de televisie zie van gestrande mensen, auto-ongelukken, valpartijen, dan is dat voor mij een schrikbeeld en dat heeft de overhand ten opzichte van al het plezier dat veel mensen aan de sneeuw beleven. Laat mij maar vanachter het raam naar de witte wereld kijken, heerlijk met een kop hete chocomel met een dikke toef slagroom in een heerlijke luie stoel bij een open haardvuur.

Sinterklaasfeest

Morgen is het pakjesavond. Wat een drukte voor het zover is. Ik heb nauwelijks de tijd om me te concentreren op boodschappen van gene zijde. De inkopen zijn nu gedaan, nog wat kleine dingetjes doen en dan verheug ik me op morgen. Ik zie nu al de verrukte kindersnoetjes van de kleinkinderen voor me. Gelukkig komt er morgen ook een einde aan alle spanning. Het duurt te lang voor de kleintjes. Al die Sinterklaasuitzendingen op de televisie is te veel van het goede. Ze slapen slecht, ze zijn druk, maar morgen is voor hen de grote dag en ik mag meegenieten.
Ik heb al doorgekregen dat beide hemelopa’s er bij zullen zijn. Ze willen het feest absoluut niet missen. Het zal extra warmte geven aan het feest , want het is toch steeds weer een beetje beladen feest omdat we beide opa’s zo missen.
Bericht van Charl: Ik wil heel graag de kinderen Sinterklaasliedjes horen zingen. Dan zal ik op mijn beurt meezingen. Helaas kunnen jullie mij niet horen zingen. Dat is onmogelijk. De andere opa zal er ook zijn. We zullen een teken geven als we arriveren. Roep ons maar als jullie er klaar voor zijn.

Theebloem

Mijn zoon is 14 dagen in China geweest voor zijn werk. Helemaal enthousiast kwam hij terug. Hij heeft er keihard gewerkt, maakte lange dagen maar kon toch nog tijd vinden om iets van het land te zien en de cultuur te proeven. Hij was daar met een collega en ze probeerden zoveel mogelijk buiten het hotel te eten. Dat leverde veel verrassingen op. Want Chinezen eten alles wat beweegt en soms wist hij echt niet wat hij op zijn bord had liggen.
De geluiden en de geur (stank) zijn met geen pen te beschrijven. Rijst kan hij voorlopig niet meer zien. Hij had leuke cadeautjes meegenomen. Heel bijzonder was een zakje thee. Daarin zaten theebollen. De theeblaadjes waren met een soort touwtje bij elkaar gebonden. De bol vond ik bijna griezelig om te zien. Het was de bedoeling dat je die bol in een theeglas deed en er dan kokend water op schonk. Met onze kin op de tafel hebben we het wonder aanschouwd, langzaam ontlook er een prachtige bloem in het glas. De theebol ging helemaal open. We hebben een paar keer op het zakje gekeken of we dat echt als thee konden drinken. Maar alleen maar uitleg in Chinese tekens heb je weinig aan, die kunnen wij niet lezen. Heel voorzichtig werd er van geproefd en het smaakte niet slecht. Ik besloot de thee niet op te drinken maar weg te zetten, zodat we lang van de bijzondere bloem konden genieten. Na een week zat er dik schimmel op. Jammer.
Nu lees ik in de krant dat de theebloemen met de hand gemaakt worden en dat ze eetbaar zijn. Om de bloemen te maken wordt er gebruik gemaakt van jasmijn, daglelie, goudsbloem, kogelamarant, anjer, osmanthusbloem, chrysant, lavendel en witte trilzwam.
Dat had ik eerder moeten weten, dan had ik er zeker van geproefd. Binnenkort maar eens naar Amsterdam gaan, naar de Chinese buurt. Daar zullen ze deze thee vast verkopen.

Herinnering aan een nare ervaring

Een bekende vertelt dat haar zoon vermist wordt. Na een avondje uit met vrienden is hij niet thuis gekomen en niemand weet waar hij gebleven is. Er wordt overal gezocht. Ouders, vrouw en kinderen zijn dodelijk ongerust. Mijn hart bleef even stil staan toen ik het hoorde. Ik kan zo goed invoelen wat ze moeten doorstaan. Ik heb het zelf een keer ervaren.
Voordat Charl ziek werd is hij met een groepje collega’s een zeiltocht gaan maken in het Caribische gebied. Hij had er veel zin in en hij belde vanaf een vliegveld dat hij op een binnenlandse vlucht wachtte om naar het eiland te vliegen waar ze aan boord van het zeilschip zouden gaan. Hij zou een week weg blijven. Daarna hoorde ik niets meer. Zijn mobiel reageerde niet, er kwam geen e-mail. Het was net of hij van de aardbodem verdwenen was. Iedereen in mijn omgeving zei dat ik me niet ongerust moest maken, maar zij hadden makkelijk praten. ’s Nachts sliep ik met de telefoon naast me op zijn hoofdkussen, voor het geval dat. Ik keek trouw naar het nieuws op de televisie, want allerlei doemscenario’s passeerden bij mij de revue. Het was stormseizoen in het Caribische gebied en net voordat Charl vertrok hadden we naar de film ‘the perfect storm’ gekeken en die liep niet goed af voor de opvarenden van een vissersboot. Metershoge golven verzwolgen de boot.
Ik heb wat liggen janken in mijn bed en ik heb heel wat gebeden om een teken, om een bericht, om een behouden vaart en thuiskomst en ik hoopte dat de telefoon zou rinkelen.
Ik wist hoe laat hij op Schiphol zou landen en ik ben er naar toe gegaan vol onzekerheid. Wat was ik blij en opgelucht toen ik Charl gebruind en ontspannen door de schuifdeur zag komen. De tranen stroomden over mijn gezicht. Er was helemaal niets aan de hand geweest, gewoon geen bereik en geen internet. Charl kon zich achteraf mijn angst wel voorstellen, maar had zich geen moment gerealiseerd dat ik ongerust zou zijn. Hij had daar de tijd van zijn leven, hij ving tonijnen en barracuda’s, vond mooie grote schelpen en genoot van het snorkelen en de overweldigende helderheid van de zee. Hij had thuis even naar de achtergrond geschoven, zo’n droomreis zou hij niet snel nog een keer kunnen maken.
Hier moet ik allemaal aan denken door het bericht van de vermissing. Ik hoop dat de familie zich voor niets ongerust maakt en dat de zoon veilig weer thuis komt.