Afscheid...welkom

Dit bericht is een lang verhaal, na ieder bericht leer je me beter kennen;
Ik heb afspeellijsten op Spotify en als ik cd recensies lees in de krant kies ik altijd de muziek met 4 of meer sterren om in een afspeellijst te zetten. Later luister ik er op mijn gemak naar.

In de krant van vandaag lees ik een artikel over Nederlandstalige muziek, dat het zo in opmars is. Het is nu eenmaal zo dat songs in je moedertaal direct bij je binnen komen en een hoop los kunnen maken. Ik heb al veel afspeellijsten gevuld, van klassiek tot singer songwriter, van Nederlandstalig tot kinderliedjes voor mijn Down kleinzoon en niet te vergeten de artiesten waar ik fan van ben.

Tijdens mijn koffiepauze vulde ik een Nederlandstalige lijst met songs. Toen het nummer afscheid van Marco Borsato klonk, barstte ik in huilen uit. Het riep zoveel emoties op. Na de dood van mijn man ontdekte ik mijn paranormale gave en hoe ik contact met hem kon maken. En dat is voor mijn gevoel precies waar het lied over gaat…

Afscheid nemen bestaat niet. Ik ga wel weg maar verlaat je niet

Lief, je moet me geloven al doet het pijn…

Ik wil dat je me loslaat en dat je morgen weer verder gaat.

Maar als je eenzaam en bang bent, zal ik er zijn…

Ik kom als de wind die je voelt in de regen

Ik volg wat je doet als het licht van de maan

Zoek me in alles dan kom je me tegen

Fluister mijn naam en ik kom eraan

Zie, wat onzichtbaar is, wat je gelooft is waar

Open je ogen maar en dan zal ik bij je zijn.

Alles wat jij moet doen is mij op mijn woord geloven

Afscheid nemen bestaat niet

Kijk in de lucht, kijk naar de zee

Waar je ook zult lopen ik loop met je mee.

Iedere stap en ieder moment, waar je ook bent

Wat je ook doet, waar je ook gaat

Wanneer je me nodig hebt, fluister gewoon mijn naam

En ik kom eraan.

Ik heb dit al zo vaak zelf ervaren door het contact met het universum. Het geeft een fijn gevoel. En nu ik deze tekst hoor, komt het als een mokerslag binnen. In al die jaren zonder  hem heb ik nog nooit zo intens gehuild. De tranenstroom was niet te stoppen. Al het gemis en alle pijn, het gevoel van alleen zijn, geen sterke schouder meer om op te huilen, geen liefdevolle arm om me heen, alles kwam naar boven. Het luchtte enorm op. Het was nodig om het pad naar de toekomst vrij te maken van obstakels. Tien jaar lang leefde ik met een diepgeworteld gevoel van gemis. Zou dit dan een doorbraak zijn? Kan ik de toekomst aan zonder weg te zakken in mijn oude patroon? Het moet en het gaat lukken.

Welkom in de toekomst.