Geitenkop.

Met dit koude weer denk ik terug aan warme landen. Bijvoorbeeld Spanje staat bekend om zijn aangename klimaat. Ik ben een paar keer in Spanje geweest. De laatste keer dat ik er was, ergens begin 2000, bezochten we Navarra. We liepen er een gedeelte van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. We liepen langs buxusbossen waar de buxus ongehinderd mocht groeien in plaats van in allerlei vormen. Prachtige bomen als ze hun gang mogen gaan. We bezochten een klooster waar pelgrims overnachtten en konden de grafkelder inkijken waar de bedevaartgangers, die uitgeput waren en ten dode opgeschreven, hun laatste rustplaats vonden zonder kist. Ze lagen daar direct op de bodem van de kelder. Er was geen glas in het raam maar wel gaas waardoor de ontbindingsgassen konden ontsnappen. Er ontstond een chemische reactie die een bepaald licht tevoorschijn bracht. Men geloofde dat het licht de ziel was van de overledene die via het open raam direct naar de hemel ging. Daardoor werd de kelder een favoriete laatste rustplaats.
We verbleven hoog in de Pyreneeën waar het 's nachts in oktober al een aantal graden vroor en voor een witte wereld zorgde. Die kou daar hadden we niet op gerekend. We verbleven op een camping en hadden het erg koud. Maar zodra de zon op kwam werd het aangenaam.

Op een van onze tochten in de bergen kwamen we door een bos met prachtige paarse paddenstoelen. Zo mooi had ik ze nog nooit gezien. We liepen over een steile helling naar de top en langs de franse grens daalden we weer af. Het lag er bezaaid met botten en schedels van dieren, hoofdzakelijk geiten. Waarschijnlijk van kou en honger dood gegaan. Wie weet hoe lang die daar al lagen. Een van die schedels keek me zo aandoenlijk aan dat ik hem mee wilde nemen. Er werd geprotesteerd maar ik kreeg mijn zin. Met een stuk touw uit de rugzak werd de schedel aan een draaglus vast gebonden. Bij elke stap bewoog de schedel. Dan keek hij naar links en dan weer naar rechts. Het was een bizar gezicht. Terug in de bewoonde wereld werden we nagekeken. Wat moet je met een geitenkop?
Nou...hij verdiende een plekje in mijn tuin, een mooiere laatste rustplaats dan zo'n kaal stuk grond hoog in de bergen, dacht ik. Als ik er aan terug denk had ik de schedel misschien beter kunnen laten liggen. Ik heb hem nog steeds in mijn bezit en ik vind hem nog steeds bijzonder. Daarbij hoor ik de geitenkop nooit klagen dus ik denk dat hij het bij mij wel naar zijn zin heeft.

Chaos

Chaos in huis betekent ook chaos in je hoofd. Het gevolg is dat je de rommel de rommel laat en iets anders gaat doen. Helaas geniet je daar dan niet van doordat je onrust voelt en ook een soort schuldgevoel. Er moet van alles verplaatst worden. Bepaalde dingen moeten naar de kast in de garage maar die moet dan weer eerst opgeruimd worden zodat er ruimte komt.  Mijn probleem is dat ik moeilijk afstand kan doen van dingen. Deze keer moet het. Er is al een portie voor de kringloop, voor een schoonzus die op een rommelmarkt gaat staan, voor grof vuil en voor de zwarte vuilnisbak. Ik moet wel drie keer nadenken en de spullen een aantal keren verplaatsen voordat ze definitief weggaan. Hoe kom ik toch aan die bewaarwoede?
Ik weet nog dat ik jaren terug zakken met kinderkleding aan de weg zette voor het leger des heils. Het leuke rode jasje van dochter zat er in. Ze was een keer met jas en al half in de sloot beland. Er was een knoop van haar jas gesprongen zo de sloot in. En zij wilde hem zoeken en ging op haar knieën om in het water te voelen. Ze boog te ver voorover waardoor haar jas nat werd en loodzwaar door het absorberende vermogen van de stof van de jas. Ze werd verder het water ingetrokken. Gelukkig reikte een vriendinnetje haar de helpende hand. Drijfnat kwam ze thuis, zonder knoop en dacht dat ik razend zou zijn. Maar ik heb haar extra geknuffeld. Het had zo veel slechter af kunnen lopen.
Ook zaten er twee zelfgemaakte spijkerpakken in de zak met kleding. Die had ik gemaakt voor zoon en dochter in leuke kleuren. Dochter heeft het pak redelijk veel gedragen maar zoon had het na een keer dragen wel bekeken. Het pak bleef in de kast. Als nieuw belandde het pak in de kledingzak. Want wat moest ik er verder mee. Toen de vrachtauto de zakken had ingeladen en wegreed, heb ik hem huilend na staan kijken. Ik had er spijt van. Maar er was geen weg meer terug. In de loop der jaren had ik echt moeite met dingen los laten.Ik had geen idee wat de oorzaak daarvan was. Stukje bij beetje gaat het loslaten beter. Ik kan dingen wegdoen maar moeilijk blijft het wel. De komende tijd staat in het teken van opruimen, ordenen, wegdoen. Ik wil over een paar weken het nieuwe jaar met een opgeruimd gevoel beginnen.

Schrijfgroep 2013-2014

11-12-‘13

 

Schrijven is mijn passie en ik probeer er zoveel mogelijk tijd voor vrij te maken. Zo gebeurde het dat ik me aansloot bij een schrijfgroep na een oproep in de krant. Door het schrijven van een proeftekst werd ik toegelaten. Ik kende niemand en was nieuwsgierig naar de schrijftalenten. Een eerste kennismaking met de leden was aftastend. De gang van zaken werd doorgesproken. Het doel van de groep is een mooie verhalenbundel uitgeven. Er werd een thema gekozen. Eenieder zou het op zijn eigen manier uitwerken. Dan zouden vervolgens de teksten tijdens de maandelijkse bijeenkomsten besproken worden nadat alles in de voorafgaande week geredigeerd was door de leden. Een hele klus.

Gisteren was er weer een bijeenkomst. De teksten waren met aandacht gelezen en voorzien van opbouwend commentaar. In de loop der maanden zie je een tekst groeien, boeiender worden. Ontroerend, bizar, spannend en verrassend zijn enkele trefwoorden die een tekst bijzonder maken. Je komt tijdens het redigeren ook gekke foutjes tegen waar je om moet grinniken zoals: ze trok zich op aan de jas van de kraag in plaats van de kraag van de jas. Of… er werd een katheder ingebracht bij iemand die een operatie moest ondergaan. Een katheder is een spreekgestoelte. Zie je het al voor je hoe zo’n groot gevaarte in een lichaam naar binnen gebracht wordt? Het moet natuurlijk een katheter zijn, een urineslang. Vaak lees je over zulke foutjes heen. Door veel mensen de tekst te laten lezen komen de fouten wel boven water.

Positief commentaar wordt er gegeven waardoor je tekst aan kracht wint als je iets met het commentaar doet. Deze schrijfgroep inspireert me, motiveert me, zet me aan tot schrijven, leert me niet te snel tevreden te zijn, laat me kritisch lezen. Een tekst kan altijd beter.

Met elkaar komen er mooie dingen tot stand. De groep biedt vertrouwen en respect en daardoor durf je jezelf te openen en komt de woordenstroom op gang.

Ik ben er van overtuigd dat er een zeer bijzondere verhalenbundel tot stand gaat komen. Najaar 2014 wordt hij uitgegeven.

Winterproject

Schrijven is mijn passie en dat is al bij velen bekend. Het lijkt me leuk om een kinderboek te schrijven. Toen de kleinkinderen een tijdje terug bij mij aan het logeren waren kwam ik op een idee. Oudste kleinzoon heeft een rijke fantasie en in zijn spel komen vaak monsters, draken en robots voor en ook veel schietwerk. Tijdens de logeerpartij had ik de open haard aan en kleinzoon lag heerlijk op twee aan elkaar gezette poefjes met een deken over zich heen naar de vlammen te staren. Even later ontdekte  hij dat hij met zijn voeten de poefjes over de grond kon laten schuiven als een reizend bed. En nog beter, zijn zus inschakelen om hem aan zijn benen voort te trekken en dat deed ze zonder morren. Dikke pret dus. Toen werd bij mij het idee geboren om er iets mee te gaan doen. Ik heb een eerste aanzet geschreven en vanaf nu schakel in kleinzoon in om allerlei avonturen te bedenken en hij mag ook tekeningen er bij maken. Ik heb kleinzoon al ingelicht en hij vindt het een fantastisch idee.
Een mooi project voor de aankomende winter.

Opruimen

Opruimen, ordenen, labelen, daar ben ik voortdurend mee bezig. Wat gooi ik weg, wat geef ik weg, wat gaat naar de kringloop en wat schrijf ik op het label van de bewaarbox. Hoe onderscheid ik de creatieve materialen. Ik heb heel veel, maar ik werk er ook veel mee en daarbij houd ik van afwisseling. Steeds maar aan hetzelfde werken is niets voor mij. Om me bepaalde technieken eigen te maken, heb ik workshops gevolgd. Soms een heel weekend, soms een midweek maar vaker nog dagdelen.

Een van al die workshops was mijn favoriet; sieraden en schilderijtjes maken met textiel. Ik kon me er helemaal op uit leven, los gaan noem ik het zelf. Om thuis verder te gaan heb ik allerlei materialen aangeschaft. In elke winkel was ik op zoek naar bruikbare frutsels zoals kralen, knopen, viltdecoraties, lint en kant
Ik hoorde dat de Noordermarkt in Amsterdam op maandagochtend een walhalla is voor vintage spullen. Daar kun je de bijzondere dingen vinden die de creaties een zeer bijzondere uitstraling geven.
Bijna alle materialen zitten nu keurig geordend in bewaarboxen. Maar wat schrijf ik daar nou op. Na even nadenken heb ik het antwoord gevonden. Ik zet de naam van de kunstenares erop bij wie ik de techniek geleerd heb. Ik schrijf op Leona’s kunst. Dan weet ik precies wat er in zit.
En zo volgen er meer boxen. Er is ook een box met Ella Koopman stofjes, een overblijfsel van een experimenteel weekend stof bedrukken. Bijzondere kleurige lappen heb ik gemaakt met stiksels en stoffenverf zowel met de kwast als met de verfspuit.
Er zijn bewaarboxen met kantjes en bandjes, kralen, bollen wol en borduurgaren. Met kruissteekwerk.  Een box met viltbenodigdheden. Vilten is een leuke techniek maar wel zwaar. Het is een ware aanslag op je armspieren als je die niet getraind hebt..
Het is een mooi gezicht al die geordende boxen. Beter dan overal slingerende materialen waardoor ik niets meet terug kon vinden. Alleen is het nu de kunst om alles geordend te houden. Ik ga mijn best doen.

 

Woordpuzzels

Ik snapte nooit iets van de mensen, vooral ouderen, die altijd bezig zijn puzzels op te lossen. Puzzels uit puzzelboekjes, tijdschriften en ook uit de krant. Vooral de krantenpuzzels zijn populair. Puzzelaars zoeken zelfs contact met elkaar om het laatste stukje van de puzzel op te lossen. Mijn moeder was zo’n fanaat. Tot diep in de nacht was zij aan het puzzelen. Woordpuzzels houden immers je geest scherp. Ik vond de aanblik van zo’n verwoede puzzelaar vreselijk. Altijd maar met de neus boven het raadsel. Alsof er niets anders meer te doen was. En ik zei altijd tegen mijzelf: Ik word niet zo, ik ga niet laat naar bed en dan de volgende dag veel te laat opstaan.

Ik gooide steevast puzzelbijlages weg of ik gaf ze weg. Vaak hoorde ik: Als je puzzels oplost dan word je niet dement. Dementie is voor velen een schrikbeeld, ook voor mij.
Nu ik mijn huis aan het opruimen ben en het ontdoe van spullen die ik jarenlang verzameld heb, kom ik weer puzzelboekjes tegen. Na een liedjesuitzending op tv, dat gekoppeld was aan de ziekte van Alzheimer, kreeg ik de schrik te pakken. Wat een ontluisterende ziekte is dat en er zijn mensen die al op jonge leeftijd door de ziekte getroffen worden.
En…wat gebeurt er met mij? Ik raak in de ban van de woordpuzzels. Kan er niet meer mee stoppen. Ik ga erg laat naar bed en sta laat weer op. Ik ontdek dat ik in veel dingen op mijn moeder ga lijken. Wil ik dat? Nee! Want het leven heeft zoveel meer te bieden. De fascinatie voor woordpuzzels zal wel weer overwaaien maar nu, voor dit moment, geef ik me er aan over. En mijn angst voor Alzheimer stop ik heel diep weg.

Amsterdam

Het eerste woord dat in me opkomt bij het wakker worden is Amsterdam. Maar waarom? Ik kan me niet herinneren dat ik over Amsterdam gedroomd heb. Sinds 2007 heb ik nauwelijks meer een bezoek gebracht aan de stad. Voor die tijd des te meer.

Vaak reisde ik op vrijdag per trein er naar toe om ergens in de stad mijn man te ontmoeten en samen de werkweek af te sluiten. Dan gingen we ergens eten en daarna naar het theater of de bioscoop. Mijn man had zijn kantoor in de stad en was leider van een zeer succesvol restauratiebedrijf. Veel mooie projecten zijn onder zijn leiding gerestaureerd waaronder theater Carré, Tuchinsky, De Westertoren, de Duif, Bellevue, Beurs van Berlage. Daar liggen veel herinneringen.
We kwamen een keer onverwacht in een premièrevoorstelling in Carré terecht. De kleding die wij droegen viel totaal uit de toon. We moesten alleen maar iets afgeven bij de directie. We werden linea recta naar de directiekamer geloodst waar het vol was met bekende Nederlanders. Er werd koffie geserveerd met luxe bonbons. Wij stonden aan een statafel met andere bekende Nederlanders waaronder Frans Molenaar. Hij bekeek mij misprijzend van top tot teen. Van de directie mochten wij de voorstelling zien. Dat was niet onze bedoeling maar zijn toch gebleven. We vielen wel op tussen al die feestelijk geklede mensen.
Ook was er een keer een voorstelling waarbij Koningin Beatrix aanwezig was. Het was een jubileumvoorstelling waar Youp van ’t Hek ook optrad. Ik vond dat hij gênante dingen zei over de koningin. Ik kon niet haar gezicht zien, maar ik denk dat ze het niet leuk vond. Later in de pauze heb ik dat tegen Youp gezegd en daar schrok hij toch wel van. Maar zo is Youp en misschien kon de koningin het wel van hem hebben.
Elk jaar werden we uitgenodigd voor de première van het kerstcircus. Meestal werd ik door mijn man voor de rode loper afgezet waarna hij de auto ergens ging parkeren. Zodra de deur van de auto ( en we hadden een dikke auto in die tijd) open ging, stormde de paparazzi op me af die meteen weer teleurgesteld terug deinsden omdat ik geen bekende Nederlander was.
Hilarisch vond ik altijd de geënsceneerde fotosessie na afloop van de circusvoorstelling. Henk v.d. Meyden stond er breed zwaaiend mensen op te stellen voor de perfecte foto met de circusartiesten. De dag erna moest ik lachen om het onderschrift bij de foto’s op de pagina privé. Die zeiden iets heel anders dan dat ik gezien had.
Het allermooiste vond ik het begin van een restauratieproject; de situatie zoals hij was, de sloop, de wederopbouw en het eindresultaat. In kerk de Duif kon je voordat de steigers verwijderd werden, omhoog klimmen tot aan het plafond om de schilderingen van dichtbij te bekijken. Hetzelfde was mogelijk in Tuschinsky. Ik hield niet zo van steigers maar soms won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst.
Ook was mijn man betrokken bij de bouw van het appartementencomplex op het Marie Heinekenplein, het voormalig terrein van de Heinekenbrouwerij. Op de dag dat ik 50 jaar werd was de feestelijke opening met een groot vuurwerk en veel muziek. Ik voelde me echt jarig omdat ik door iedereen werd gefeliciteerd. Het was alsof het feest voor mij was.

Sinds mijn man is overleden is er veel veranderd. Misschien had ik vanmorgen een wake up call om toch weer eens vaker naar Amsterdam te gaan, theaters te bezoeken, of een concert. Amsterdam heeft alles op het gebied van uitgaan.

Het wordt nooit meer zoals het was. Die tijd is een gesloten boek. Heel jammer maar ik koester de herinneringen. Maar je weet nooit wat er allemaal nog op je pad kan komen.

Indiaan

Ik ben senior,

heb lang haar
dat soms los hangt.
Nou en…
Er wordt gezegd:
“van achteren jong van voren oud”
Nou en…
Advies: in model laten knippen.
Mijn haar wordt vastgepakt,
Allerlei kanten op bewogen.
“Kort staat je veel leuker.
Past veel beter bij je.
Vlechten in je haar kan niet meer.
Dat is raar.”
Nou en…
“Kan me niet schelen wat mensen vinden.”
“Ach je hebt gelijk.”
Ik voel me er prettig bij. Word wel de indiaan genoemd door mijn uitstraling en wijsheid en…mijn vlechten.
Ben me niet bewust van die wijsheid.
Vlechten getuigt van durf.
Voor mij geen permanenthoofd.
Ik heb jonge meiden haar
En zo voel ik me ook.
En als mijn haar lang genoeg is, knip ik het af voor de stichting haarwens.
Dan wordt er een pruik van gemaakt.
En…dan laat ik het opnieuw groeien
Want ik ben erg gehecht aan mijn lange haar.
En aan mijn koosnaampje indiaan.
Als ik weer een opmerking krijg zeg ik: “Nou en…
Ik hoef toch niet mee te doen met de massa.

Basta!

 

 

Brandwonden

In de krant lees ik dat brandwonden bij een kind de ouders een trauma geven. Vaak hebben ze psychische klachten na het ongeval afhankelijk van de ernst van de brandwonden. Een gedeelte van de ouders benadrukt dan ook het belang van goede ondersteuning en nazorg voor het hele gezin.

 

Het artikel trekt mijn aandacht en roept herinneringen op.

1952. Ik was 4 jaar oud en had met mijn buurmeisje, tevens vriendinnetje, madeliefjes geplukt in het weiland aan de overkant van de straat. Ik ging met haar mee naar huis waar haar moeder druk bezig was in de keuken met het sorteren van het wasgoed. Buiten had ze een grote zinken wasteil gevuld met kokend heet sop. De teil stond voor de schuurdeur recht tegenover de keukendeur. Die stond open en mijn vriendinnetje stapte naar binnen met een grote stap. Ik volgde haar. Het vriendinnetje draaide zich om en gaf me een duw. “Jij mag niet naar binnen.” Haar moeder stond achter haar terwijl ik met de madeliefjes in mijn opgeheven hand, omdat de madeliefjes voor de buurvrouw waren, mijn evenwicht verloor en achterover in de teil met kokend heet sop belandde. Ik ging nog net niet kopje onder en gilde het uit. Vriendinnetjes moeder kwam als een gek aangerend, schreeuwde naar haar vader die op dat moment aanwezig was en haalde me uit de teil. De vader, die voor het rode kruis werkte, pakte me aan en zette me meteen in de gootsteen onder de koude kraan. Ik schreeuwde en gilde. Ondertussen werd mijn moeder gewaarschuwd. Ik werd nog steeds huilend  kleddernat in de kinderwagen gezet. Mijn moeder rende zo hard als ze kon naar het ziekenhuis om de hoek van de straat. Daar constateerden ze dat ik eerste en derdegraads verbrandingen had. Het koude water was niet tussen mijn benen gekomen . Aan de binnenkant van mijn dijbenen waren grote blaren ontstaan. Ik moest in het ziekenhuis blijven. Het werd een traumatische ervaring. Iedere ochtend werd het verband, dat als een broek om mij heen zat, los geknipt en de wonden schoon gemaakt . Als de blaren dicht zaten, werden ze met een schaar open geknipt. Ik zie nog de non staan met een verbeten gezicht omdat ze mij in bedwang moest houden. Ze suste me niet, zei niets en deed wat ze moest doen. De schoongemaakte wonden werden bedekt met een dikke laag gele zalf en daarna het verband opnieuw aangebracht.

Vreselijk vond ik het in het ziekenhuis. Van mijn opa en oma kreeg ik mooie meubeltjes voor mijn poppenhuis en heerlijke boterbabbelaars. Alleen werden die steeds gepikt door grotere meisjes die al uit bed mochten. Juist op dat moment werd er een speciaal kinderpaviljoen geopend en daar kreeg ik een bed voor het raam. En weer elke ochtend hetzelfde ritueel van wondverzorging. De schrik zat er zo in dat ik onzindelijk werd wat geen goed deed aan de brandwonden. Ik wilde niet meer eten want wat ik kreeg was lauwe yoghurt in een roestvrij stalen kroes.Vies! Ik werd gevoerd en als ik nu dat geluid hoor van een schrapende lepel over het metaal dan krijg ik kippenvel.

Ik begon weg te kwijnen en raakte onder de steenpuisten . Er werd besloten dat het beter was dat ik naar huis ging om daar te herstellen. De wondverzorging zou door de huisarts gedaan worden.

Thuis mocht ik in een bed voor het raam liggen en zag alle kinderen buiten spelen. Dat wilde ik ook. Ik leefde helemaal op. De brandwonden genazen. Er bleven lelijke littekens over. Ik heb me er lang voor geschaamd maar vond het ook wel interessant. Pas laat in de puberteit vervaagden de littekens, hoewel  je nu, als je goed kijkt, nog altijd kunt zien waar de wonden gezeten hebben.

Deze herinnering roept veel emoties op. Het heeft toen zo’n impact gehad dat ik me alles kan herinneren. Ik weet nog dat ik naar de kleuterschool mocht en huppelde aan de hand van mijn vader. Bij het zien van het ziekenhuis wilde ik niet verder en ging op de stoep liggen krijsen. Vader wist zich geen raad en besloot naar huis terug te keren. Na veel gepraat gingen we de volgende dag opnieuw. Voor de schooldeur stonden rijen met ouders en kinderen. Ik zag een buurmeisje en was blij. Toen de schooldeur open ging en daar een non in vol ornaat stond, deinsde ik achteruit en begon te gillen. Het heeft heel wat overredingskracht gekost om me naar binnen te krijgen. Ik kwam niet bij de non in de klas maar bij een hele aardige juf. De hele ochtend heb ik zachtjes gejengeld naast het buurmeisje dat aan hetzelfde tafeltje zat.

Jaren later toen ik getrouwd was duurde het een aantal jaren voordat ik zwanger werd. Moeder was altijd bang geweest dat er door het kokend hete sop iets binnen in mijn lichaam verwoest was waardoor ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Ze wist dat ik een kinderwens had. Ik speelde vroeger veel met poppen en ging met baby’s uit de buurt in de kinderwagen wandelen. Ik snap nog niet dat moeders zomaar hun kind aan mij toevertrouwden. Ik had vijf adressen. Later werd ik verpleegkundige op de babykamer van de afdeling verloskunde.

Mijn moeder was enorm opgelucht toen ik zwanger werd. Al die jaren heeft ze zich schuldig gevoeld. Er was nooit meer over gesproken, alles werd weggestopt. Toen ik zwanger was kon ze er over praten. In die tijd had zij hulp van buitenaf heel goed kunnen gebruiken, maar dat bestond nog niet.

Mijn gedachten

De paus treedt terug. In mijn jeugdjaren was een paus het heiligste van het heiligste. Als het urbi et orbi op televisie werd uitgezonden, knielde het hele gezin in de huiskamer voor de pauselijke zegen. Daarmee verdiende je een volle aflaat. Nooit begrepen wat het was maar het klonk indrukwekkend.

Elke zondag twee keer naar de kerk vond ik veel te veel. En toen de verplichte kerkgang op zondag ook werd verplaatst naar de zaterdag was dat een hele vooruitgang. Wat volgde was dat de verplicht kerkbezoek afgeschaft  werd. Men was vrij om te gaan of niet.  Mijn kerkbezoek beperkte zich tot rouw. Trouw. Kerstmis en speciale diensten, hoewel ik het wel fijn vind om in een kerk te zijn, de geur op te snuiven van wierook en kaarsen. Maar dan het liefst als er geen dienst is. Ik houd van de rust die in een kerk heerst. Dus in de loop der jaren zei de paus me weinig. Ik vond het wel bijzonder om de Sint Pieter te bezoeken en de graven van de pausen te zien. Maar dat was meer een soort nieuwsgierigheid dan affiniteit.

De mannen hiërarchie in het Vaticaan moest bepalen wat er allemaal in de kerk gebeurde. Maar wat konden die nou weten van het echte leven, van gezinssituaties wisten ze helemaal niets. Ondertussen veranderde er veel onder de mensen, dat was niet tegen te houden door een paus. Hij stak wel zijn vinger op en velde zijn oordeel maar veel mensen luisterden niet meer en sprak schande over zijn ideeën. Niemand trok zich er iets van aan. Over het pilgebruik werden grappen gemaakt. Als de pil verboden was, dan maakte je hem toch fijn want poeder was niet verboden. Abortus, euthanasie, homoseksualiteit , de paus heeft er een mening over, maar werd genegeerd. In deze moderne tijd moet je met veranderingen meegaan. Niet stil blijven staan bij hoe het eeuwen geleden was. Het is goed dat zo’n oude man plaats maakt voor iemand anders. Ik hoop op een jonger persoon die vol in het leven staat en frisse modernere ideeën heeft. Iemand die luistert naar wat het volk wenst. Weet wat er onder de katholieke mensen leeft, wat de behoeften zijn. Hef het celibaat op en de kerk loopt weer vol  met priesters. Waarom zou een priester geen gezin mogen hebben? Met een gezin zouden ze veel dichter bij de mensen staan. Mensen beter begrijpen. Dit zijn zo mijn gedachten. Kerkregels zijn eeuwenoud. Het wordt tijd voor verandering.

Ik kende trouwens een priester die samenwoonde met een vrouw. Om een echt gezin te vormen adopteerden ze kinderen. Niemand had daar moeite mee en hij was gewoon voorganger in de heilige missen. Hij was iemand waar je heel goed mee kon praten en die begrip had voor moeilijke situaties.
Dat hij celibatair was geloof ik niet met zo’n mooie vrouw naast hem.
We wachten af wat er gaat gebeuren als er een nieuwe paus is aangetreden. Op het moment is de paus trending topic.

Winterdepressie?

Toch doe ik me de laatste tijd vrolijker  voor dan ik ben. Zit ik nu in een winterdepressie? IK voel me sloom en als ik niets op het programma heb doe ik ook niets. Ik kan er gewoon niet toe komen. Als er rommel is jammer dan. Als het aanrecht vol staat  met vuile vaat…morgen is er weer een dag.

En als je niet meer buiten de deur werkt, hollen de contacten achteruit tenzij je er zelf achter aan gaat. Maar dat is het hem nou juist. Daar heb ik niet genoeg energie voor. En die contacten laten ook niets horen. Soms ben ik het beu dat ik overal achteraan moet, alles van mij uit moet gaan. Het spreekwoord  als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes, dat klopt niet. Want bij mij gebeurt er niets. En zo verglijden de dagen en voor je het weet is er weer een week voorbij. Terugkijkend denk ik dan: weer een verloren week. Of misschien toch niet?  Want in zo’n week is er wel veel tijd om na te denken. Wat wil ik. Wat wil ik niet. Wat kan ik. De conclusie is dat je toch echt zelf overal achteraan moet, zelf een feestje bouwen, zelf de slingers ophangen. En… ik moet een schop onder mijn kont krijgen om in beweging te komen. Het leven is mooi, spannend, uitdagend. Ik moet er dan ook echt voor gaan. Weg met de winterdepressie. Ik verlang zo naar het voorjaar. Nog twee maanden wachten en gelukkig is dat te overzien.

Voorspelling

Ik krijg door dat er iets groots staat te gebeuren. Het aftreden van de koningin is het niet. Het gaat om iets persoonlijks maar wat dan. Tja, dat zal ik vanzelf wel merken. Lekker vaag dus. Vandaag waren er wel twee leuke ontmoetingen die mij het gevoel gaven dat ik er toe doe. Bij de eerste ontmoeting vroeg ik me af of ik niet teveel op mijn praatstoel zat maar degene die me aanhoorde zat, bij wijze van spreken, met open mond te luisteren. Ik vertelde over het bewust worden van mijn paranormale gave. Dat wordt door anderen iedere keer weer als bijzonder ervaren, vooral als je gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik vertelde hoe ik in contact sta met de geestenwereld en dat het niet altijd even gelukkig verliep. Ik ben zelfs geflipt, dacht dat ik gek werd. Als er een dokter aan te pas was gekomen , was ik plat gespoten en naar de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis afgevoerd. Maar zover kwam het niet. Uiteindelijk kwam ik weer tot rust en heb een mediumtraining gevolgd om alles in goede banen te leiden. Ik weet nu hoe ik me af kan schermen voor invloeden vanuit de geestenwereld. Ik laat geesten toe als ik dat wil. Ik krijg opnieuw door dat deze ontmoetingen niet hetgeen waren wat er zou gaan gebeuren. Het is veel grootser. Ik kan niets anders doen dan afwachten. Ik heb geen idee in welke richting ik moet denken. Dus ga ik over tot de orde van de dag Mijn contact met de geestenwereld staat beschreven in mijn boek Dikke tranen en transparante geesten.

Gedachten

Ouder worden. Ieder mens wordt ouder. Je ontkomt er niet aan. Bij de een gaat het verouderingsproces sneller dan bij de ander. Ik voel me nog altijd jong. Kan in gedachten veel bijvoorbeeld mooi dansen met souplesse, maar als ik voor de spiegel beweeg is het toch een flinke confrontatie. De geest denkt iets anders dan het lichaam laat zien. Staat de roze bril op dan vervagen de rimpels, sta ik te dansen als Michael Jackson. Ik beheers de moonwalk. Gaat de roze bril af dan zie ik echt een ouder wordend mens, stram en stijf. Dus zet ik vaak snel de roze bril weer op en vlinder sierlijk door het leven, voor mijn gevoel dan. Ik ben al senior zoals dat tegenwoordig heet. Ik werk niet meer buiten de deur en kom tijd tekort om alles te doen wat ik graag wil doen. Ik moet prioriteiten stellen en dat is lastig, Zit vaak in de uitstelmodus. Manana zoals de Spanjaarden zeggen. Dat komt mede door de virtuele wereld. Voor je het weet ben je verslaafd, kun je niet meer zonder. Het betekent contact met de buitenwereld. Maar wat schiet je eigenlijk op met al die contacten die ontstaan terwijl je achter je laptop zit? Er ontstaan geen echte vriendschappen, het contact is oppervlakkig. Dus om mijn netwerk uit te breiden moet ik er op uit, contacten leggen buiten de deur. En dan komt de uitstelmodus weer in actie. Het is zo gemakkelijk om in je comfortzone te blijven. Ik vraag me wel eens af hoe ik die uitstelmodus voorgoed kan uitschakelen.