Met dit koude weer denk ik terug aan warme landen. Bijvoorbeeld Spanje staat bekend om zijn aangename klimaat. Ik ben een paar keer in Spanje geweest. De laatste keer dat ik er was, ergens begin 2000, bezochten we Navarra. We liepen er een gedeelte van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. We liepen langs buxusbossen waar de buxus ongehinderd mocht groeien in plaats van in allerlei vormen. Prachtige bomen als ze hun gang mogen gaan. We bezochten een klooster waar pelgrims overnachtten en konden de grafkelder inkijken waar de bedevaartgangers, die uitgeput waren en ten dode opgeschreven, hun laatste rustplaats vonden zonder kist. Ze lagen daar direct op de bodem van de kelder. Er was geen glas in het raam maar wel gaas waardoor de ontbindingsgassen konden ontsnappen. Er ontstond een chemische reactie die een bepaald licht tevoorschijn bracht. Men geloofde dat het licht de ziel was van de overledene die via het open raam direct naar de hemel ging. Daardoor werd de kelder een favoriete laatste rustplaats.
We verbleven hoog in de Pyreneeën waar het 's nachts in oktober al een aantal graden vroor en voor een witte wereld zorgde. Die kou daar hadden we niet op gerekend. We verbleven op een camping en hadden het erg koud. Maar zodra de zon op kwam werd het aangenaam.
Op een van onze tochten in de bergen kwamen we door een bos met prachtige paarse paddenstoelen. Zo mooi had ik ze nog nooit gezien. We liepen over een steile helling naar de top en langs de franse grens daalden we weer af. Het lag er bezaaid met botten en schedels van dieren, hoofdzakelijk geiten. Waarschijnlijk van kou en honger dood gegaan. Wie weet hoe lang die daar al lagen. Een van die schedels keek me zo aandoenlijk aan dat ik hem mee wilde nemen. Er werd geprotesteerd maar ik kreeg mijn zin. Met een stuk touw uit de rugzak werd de schedel aan een draaglus vast gebonden. Bij elke stap bewoog de schedel. Dan keek hij naar links en dan weer naar rechts. Het was een bizar gezicht. Terug in de bewoonde wereld werden we nagekeken. Wat moet je met een geitenkop?
Nou...hij verdiende een plekje in mijn tuin, een mooiere laatste rustplaats dan zo'n kaal stuk grond hoog in de bergen, dacht ik. Als ik er aan terug denk had ik de schedel misschien beter kunnen laten liggen. Ik heb hem nog steeds in mijn bezit en ik vind hem nog steeds bijzonder. Daarbij hoor ik de geitenkop nooit klagen dus ik denk dat hij het bij mij wel naar zijn zin heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten