Toch doe ik me de laatste tijd vrolijker voor dan ik ben. Zit ik nu in een winterdepressie?
IK voel me sloom en als ik niets op het programma heb doe ik ook niets. Ik kan
er gewoon niet toe komen. Als er rommel is jammer dan. Als het aanrecht vol
staat met vuile vaat…morgen is er weer
een dag.
En als je niet meer buiten de deur werkt, hollen de contacten
achteruit tenzij je er zelf achter aan gaat. Maar dat is het hem nou juist.
Daar heb ik niet genoeg energie voor. En die contacten laten ook niets horen.
Soms ben ik het beu dat ik overal achteraan moet, alles van mij uit moet gaan.
Het spreekwoord als Mozes niet naar de
berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes, dat klopt niet. Want bij mij
gebeurt er niets. En zo verglijden de dagen en voor je het weet is er weer een
week voorbij. Terugkijkend denk ik dan: weer een verloren week. Of misschien
toch niet? Want in zo’n week is er wel
veel tijd om na te denken. Wat wil ik. Wat wil ik niet. Wat kan ik. De conclusie
is dat je toch echt zelf overal achteraan moet, zelf een feestje bouwen, zelf
de slingers ophangen. En… ik moet een schop onder mijn kont krijgen om in
beweging te komen. Het leven is mooi, spannend, uitdagend. Ik moet er dan ook
echt voor gaan. Weg met de winterdepressie. Ik verlang zo naar het voorjaar.
Nog twee maanden wachten en gelukkig is dat te overzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten