Amsterdam

Het eerste woord dat in me opkomt bij het wakker worden is Amsterdam. Maar waarom? Ik kan me niet herinneren dat ik over Amsterdam gedroomd heb. Sinds 2007 heb ik nauwelijks meer een bezoek gebracht aan de stad. Voor die tijd des te meer.

Vaak reisde ik op vrijdag per trein er naar toe om ergens in de stad mijn man te ontmoeten en samen de werkweek af te sluiten. Dan gingen we ergens eten en daarna naar het theater of de bioscoop. Mijn man had zijn kantoor in de stad en was leider van een zeer succesvol restauratiebedrijf. Veel mooie projecten zijn onder zijn leiding gerestaureerd waaronder theater Carré, Tuchinsky, De Westertoren, de Duif, Bellevue, Beurs van Berlage. Daar liggen veel herinneringen.
We kwamen een keer onverwacht in een premièrevoorstelling in Carré terecht. De kleding die wij droegen viel totaal uit de toon. We moesten alleen maar iets afgeven bij de directie. We werden linea recta naar de directiekamer geloodst waar het vol was met bekende Nederlanders. Er werd koffie geserveerd met luxe bonbons. Wij stonden aan een statafel met andere bekende Nederlanders waaronder Frans Molenaar. Hij bekeek mij misprijzend van top tot teen. Van de directie mochten wij de voorstelling zien. Dat was niet onze bedoeling maar zijn toch gebleven. We vielen wel op tussen al die feestelijk geklede mensen.
Ook was er een keer een voorstelling waarbij Koningin Beatrix aanwezig was. Het was een jubileumvoorstelling waar Youp van ’t Hek ook optrad. Ik vond dat hij gênante dingen zei over de koningin. Ik kon niet haar gezicht zien, maar ik denk dat ze het niet leuk vond. Later in de pauze heb ik dat tegen Youp gezegd en daar schrok hij toch wel van. Maar zo is Youp en misschien kon de koningin het wel van hem hebben.
Elk jaar werden we uitgenodigd voor de première van het kerstcircus. Meestal werd ik door mijn man voor de rode loper afgezet waarna hij de auto ergens ging parkeren. Zodra de deur van de auto ( en we hadden een dikke auto in die tijd) open ging, stormde de paparazzi op me af die meteen weer teleurgesteld terug deinsden omdat ik geen bekende Nederlander was.
Hilarisch vond ik altijd de geënsceneerde fotosessie na afloop van de circusvoorstelling. Henk v.d. Meyden stond er breed zwaaiend mensen op te stellen voor de perfecte foto met de circusartiesten. De dag erna moest ik lachen om het onderschrift bij de foto’s op de pagina privé. Die zeiden iets heel anders dan dat ik gezien had.
Het allermooiste vond ik het begin van een restauratieproject; de situatie zoals hij was, de sloop, de wederopbouw en het eindresultaat. In kerk de Duif kon je voordat de steigers verwijderd werden, omhoog klimmen tot aan het plafond om de schilderingen van dichtbij te bekijken. Hetzelfde was mogelijk in Tuschinsky. Ik hield niet zo van steigers maar soms won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst.
Ook was mijn man betrokken bij de bouw van het appartementencomplex op het Marie Heinekenplein, het voormalig terrein van de Heinekenbrouwerij. Op de dag dat ik 50 jaar werd was de feestelijke opening met een groot vuurwerk en veel muziek. Ik voelde me echt jarig omdat ik door iedereen werd gefeliciteerd. Het was alsof het feest voor mij was.

Sinds mijn man is overleden is er veel veranderd. Misschien had ik vanmorgen een wake up call om toch weer eens vaker naar Amsterdam te gaan, theaters te bezoeken, of een concert. Amsterdam heeft alles op het gebied van uitgaan.

Het wordt nooit meer zoals het was. Die tijd is een gesloten boek. Heel jammer maar ik koester de herinneringen. Maar je weet nooit wat er allemaal nog op je pad kan komen.