Woordpuzzels

Ik snapte nooit iets van de mensen, vooral ouderen, die altijd bezig zijn puzzels op te lossen. Puzzels uit puzzelboekjes, tijdschriften en ook uit de krant. Vooral de krantenpuzzels zijn populair. Puzzelaars zoeken zelfs contact met elkaar om het laatste stukje van de puzzel op te lossen. Mijn moeder was zo’n fanaat. Tot diep in de nacht was zij aan het puzzelen. Woordpuzzels houden immers je geest scherp. Ik vond de aanblik van zo’n verwoede puzzelaar vreselijk. Altijd maar met de neus boven het raadsel. Alsof er niets anders meer te doen was. En ik zei altijd tegen mijzelf: Ik word niet zo, ik ga niet laat naar bed en dan de volgende dag veel te laat opstaan.

Ik gooide steevast puzzelbijlages weg of ik gaf ze weg. Vaak hoorde ik: Als je puzzels oplost dan word je niet dement. Dementie is voor velen een schrikbeeld, ook voor mij.
Nu ik mijn huis aan het opruimen ben en het ontdoe van spullen die ik jarenlang verzameld heb, kom ik weer puzzelboekjes tegen. Na een liedjesuitzending op tv, dat gekoppeld was aan de ziekte van Alzheimer, kreeg ik de schrik te pakken. Wat een ontluisterende ziekte is dat en er zijn mensen die al op jonge leeftijd door de ziekte getroffen worden.
En…wat gebeurt er met mij? Ik raak in de ban van de woordpuzzels. Kan er niet meer mee stoppen. Ik ga erg laat naar bed en sta laat weer op. Ik ontdek dat ik in veel dingen op mijn moeder ga lijken. Wil ik dat? Nee! Want het leven heeft zoveel meer te bieden. De fascinatie voor woordpuzzels zal wel weer overwaaien maar nu, voor dit moment, geef ik me er aan over. En mijn angst voor Alzheimer stop ik heel diep weg.