De dag begon zo goed. Ik voelde me blij om de dingen die gerealiseerd waren, de zon scheen uitbundig en ik bedacht dat ik wel een half uurtje in de zon kon gaan zitten met blote armen en benen, op een beschut plekje. Mijn blik viel op de vijver waar heel parmantig, met zijn kopje boven water, de schildpad aan kwam zwemmen. Ik was enorm blij haar te zien. Ze was ontwaakt uit de winterslaap. Ze heeft het toch weer overleefd en dit keer waren het wel heel barre omstandigheden om een winterslaap in te houden. De ijslaag op de vijver was enorm dik en sloot de vijver volledig af. De schildpad zat op 80 cm diepte, ingegraven in de modder. Kennelijk was er toch genoeg zuurstof. Ook de vissen, gewone voorntjes, hebben het overleefd, alleen kan ik nog niet goed zien hoeveel het er zijn.
Ik ging comfortabel zitten, met mijn gezicht naar de zon gericht, ogen dicht en vond het heerlijk. Maar zo, uit het niets, begonnen de tranen te biggelen. Al mijn verdriet over de gebeurtenissen van de afgelopen tijd kwamen naar boven; verdriet om Charl, verdriet om de zieken in de familie waarvan een zeer ernstig, verdriet om de probleempjes rondom mij, verdriet om wat er niet meer is. Ik heb er aan toegegeven en liet de tranen stromen. Ik kon alleen niet zeggen dat het opluchtte. Ik had een heel akelig gevoel van binnen. Ik sprak mezelf toe dat het weer genoeg moest zijn en ik ging vervolgens een mon chou taart maken. Ik had behoefte aan troost-eten bij gebrek aan iemand die me kon troosten. En op dat moment kwam mijn dochter binnen. Ze luisterde en had met me te doen. Heel fijn dat, wanneer je het nodig hebt, er ineens iemand naar je toekomt. Toeval bestaat niet. Er gebeurt niets zomaar.
Inmiddels heb ik mezelf weer bij elkaar gepakt en ben een beetje bibberig verder gegaan met de dingen die ik aan het doen was. Oh ja, ik heb ondertussen wel de hele taart opgegeten. Dat was heerlijk maar nu voel ik me weer ellendig door de hoeveelheid calorieën die ik naar binnen heb gewerkt. Morgen maar weer een beetje streng zijn voor mezelf. Op deze zondag, een dag waarop niets moet en alles mag, heb ik alles maar laten gebeuren. Morgen zal alles weer anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten