Regelmatig word ik kind met mijn kleinkind Liam. Hij is twee jaar en moet nog een hoop leren. Hij heeft een achterstand doordat hij een Down kindje is. Hem iets leren betekent herhalen, herhalen, herhalen net zolang tot hij het begrijpt. En als je dan die triomfantelijke blik op zijn gezichtje ziet, dan smelt ik. Dan kan mijn dag niet meer stuk.
Voor mij is hij een absoluut geschenk, gekregen in moeilijke tijden toen ik vol verdriet zat omdat Charl, mijn man, overleden was. Liam heeft me door de moeilijke tijd heen gesleept, samen met de andere twee kleinkinderen. Zij zorgden ervoor dat ik ’s morgens uit mijn bed kwam, eten klaarmaakte, naar buiten ging en vooral dat ik weer kon lachen en gekke dingen met ze uithaalde. ’s Avonds, als niemand het zag, dan liet ik mijn tranen de vrije loop. Want ik hoef het verdriet niet weg te stoppen.
Nu na 2 ½ jaar ben ik wel zover dat ik op eigen kracht verder kan. Na diverse workshops aan mezelf gewerkt te hebben om beter in het leven te staan, zijn de somberste buien verdwenen. Verdriet is er nog wel, maar het is waar wat ze zeggen: ‘De scherpe kantjes gaan eraf’. De uitdrukking ‘het moet een plekje krijgen’, vind ik een rare uitdrukking. Op welk plekje moet je het dan stoppen? De enige plek die ik kan bedenken, waar Charl altijd al was en altijd zal zijn, is in mijn gedachten en mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten