Ingebroken

Vanmorgen schrok ik heel vroeg wakker van een raar geluid. Ik zat stijf van schrik in bed. Mijn hart ging als een gek te keer. Het leek wel of er met stoelen geschoven werd en ik hoorde een rare bonk. Het klonk alsof er iemand beneden was. Ik bleef stil luisteren, durfde niets te ondernemen. Stel dat ik een inbreker tegen het lijf zou lopen. Het bleef rommelen. Na ene half uur bedacht ik dat het ook wel eens een klapperende deur kon zijn door de harde wind. Ik ben uit bed gegaan, heb heel veel lawaai gemaakt in de hoop dat als er een inbreker zou zijn, hij wel weg zou vluchten. Het was half vijf. Ik moest er toch vroeg uit want kleinzoon Liam zou om kwart voor zes gebracht worden. Ik zou een ochtendje extra oppassen. Ik kwam beneden en zag helemaal niets verontrustends. Charl zocht contact met me en vroeg zich af waarom ik me zo druk maakte. “Aartsengel Michael zet toch iedere avond je huis in een beschermend licht!” Dat is ook zo, maar soms twijfel ik wel eens omdat ik daar niets van zie. Toen Charl net overleden was voelde ik me niet veilig in ons huis. Toen hoorde ik dat je de engelen alles kunt vragen, als je ze er maar voor bedankt. En dat heb ik toen gedaan. Ik vroeg of de engelen er voor konden zorgen dat mijn huis een veilige plek voor mij zou zijn om te wonen zonder angsten of dreigingen. Toen ik een keer een reading kreeg, zag het medium mijn huis in een helderwit licht staan. Dat was voor mij een bewijs dat de engelen mij beschermen en met name aartsengel Michael.
Ik heb verder niet meer aan de angstige momenten gedacht totdat mijn dochter haar zoon op kwam halen. Ze vroeg: “Is er bij de buren ingebroken, want het grote raam is stuk.” Toen ging er bij mij een lichtje branden. Dan kwamen die geluiden bij de buren vandaan. Dat zou toch wat zijn, want dat is dan de tweede keer in korte tijd. En ze hebben notabene een alarminstallatie.
Terwijl ik in de auto stap om te gaan sporten, komen de buren naar buiten. En ja, er is weer ingebroken. Ze zijn niet eens binnen geweest, maar konden via het raam een I-pad pakken. Twee van die jonge knullen op een scooter. Ze hadden een stoeptegel door het raam naar binnen gegooid. Het alarm is niet afgegaan. De schrik zit er goed in. Ik vertel dat ik het gehoord heb en dacht dat het bij mij was. Ze voelen zich niet echt veilig meer in hun huis en ze wonen er nog maar pas. Ik vraag of ze in spirituele dingen geloven. Want dan kunnen ze aan aartsengel Michael vragen of hij hun huis ook in het licht wil zetten. Ik vertel over mijn paranormale gave en hun mond valt open van verbazing. Ze gaan meteen aartsengel Michael inschakelen. Ik zeg: “Even afkloppen, er is de laatste tijd veel ingebroken in de straat, maar mijn deur gaan ze steeds voorbij. En dat komt vast en zeker door de bescherming van aartsengel Michael.” Wauw”, zegt de buurvrouw. “Wat een simpele oplossing”.

In Memoriam

Mijn zus is overleden aan de gevolgen van kanker. Wat heeft ze gevochten!!! Ze wilde leven, was nog niet uitgeleefd. Ze wilde haar kleinkinderen op zien groeien, zien hoe deze jonge kinderen volwassenen zouden worden. Ze had nog zoveel plannen. Ze was schrijfster van familieromans en had veel boeken op haar naam staan, Edith van Diesveldt. Deze boeken zijn een mooie herinnering, een mooie nalatenschap. Ze had een rijke fantasie, was altijd in voor gekke dingen, grapjes, als er maar gelachen werd. Ze had een brede muzieksmaak. Zingen kon ze goed. Ze vond het heel erg dat ze haar stem kwijt raakte. Hij was verworden tot een fluistering. Moeilijk verstaanbaar en ze had nog zoveel te vertellen.
Mijn zus was een verjaardagscadeau. Een dag voor mijn vijfde verjaardag werd ze geboren en ik was maar wat blij met mijn zusje. We hebben mooie tijden gehad, samen met onze gezinnen. Helaas is er ook een verwijdering geweest, maar dat wisten we weer op te lossen. Toen ze ziek werd kon ik haar bijstaan. We mailden vaak en ik ging bij haar op bezoek. Ze vertelde over haar plannen. Ze wilde dolgraag naar de Noordkaap om de midzomernachtzon te zien. De route werd al uitgestippeld. Ze had materiaal gekocht om jurkjes voor haar kleindochters te maken. Ze was er nog niet aan toe om dood te gaan. Haar ziekte besliste anders. Langzaam liet haar lichaam het afweten. Het leven werd zwaar. “Wat is het leven als je zo moet leven”, zei ze. Ze deed en onderging alles wat de artsen wilden uitproberen. En ook al vond ze het vreselijk, ze onderging weer een chemokuur, want ze wilde leven. Tot afgelopen weekend. Haar lichaam was op. Ze kon niet meer. De ziekenzalving heeft haar gesterkt om over te gaan naar het hiernamaals. Met alle familie rondom haar bed is ze vroeg in de avond heel rustig heengegaan. Het kaarsje ging uit.
Toen ik het ziekenhuis verliet zong de merel boven op het dak het hoogste lied, net als bij het sterven van mijn moeder en Charl, alsof de merel wilde zeggen: “Het is goed zo, ze is in goede handen.” Dat troost mij, maar ik zal mijn zus ontzettend missen.

Hard gewerkt

Wat is het een heerlijk lenteweer. Als je hard aan het werk bent is het zelfs warm.
Morgen wordt de zwarte kliko geleegd. Doordat ik meer afval scheid, is mijn kliko veel leger. En een half lege bak wordt doorgaans opgevuld met afval van buren. En dat kan ik niet uitstaan. Ik betaal de volle mep voor het legen van de bakken. Ik vind dat ze dan geen recht hebben om mijn bak naast die van hun ook nog eens te vullen.
Ik heb vandaag maar twee vuilniszakken in de kliko. Vanwege het mooie weer heb ik besloten om de kliko dan maar op te vullen met rommel uit de tuin en uit het schuurtje.
Vooral het schuurtje is een bende. Daar is sinds de dood van Charl nooit meer iets aan gedaan. Het is dus een opeenstapeling van allerlei rommel bedekt met spinrag. En het plafonnetje zit vol met slakkensporen. Ik kan niet eens meer in het schuurtje staan. Ik moet beginnen met ruimen bij de deur. En ik ga net zo lang door tot de kliko helemaal vol is. Ik krijg het er warm van. Ondertussen word ik gadegeslagen door de roodwangschildpad die zichzelf zit te koesteren in de zon op de vijverrand. Hij is gelukkig weer uit zijn winterslaap ontwaakt. En dat was best spannend, want er lag deze winter een dikke laag ijs op de vijver en de vijver was helemaal bedekt, dus geen gat voor zuurstof. De schildpad zat op 80cm diepte, ingegraven in de modder. Hij kijkt me aan alsof hij zeggen wil: “Ik ben er weer hoor”. Een pad kwaakt dat het een lieve lust is in de hoop dat er een vrijer op komt dagen. In een emmer met water spartelt een lieveheersbeestje wanhopig om er uit te komen. Lieveheersbeestjes doen iets met me, ze maken me week en daarom pak ik een stokje en vis het lieveheersbeestje uit het water en zet het op een plant. Versuft blijft hij daar zitten. Wie weet hoe lang hij al gevochten heeft tegen de verdrinkingsdood. Ik heb mijn goede daad weer verricht, als is het maar een kleintje. En even later gaat het lieveheersbeestje weer aan de wandel. Bij de buren wordt ook hard gewerkt. Het zijn nieuwe buren en de tuin van de vorige bewoners vinden ze truttig en ouderwets. Tegenwoordig moet het allemaal strak en modern zijn en ook nog eens onderhoudsvrij. Geen wonder dat de vogels verdwijnen. Bomen en heesters verdwijnen. Er liggen takken klaar voor de ophaaldienst van grof vuil. Ik zoek een paar mooie takken uit en zet ze in een grote vaas. Ik ben benieuwd wat er uitkomt. Zo ben ik heerlijk bezig en vergeet al mijn zorgjes. Lichamelijke arbeid is goed voor een mens. En wat nog fijner is, het geeft een voldaan gevoel en een gevoel van trots dat ik het toch allemaal weer voor elkaar heb. Er moet nog meer opgeruimd worden, maar dat doe ik een volgende keer.

Verdrietig

De dag begon zo goed. Ik voelde me blij om de dingen die gerealiseerd waren, de zon scheen uitbundig en ik bedacht dat ik wel een half uurtje in de zon kon gaan zitten met blote armen en benen, op een beschut plekje. Mijn blik viel op de vijver waar heel parmantig, met zijn kopje boven water, de schildpad aan kwam zwemmen. Ik was enorm blij haar te zien. Ze was ontwaakt uit de winterslaap. Ze heeft het toch weer overleefd en dit keer waren het wel heel barre omstandigheden om een winterslaap in te houden. De ijslaag op de vijver was enorm dik en sloot de vijver volledig af. De schildpad zat op 80 cm diepte, ingegraven in de modder. Kennelijk was er toch genoeg zuurstof. Ook de vissen, gewone voorntjes, hebben het overleefd, alleen kan ik nog niet goed zien hoeveel het er zijn.
Ik ging comfortabel zitten, met mijn gezicht naar de zon gericht, ogen dicht en vond het heerlijk. Maar zo, uit het niets, begonnen de tranen te biggelen. Al mijn verdriet over de gebeurtenissen van de afgelopen tijd kwamen naar boven; verdriet om Charl, verdriet om de zieken in de familie waarvan een zeer ernstig, verdriet om de probleempjes rondom mij, verdriet om wat er niet meer is. Ik heb er aan toegegeven en liet de tranen stromen. Ik kon alleen niet zeggen dat het opluchtte. Ik had een heel akelig gevoel van binnen. Ik sprak mezelf toe dat het weer genoeg moest zijn en ik ging vervolgens een mon chou taart maken. Ik had behoefte aan troost-eten bij gebrek aan iemand die me kon troosten. En op dat moment kwam mijn dochter binnen. Ze luisterde en had met me te doen. Heel fijn dat, wanneer je het nodig hebt, er ineens iemand naar je toekomt. Toeval bestaat niet. Er gebeurt niets zomaar.
Inmiddels heb ik mezelf weer bij elkaar gepakt en ben een beetje bibberig verder gegaan met de dingen die ik aan het doen was. Oh ja, ik heb ondertussen wel de hele taart opgegeten. Dat was heerlijk maar nu voel ik me weer ellendig door de hoeveelheid calorieën die ik naar binnen heb gewerkt. Morgen maar weer een beetje streng zijn voor mezelf. Op deze zondag, een dag waarop niets moet en alles mag, heb ik alles maar laten gebeuren. Morgen zal alles weer anders zijn.

Klusdag

Gisteren is er flink geklust. Mijn spirituele kamertje is nu klaar en daar ben ik erg blij mee. Het is een kleine ruimte, maar precies goed om te mediteren. Schoonzoon zei dat de sfeer prima was. En dat voel ik ook. Het heeft een tijd geduurd voor de ruimte was zoals ik het wilde hebben. Hij werd regelmatig gebruikt om snel even iets weg te zetten, dus was er zo langzamerhand een rommelhok ontstaan. Nu is alles klaar. Het is er licht en ’s middags schijnt de zon naar binnen.
Ik ga zo kaarsjes aansteken, wierook branden en dan ga ik genieten in mijn ruimte; paravisie lezen, naar muziek luisteren en mediteren. Het is echt zo’n dag dat niets moet en alles mag. Ik zie wel wat er allemaal gaat gebeuren. Fijne zondag!

Noord-Holland

Noord-Holland
De grootste krant van Nederland heeft een extra bijlage over Noord-Holland en hoe mooi dat wel niet is. Ik woon in Noord-Holland en ken de mooie plekjes. Er is geen natuurlijk bos, wel aangeplante bossen maar die hebben nog niet de uitstraling van een oerbos zoals op de Veluwe. Wel heeft Noord-Holland duinen, de Noordzee en het IJsselmeer en niet te vergeten hele mooie kleine stadjes en dorpjes.
Alleen mijn ervaring is dat je veel te weinig op onderzoek uitgaat in je eigen woonomgeving. Ik weet niet wat dat is. Is het te dichtbij en kan dat altijd nog? Of let je er helemaal niet meer op. Soms is het goed om met bezoek er op uit te gaan, dan bekijk je het door de ogen van de toerist en dat is een ware belevenis. Neem nu de plaatsjes Volendam en Marken. Wij Noord-Hollanders halen er onze neus voor op. Wat heb je daar nou te zoeken. Het is zo toeristisch. Ja, dat is het, maar daardoor is het wel gezellig en er is veel te zien en dan doel ik niet op de personen van de palingsound. Daar wordt al genoeg over geschreven. Het is er heerlijk om op een terras te zitten en gewoon eens te kijken wat er allemaal gebeurt. Of per boot de oversteek te maken naar Marken. Volendam en Marken zijn een verschil van dag en nacht, maar beide plaatsen zijn de moeite waard. Edam is ook zo’n verstild stadje en zo zijn er ontelbare.
Ook de Zaanse Schans is zeker een bezoek waard. Het is er heerlijk wandelen, over de dijk naar de molens waarvan een molen, het Jonge Schaap, nieuw gebouwd is naar een oude tekening onder de supervisie van mijn man. Hij is overleden en heeft de molen nooit in volle glorie in bedrijf gezien. Voor mij is het een bijzonder plekje geworden. Het is een houtzaagmolen en de enige molen daar die rolstoeltoegankelijk is. Geweldig dat er ook gedacht wordt aan rolstoelafhankelijken.
Ik heb me voorgenomen om vaker er op uit te gaan en al die mooie plekjes eens te gaan bezoeken. En dan ga ik de toerist spelen, ik ga Noord-Holland ‘exploren’. Lijkt me geweldig. Er zijn nog zoveel plekken waar ik nooit ben geweest.

Gechanneld bericht van mijn gids Pieter

Ik wil je heel graag een bericht doorgeven. Omdat jij zo goed aan jezelf werkt, krijg je dit als beloning.

Ik vind het de hoogste tijd
om jou te complimenteren.
Ook al is het leven zwaar,
je krabbelt toch weer op
en kijkt altijd weer vooruit.
Je blijft in je kracht staan
en zal er voor iedereen zijn,
maar alleen als het nodig is.
Je durft nu nee te zeggen
en dat was lang niet mogelijk.
Nu wel, je bent van een enorme last bevrijd.
Dat maakt het leven lichter
en jou meer open
om berichten van gene zijde te ontvangen.
Luister goed en je zult mooie dingen ervaren.
Je zult veel mensen gaan helpen
want je hebt veel liefde en warmte te geven.
Blijf je ontwikkelen,
Je bent ene prachtmens
en dit mag wel eens gezegd worden.
Heel veel liefde, licht en kracht
en daarbij een hartgroet van Pieter,
je gids die altijd bij je is en die je alles kunt vragen.

aarden of gronden

Elke dag moet ik me weer even aarden, even met beide benen op de grond terug komen. Soms ga ik zo op in muziek of meditatie of in het contact met gene zijde, dat het nodig is terug te komen op 'aarde' of anders gezegd terug te komen vanuit de hogere sferen. Ik snap heel goed waar de woorden zweven en zweefteef vandaan komen en sinds het zesde zintuig op de televisie is en daarbij programma's zoals Char en The ghost whisperer wordt er ook gepraat over zweef-tv. Er is veel belangstelling voor en veel mensen zijn zoekende naar meer in het leven dan alleen maar de dagelijkse beslommeringen. Zolang je maar geaard blijft, kun je niet gaan zweven. Hoe doe je dat? Wat ik doe is:Ik ga ontspannen zitten.
Ik zet beide voeten stevig op de grond. Ik ga met mijn gedachten naar mijn voeten en visualiseer wortels die vanuit mijn voeten de aarde in gaan. Dan haal ik heel diep adem en duw als het ware bij de uitademing alle lucht via mijn benen en voeten en door de wortels de grond in. Dit doe ik drie keer. Daarmee verdwijnt alle negatieve energie uit mijn lichaam in de aarde. Ik maak nu een denkbeeldige lijn vanuit mijn kruin naar boven. Ik ga met mijn gedachten naar het uiteinde van die lijn, haal diep adem en laat bij het uitademen positieve energie vanuit het universum via de lijn door mijn hoofd naar de plek stromen die ik net heb losgemaakt van negatieve energie. De lege plek wordt weer opgevuld met een krachtige, lichte energie. Ik doe dit drie keer. Ik trek vervolgens een denkbeeldige lichtzuil om me heen vanuit de kruin. Ik duw de wortels onder mijn voeten nog een keer de grond in zodat ze daar stevig verankerd zijn. Vervolgens schud ik me even los en ga weer verder met wat ik aan het doen was.
Als je dit doet, dan zul je je daarna herboren voelen. Ik doe dit dagelijks. Vergeet ik het een keer dan voel ik mij meteen anders.
Als je weet hoe dit werkt, dan is het een kwestie van een paar seconden en dan is het ritueeel al gedaan. probeer het maar eens uit en laat eens weten hoe je je voelt daarna.

Spirituele plek

De tuin ziet er troosteloos uit; doodgevroren planten, resten van de peren die uit de perenboom gevallen zijn, vogelpoep op de tuintafel omdat daar nu eenmaal allerlei lekkers op lag. Maar er is ook groen dat uit een winterslaap ontwaakt.
Tijdens een consult bij een medium werd me verteld dat ik elfjes in mijn tuin heb. Onder een boom. De plek heeft een krachtige energie en ik moet daar vaak gaan zitten om inspiratie op te doen of om te schrijven. De elfjes zullen me dan helpen iets goeds op papier te krijgen. Heel mooi, maar ik zie niets bijzonders aan de plek. Wel zit ik heel graag onder de perenboom in de schaduw. Het voelt goed. Ook deze plek is nu troosteloos. Zouden elfjes ook een winterslaap houden? Ik geloof dat er heel veel is wat wij niet kunnen waarnemen, maar elfjes? Het medium waar ik een consult bij had zag er velen in een soort visioen. Ze werd er helemaal blij van en deze plek moet ik koesteren. En er op vertrouwen dat wij altijd en overal geholpen worden op ons levenspad. Het maakt niet uit door wie. Er zijn engelen, spirits, overleden dierbaren en in mijn geval ook elfen die altijd in de buurt zijn om de juiste inzichten te geven. Hoe vaak krijg je zomaar een ingeving, vind je een verloren iets weer terug of weet je ineens hoe je iets op moet lossen. Dat gebeurt regelmatig en dat doen de onzichtbare helpers.
Ik heb contact met engelen, spirits(geesten) en overleden dierbaren, maar nog niet met elfjes.
Zodra de zon gaat schijnen zal ik de tuin in gaan om de spirituele plek extra mooi te maken, zodat de elfjes zich daar op hun gemak voelen.
Misschien denk je nu: “Die is gek”, maar het kind in je moet je wakker houden en af en toe mag je best weg dromen en in de elfenwereld belanden. Sprookjes bestaan, je moet het wel zien. Af en toe moet je je denken uitschakelen en terugstappen in de wereld van het kind. En dat is een wondere wereld waarin je even de harde werkelijkheid van alledag kunt vergeten. Wie weet kom je op een dag tot de ontdekking dat elfjes echt bestaan.

een plekje in mijn gedachten en mijn hart

Regelmatig word ik kind met mijn kleinkind Liam. Hij is twee jaar en moet nog een hoop leren. Hij heeft een achterstand doordat hij een Down kindje is. Hem iets leren betekent herhalen, herhalen, herhalen net zolang tot hij het begrijpt. En als je dan die triomfantelijke blik op zijn gezichtje ziet, dan smelt ik. Dan kan mijn dag niet meer stuk.
Voor mij is hij een absoluut geschenk, gekregen in moeilijke tijden toen ik vol verdriet zat omdat Charl, mijn man, overleden was. Liam heeft me door de moeilijke tijd heen gesleept, samen met de andere twee kleinkinderen. Zij zorgden ervoor dat ik ’s morgens uit mijn bed kwam, eten klaarmaakte, naar buiten ging en vooral dat ik weer kon lachen en gekke dingen met ze uithaalde. ’s Avonds, als niemand het zag, dan liet ik mijn tranen de vrije loop. Want ik hoef het verdriet niet weg te stoppen.
Nu na 2 ½ jaar ben ik wel zover dat ik op eigen kracht verder kan. Na diverse workshops aan mezelf gewerkt te hebben om beter in het leven te staan, zijn de somberste buien verdwenen. Verdriet is er nog wel, maar het is waar wat ze zeggen: ‘De scherpe kantjes gaan eraf’. De uitdrukking ‘het moet een plekje krijgen’, vind ik een rare uitdrukking. Op welk plekje moet je het dan stoppen? De enige plek die ik kan bedenken, waar Charl altijd al was en altijd zal zijn, is in mijn gedachten en mijn hart.

bijzondere tekening

Regelmatig heb ik contact met de geestenwereld via automatisch schrift. Dan schrijft een geest of entiteit via mijn hand wat hij te zeggen heeft. Het schrijven is niet perse noodzakelijk, want ik hoor het ook in mijn hoofd maar door hetgeen gezegd wordt op te laten schrijven, kan ik me beter concentreren. Vaker laat ik mijn hand gebruiken om een entiteit te laten tekenen. Via Charl kom ik zo af en toe in contact met Michael Jackson. Charl heeft Michael Jackson verzorgd toen hij net aan gene zijde aangekomen was. Michael heeft hem meegenomen naar Neverland om daar te kijken wat er gaande was. Hij verwacht dat het in de toekomst in oude glorie hersteld zal zijn en een herdenkingsplek zal worden.
Gisteren maakte ik contact met Michael. Hij wilde graag met mij tekenen. Ik heb dat al eerder met hem gedaan. Deze keer tekende hij zichzelf in een karakteristieke houding; linkerhand aan zijn kruis en zijn rechterarm in de lucht met zijn wijsvinger omhoog. Er omheen komen hemelse bloemen en portretjes van zijn kinderen, getekend in een hart. Heel bijzonder.
De tekening wordt niet ingekleurd, daar heeft hij niet voldoende energie meer voor.
Als ik een entiteit laat tekenen, voel ik zijn energie door mijn hand stromen met prikkels en het tekenen gaat helemaal vanzelf. Zodra ik mijn hand in een bepaalde richting stuur omdat ik denk dat de tekening die kant op gaat, word ik terecht gewezen. Dan concentreer ik me weer even en laat mijn hand zijn gang gaan. Zo heb ik al diverse tekeningen gemaakt maar deze tekening , getekend door Michael Jackson en daarbij een stukje geschreven tekst, vind ik wel heel bijzonder. Overigens is Michael Jackson erg verheugd dat hij niet wordt vergeten.