Wishful thinking

 Het is steeds heerlijk lenteweer, maar 's morgens word ik wakker in een koude slaapkamer. Ik blijf dan meestal nog in bed liggen, om nog even de warmte van mijn bed vast te houden. Dan lig ik te mijmeren over van alles. Ik maak plannen. Ik bedenk wat ik wel en niet wil. Zo vroeg ik me af of ik nog wel wil schrijven.  Ik zit in een writersblock en vraag me af of ik eigenlijk wel een schrijver ben. Ik ben er niet uit. 

Ik krijg regelmatig feedback op mijn schrijfsels en daaruit blijkt hoe persoonlijk lezen is. De een houdt van de ene stijl de ander weer van een andere stijl. Ik houd niet van ik-verhalen. Vond ik vroeger als kind al niks en dat is altijd gebleven. Ik schrijf graag verhalen voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Terwijl ik me nog eens omdraai onder mijn warme dekbed dwarrelt een kakofonie van gedachten

door mijn hoofd. Zo wordt heel wat gemijmerd. Maar het is nog steeds een warboel. Mijn andere hobby's heb ik een beetje verwaarloosd en die wil ik ook graag weer oppakken. Maar mijn grootste wens is toch om het manuscript dat ik volgeschreven heb met  memoires, zowel autobiografisch als fictief, om te zetten in een boek en te publiceren.  Ze zeggen dat je groot moet dromen, je wensdroom de wereld in moet sturen en dat er dan een grote kans is dat er een klein wonder gebeurt. Ik geloof in wonderen. dus als ik dit bericht post, dan verspreidt mijn droom zich. Noemen ze dit nu wishful thinking????

Spiegelbeeld

Ondanks alle ellende die over je heen komt in de krant en op de televisie kan ik het aardig van me afzetten. Dochter was hier net en vroeg hoe het met me ging. 

Ik antwoordde: 'Ups and downs. Het is niet altijd leuk, maar ik kan snel schakelen. Want wat heeft het voor zin om je constant druk te maken over iets, waar je zelf niets aan kan veranderen. Mentaal ben ik sterk. Dat hoorde ik al toen ik jaren geleden verpleegkundige werd en dat is altijd zo gebleven. Maar als er dan een dip komt, is het heerlijk om daar even in te zwelgen, even meelij met jezelf te hebben om jezelf daarna weer toe te spreken van kop op, je bent sterk en dan bij voorkeur tegen je spiegelbeeld. Gegarandeerd dat je er om moet lachen. En het laat meteen je sombere gedachten verdwijnen. Dat lucht op en je kunt weer verder.' ' En zo hoort het ook, heel goed van je.' antwoordde dochter.

 Ondanks alle nare berichten die ik in de krant lees, probeer ik toch te genieten van het mooie weer en de ontluikende natuur. Ik maak me zorgen maar hoop ook dat er snel een einde komt aan de oorlog. Waarom moeten mensen toch steeds weer een oorlog ontketenen. Waarom kunnen we niet gewoon in vrede leven, ieder in zijn eigen land en tevreden zijn met veel dingen. Al die slachtoffers, die onschuldig omgekomen zijn, is toch te verschrikkelijk voor woorden. En al die ontheemde mensen die een veilige plek zoeken. Het zou niet nodig moeten zijn. Ik begrijp het niet. Waarom moeten mensen die veel macht hebben, steeds maar meer willen. Koste wat kost hun doel willen bereiken, geen rekening houdend met onschuldige mensen die fijn willen leven op de plek die ze koesteren. 'Gooi maar een bom, vuur maar een allesverwoestende raket af.'  Wie bedenkt dat? Zoveel slachtoffers, hoe kan iemand dat voor zichzelf verantwoorden. Ik begrijp er niets van. Ik denk aan het gezegde: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Ik zit gewoon tegen mijzelf te praten en noteer meteen wat ik denk.

Over de oorlog via de spirituele weg.

 Ik ben in staat om via automatisch schrift contact te maken met het universum. Ga dit niet zelf proberen, want dan kan het helemaal fout gaan. Voor mij was automatisch schrift een onderdeel van een mediumtraining.

Bericht:

De oorlog in Oekraïne sleept lang door. Het gaat maandenlang duren, maar alleen Oekraïne zelf wordt hard geraakt. Wel krijgt iedereen er last van. Vooral mentaal door alle gebeurtenissen die langs komen in beelden op de televisie en in de kranten. Maar ook ontstaan er tekorten aan allerlei producten zoals granen en zonnebloemolie, maar zal niet leiden tot een hongersnood zoals sommigen voorspellen. Op veel fronten is Nederland zelfvoorzienend. President P verliest langzaam zijn controle en daardoor de macht. Hij probeert van alles om de oorlog te winnen, maar helaas zal hij de grote verliezer zijn.

Alle gevangenen komen weer vrij. De strijd wordt gestaakt. Er zal veel tijd nodig zijn om alles weer op te bouwen. Nederland blijft gespaard. maar merkt het wel in de portemonnee. De meeste vluchtelingen gaan weer terug naar Oekraïne om te zien wat er van hun bezittingen over is. Ik kan niet zeggen wanneer omdat tijd in dit universum niet bestaat. De bevolking buiten Oekraïne  moet op hun uitgaven letten. Luxe dingen kunnen beter even blijven liggen anders ontstaan er geldproblemen. Het is zwaar allemaal, maar niet uitzichtloos. Houd moed, laat angst niet je leven bepalen, ga niet lopen klagen, maar probeer je lot te dragen.Er komt een dag dat alles weer oké is. De coronaperiode liet je al voelen wat het is om beperkt te zijn. Daardoor kan je de gevolgen van deze oorlog beter dragen.

Tot zover dit bericht. De tijd zal leren hoe het verder gaat. 

Wat mij bezig houdt.

 In deze periode van het leven denk ik: Waar sta ik in het leven en waar wil ik nog naartoe?

Ik ben niet ontevreden over mijn leven dat echter me ligt. Maar de toekomst baart me zorgen; corona dat nog niet verdwenen is, de oorlog in de Oekraïne. Wat nou als en eer nucleaire bom ontploft. Mijn opa zei altijd, door wat hij in een boek met voorspellingen gelezen had, dat er een derde wereldoorlog komt, maar dat die in het middenoosten uitgevochten wordt en dat de hele wereld er last van zou hebben. Dat blijkt nu al, inflatie, vluchtelingen, hoge energieprijzen, dure autobrandstof. En niet te vergeten  de getraumatiseerde vluchtelingen die hulp en onderdak nodig hebben.

Geen idee wat de toekomst wordt. Wat is belangrijk. Ja, Vrede, maar die lijkt onmogelijk. Vrede in jezelf is ook lastig, want je komt in opstand door al die vreselijke berichten en je voelt de stress vermeerderen. Concrete plannen maken lijkt moeilijk met de dreiging die boven de hoofden hangt. Vooralsnog ben ik tevreden met mijn leven tot nu toe. De stress probeer ik om te zetten in energie en ik blijf hoop houden op een goede afloop. Mijn leven kabbelt al enige tijd. Kabbelen geeft ook rust. Het hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn om het zo maar te noemen. Een rustig leven hou je het langste vol. Belangrijk is om niet door stress onder te gaan. En je moet vooral dingen  doen die je leuk vindt. Dat leidt gedachten af en zo houd je de stress onder controle. En daar ben ik dus mee bezig. 

Ik blijf hopen dat er snel een einde komt aan de oorlog in Oekraïne. Iedereen is bereid om slachtoffers van de oorlog te helpen. Een mooi gebaar. Saamhorigheid brengt je ver.

Platteland

Als je als stadse in het buitengebied rijdt, denk je: wauw, wat prachtig, wat een wijdse uitzichten. Wat een mooie wolkenluchten. Maar ook wat saai als je dag in dag uit hetzelfde ziet. Koeien, schapen, paarden. De stad daar gebeurt het. Als je in de stad thuis moet blijven is dat ook saai. Tussen vier muren zie je weinig en het uitzicht bestaat uit huizen. Op het platteland heb je de ruimte en de natuur om je heen. Rust en stilte die je heel anders ervaart dan tussen de vier muren van je huis in de stad.

Toch heerst er op het platteland geen doodse stilte. Tijdens het boerenseizoen waarin geploegd en gemaaid wordt, gezaaid en geoogst rijden de tractors met aanhangers af en aan tot laat in de avond, want het werk moet af. Dan heb je nog de motorzagen en de zitmaaiers die een hoop herrie maken.

En in het weekend het lawaai van motoren en cabrio's, van oldtimers, van wielrenners die luidruchtig naar elkaar schreeuwen. Alles waarmee een mens wil pronken komt langs. 

Het dorp waar ik nu woon is mooi. Het kostte me tijd om te wennen.  Ik moest enorm wennen aan de poeplucht als er mest uitgereden wordt. Er zijn geen winkels. Wel stalletjes waar je groente en fruit kunt kopen of zelfgemaakte heerlijkheden. Hazen huppelen door het weiland, roofvogels duiken op muizen of andere kleine prooidieren. Onder de dakranden nestelen zwaluwen en in de kieren in de muren verdwijnen vleermuizen die in de spouw nestelen. Je ziet onweersbuien naderbij komen en bij mooi weer luchtballonnen overvaren. Er zijn prachtige zonsondergangen. En dat is niet alles. De buren zijn aardig en behulpzaam. Heb je iemand nodig dan word je geholpen. Er is een WhatsApp groep voor de buurtbewoners, zodat je in contact blijft. 

Het dorpsleven is levendig door alles wat er op een dag gebeurt. Toch kan ik de stad missen. Want de levendigheid in de stad is anders. Gelukkig is de stad maar twaalf kilometer verderop. Met de auto ben je er binnen een kwartier.

 Halloween. Het begint hier steeds meer te leven als ik zo de berichten lees. Er zijn veel Halloween feesten  met enge schmink, maskers en outfit.  Er wordt goed gekeken naar horrorfilms en dan wordt een figuur uit zo'n film na geschminkt. Soms zo levensecht dat ik die niet graag op straat zou tegenkomen en je weet ook niet wie er onder de schmink verborgen zit.

Bij mij in de tuin is het ook een beetje Halloween. Spookjes in de tuin die flink uitwaaieren door de wind en griezelmuziek. Vorig jaar bleef het in de tuin nog lang Halloween met projecties erbij, maar vanwege het slechte weer gaat dit niet door. Heel jammer. Ik vind griezelen leuk, als er maar geen bloed aan te pas komt. Bloed is horror en griezelen lijkt meer op wat er in een spookhuis op de kermis gebeurt. Daarvan kun je je al een rotje schrikken. Maar iedereen die naar een Halloween feest gaat, wens ik veel plezier en veel griezelmomenten toe. Ik blijf lekker thuis in de warmte. Lang geleden dacht ik even als een boze heks naar een feest te gaan, maar boos zijn en een heks voelde niet goed, dus dacht ik: 'laat maar.'

Dampende koffie of thee.

In heel veel verhalen en boeken staat geschreven: Ze zaten aan tafel met een dampende kop koffie of  een dampende kop thee. Ik val er steeds weer over. Al dat gedamp. Ik versta onder dampen iets heel anders.

Ik weet wat er met die koffie en thee bedoeld wordt, maar ik vind het meer een rookpluimpje, een nevel of een kringel. Maar dat schrijf je niet op. Waarom niet vers gezette koffie of thee. Dan besef je dat het heet is en kan de lezer zelf bedenken in wat voor mate het dampt. Thee is altijd veel heter dan koffie. En als er melk of room aan koffie wordt toegevoegd, 'dampt' het al niet eens meer. Ik denk dat ik ga turven hoe vaak ik dampende koffie of thee zie langs komen. Het is raar, maar mijn haren gaan overeind staan als ik het lees.  Zo van, daar heb je er weer een die de koffie en thee ziet dampen, als een pruttelende stoommachine, want die kan dampen. Zijn er meer mensen die hier iets van vinden of doe ik aan muggenzifterij. Ook gaan mijn haren overeind met de veelgelezen uitdrukking: hij legde zijn hoofd in zijn handen, alsof hij zijn hoofd van de romp gesneden heeft en in zijn handen legt. Als ik dit lees, zie ik een bloederige bedoening voor me. Horror, terwijl het niet zo bedoeld is. Dat hoofd in de handen wordt ook veel gebruikt. Het is allemaal show en geen tell. Maar ik word er lacherig van. Ik ben gestopt met opmerkingen erover te maken. Kennelijk ben ik een eenling die daarover valt. Misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Er zijn gewoon andere woorden om te omschrijven wat je bedoelt, als je er even over nadenkt.

 

21 september, 99 dagen voor...?

 Het is nog warm buiten en de bomen staan nog in blad. De appels en peren moeten nog geoogst worden. De dagen worden korter en de eerste nachtvorst is al gemeld. En... het is 99 dagen tot Kerstmis. De voorbereidingen in de tuincentra zijn al begonnen.

Ze zeggen dat mensen die vroeg hun kerstversiering ophangen, soms al in oktober, gelukkige mensen zijn. Vaak verzinnen ze een thema en decoreren hun huis vol met items voor dit thema. De kleuren worden bepaald en de spullen die er nog zijn, worden op bruikbaarheid gecontroleerd. Er zijn mensen die 800 euro per jaar spenderen aan kerstversiering, maar daar sparen ze dan ook het hele jaar voor. Als je ieder jaar een ander thema kiest, dan kun je na Kerstmis uitverkoop houden van je themaversiering. Zo kan je het jaar erop weer nieuwe spullen kopen. Uitbundige decoratie is niet aan mijn besteed. Ik heb er geen plek voor in dit huis. En in mijn eentje tussen de kerstversiering zitten is niet leuk. Ik vind één kerstboom meer dan voldoende. Ieder jaar weer zie ik er tegenop want ik heb een hekel aan het versieren van de kerstboom. Nog 99 dagen. Ik ga me nu nog niet druk maken.

Donkere wolk

 Al heel lang had ik het gevoel dat er een donkere wolk boven mijn hoofd hing. En die ging maar niet weg. Daarbij had ik medelijden met mezelf na de ongelukkige val van de trap. Acht weken sukkelde ik met de gevolgen daarvan. Helemaal op mezelf aangewezen. Dat was moeilijk. Ik kreeg wel hulp, maar moest het grootste deel zelf doen. En dat na anderhalf jaar thuis zitten door corona, bang om een besmetting met het virus op te lopen. Ik vroeg me af waar mijn leven gebleven was. Er kwamen versoepelingen, dat was een lichtpuntje. Mijn dag bestond en bestaat nog steeds uit 's morgens de krant uitgebreid lezen, een beetje rommelen in huis, onkruid wieden in de tuin, lezen en borduren 's avonds bij de televisie. Zo saai. En toen kreeg dochter twee jonge katjes. Leuk om te zien hoe ze met elkaar speelden.  Tijdens hun vakantie paste ik op de beestjes en kreeg een band met ze. Vooral de rode kater was mijn favoriet. Ik ben helemaal geen kattenmens, maar deze was zo lief. Voor het eerst dat ik echt gecharmeerd was van een kat. Ondertussen was er een actie in het dorp op touw gezet om het te snel rijdende verkeer aan banden te leggen. Het is druk. Veel tractoren rijden af en aan. Onbeladen heen met enorme opleggers achter hun aan en volgeladen terug met hoog opgestapelde hooibalen. Vaak zaten jongelui in de tractor en die trokken voor ons huis regelmatig een sprintje als ze de bocht door waren. Gisteravond sloeg het noodlot toe. De rode kater was al sinds de middag niet meer gezien. Het werd donker, maar de kat kwam niet thuis. Na veel zoeken vond schoonzoon hem in de sloot. Zijn kopje zat vol bloed. Waarschijnlijk doodgereden door zo'n wegpiraat. Het beestje was nog maar vijf maanden oud. Het verdriet is groot. Ik kan niet meer stoppen met huilen. Alle spanning van de hele coronaperiode barst eruit. De lieve kater was de trigger. Wat zal ik hem missen. De kat die nog over is, snapt er niets van. Waar is zijn maatje gebleven?

Zal nu eindelijk die donkere wolk verdwijnen?