In deze periode van het leven denk ik: Waar sta ik in het leven en waar wil ik nog naartoe?
Ik ben niet ontevreden over mijn leven dat echter me ligt. Maar de toekomst baart me zorgen; corona dat nog niet verdwenen is, de oorlog in de Oekraïne. Wat nou als en eer nucleaire bom ontploft. Mijn opa zei altijd, door wat hij in een boek met voorspellingen gelezen had, dat er een derde wereldoorlog komt, maar dat die in het middenoosten uitgevochten wordt en dat de hele wereld er last van zou hebben. Dat blijkt nu al, inflatie, vluchtelingen, hoge energieprijzen, dure autobrandstof. En niet te vergeten de getraumatiseerde vluchtelingen die hulp en onderdak nodig hebben.
Geen idee wat de toekomst wordt. Wat is belangrijk. Ja, Vrede, maar die lijkt onmogelijk. Vrede in jezelf is ook lastig, want je komt in opstand door al die vreselijke berichten en je voelt de stress vermeerderen. Concrete plannen maken lijkt moeilijk met de dreiging die boven de hoofden hangt. Vooralsnog ben ik tevreden met mijn leven tot nu toe. De stress probeer ik om te zetten in energie en ik blijf hoop houden op een goede afloop. Mijn leven kabbelt al enige tijd. Kabbelen geeft ook rust. Het hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn om het zo maar te noemen. Een rustig leven hou je het langste vol. Belangrijk is om niet door stress onder te gaan. En je moet vooral dingen doen die je leuk vindt. Dat leidt gedachten af en zo houd je de stress onder controle. En daar ben ik dus mee bezig.
Ik blijf hopen dat er snel een einde komt aan de oorlog in Oekraïne. Iedereen is bereid om slachtoffers van de oorlog te helpen. Een mooi gebaar. Saamhorigheid brengt je ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten