Het is steeds heerlijk lenteweer, maar 's morgens word ik wakker in een koude slaapkamer. Ik blijf dan meestal nog in bed liggen, om nog even de warmte van mijn bed vast te houden. Dan lig ik te mijmeren over van alles. Ik maak plannen. Ik bedenk wat ik wel en niet wil. Zo vroeg ik me af of ik nog wel wil schrijven. Ik zit in een writersblock en vraag me af of ik eigenlijk wel een schrijver ben. Ik ben er niet uit.
Ik krijg regelmatig feedback op mijn schrijfsels en daaruit blijkt hoe persoonlijk lezen is. De een houdt van de ene stijl de ander weer van een andere stijl. Ik houd niet van ik-verhalen. Vond ik vroeger als kind al niks en dat is altijd gebleven. Ik schrijf graag verhalen voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Terwijl ik me nog eens omdraai onder mijn warme dekbed dwarrelt een kakofonie van gedachten
door mijn hoofd. Zo wordt heel wat gemijmerd. Maar het is nog steeds een warboel. Mijn andere hobby's heb ik een beetje verwaarloosd en die wil ik ook graag weer oppakken. Maar mijn grootste wens is toch om het manuscript dat ik volgeschreven heb met memoires, zowel autobiografisch als fictief, om te zetten in een boek en te publiceren. Ze zeggen dat je groot moet dromen, je wensdroom de wereld in moet sturen en dat er dan een grote kans is dat er een klein wonder gebeurt. Ik geloof in wonderen. dus als ik dit bericht post, dan verspreidt mijn droom zich. Noemen ze dit nu wishful thinking????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten