Twee jaar woon ik nu in een woonboerderij in een dorp 12 kilometer van de stad. Ik denk nog dikwijls terug aan mijn vorige woonplek. Ruim 30 jaar heb ik daar gewoond in een fijn huis met veel ruimte. Totdat mijn man overleed. De ziel was uit het huis verdwenen en ik kon mijn draai niet vinden. Ik was lusteloos, vroeg me af wat het leven nog voor zin had. Het was stil om me heen en alle mensen die zeiden: 'We zijn er voor je,' lieten het afweten. Hun leven ging gewoon door. Mijn leven stond stil. Alles was anders. Ik voelde me in de steek gelaten, maar binnenin mij zat een enorme kracht om weer te geen leven, mijzelf weer te ontdekken. Alles heb ik zelf gedaan en daar ben ik trots op. Alleen de stilte bleef. Thuis komen in een leeg huis is akelig, het niet kunnen delen van je belevenissen een gemis. Daarbij kwam vaak de vraag van buitenaf: 'Nu ga je zeker verhuizen, want je huis is toch veel te groot voor jou alleen?' Ik was het nog niet van plan. Al die herinneringen aan ons leven in dat huis waren me te dierbaar.
Totdat er een mogelijkheid kwam om met mijn dochter en haar gezin op één locatie te gaan wonen. Ik zette de enorme stap, verkocht mijn fijne huis met al zijn herinneringen, zei de buurt gedag en ging. Ik nam alle herinneringen met me mee, in mijn hoofd maar ook in stapels dagboeken.
Mijn nieuwe huis is veel kleiner, de tuin veel groter. Dat betekent dat ik een deel van mijn dierbare spullen niet kwijt kan en opgeslagen zijn en dat het veel tijd kost om de tuin te onderhouden.
Tegen iedereen zeg ik: 'Ja, ik heb het heerlijk naar mijn zin.' En toch voel ik steeds het gemis van de ziel die in mijn vorige huis verdween. Ook dit huis mist nog de ziel. Soms verlang ik terug naar mijn oude huis. Heel langzaam wen ik aan mijn nieuwe huis. Het heeft tijd nodig. Ik ben heel veel buiten, geniet van de bloemen, de bijzondere vogels en de prachtige vergezichten met vooral in de avond uitzicht op ballonvaarders die regelmatig over het huis varen.
In huis is er altijd een lege plek en op de gekste momenten vliegt het me aan. Dan hoor ik binnenin mij een stem die zegt: 'Denk aan je kracht, je bent sterk.' Zo'n moment van verdriet gaat voorbij, maar zal altijd weer op onverwachte tijden de kop opsteken.
Twee jaar zijn voorbij gevlogen. Ik heb een invulling gevonden voor de stille avonden als er niks leuks op de televisie is. Schrijven is mijn passie geworden; het schrijven van korte verhalen en het schrijven van kinderboeken en met succes. En zo vind ik langzaam mijn draai weer terug en kom ik weer tot leven.