Back to memory lane

Er rijdt een meisje voorbij  mijn huis op een step en dat brengt me terug in de tijd. We woonden in een straat met een geasfalteerde weg met het oog op de toekomst. De weg die eindigde voor een groot hek en daarachter weiland zou een doorgaande verbindingsweg worden. In die tijd was het rustig op de weg. Bijna niemand had een auto. Alle kinderen uit de straat speelden op de weg. Asfalt was geweldig om te tollen met een zweepje, om te rolschaatsen, te hoelahoepen en vooral om te steppen op een autoped zoals dat heette in die tijd. Ik kon het als de beste. We hielden wedstrijdjes en ik won heel vaak. Totdat ik op een dag viel en de scherpe punten van het spatbord in mijn knie terecht kwamen. Toen was voor mij de pret over. Ik kwam op een leeftijd dat ik fietsen moest leren, maar er was geen geld voor een fiets. Bij een fietsenmaker waren kinderfietsen te huur en op een dag mochten we een rode fiets huren, een doortrapper. Ik durfde niet. Ik was de val met de autoped nog niet vergeten, maar mijn zus ging wel. Zij fietste af en toe op de fiets van een buurmeisje. Slingerend omdat ze nog niet goed kon fietsen, ging ze over weg, de bocht om naar een drukkere straat. Bijna kwam ze ten val. Ik gilde, want achter haar reed een auto. Gelukkig viel het allemaal mee. Voor mij was dat fietsgedoe een stap te ver. Toen ik in het laatste jaar van de basisschool zat, moesten we verkeersexamen doen. Maar ik had geen fiets. Een vriendinnetje uit de straat had een opoefiets en die mocht ik lenen. Ik zakte finaal voor dat examen, want ik had nog nooit gefietst. Ik werd, bij wijze van spreken, zo het diepe ingegooid. Pas toen ik 13 jaar oud was en al op de middelbare school zat, kreeg ik voor het eerst een fiets. Wat was ik blij. Mijn autoped zal ik nooit vergeten, een mooie zilverkleurige step. Een heerlijke tijd was dat.