Ik voel me zo trots als ik naar mijn verzorgde tuin kijk. Ik kan er wel naar blijven kijken. Want een lange periode zat ik naar een oerwoud te kijken. Vorig jaar waren mijn zwager en schoonzus komen helpen in de tuin, maar dat was niet voldoende. De rest zou ik zelf doen maar heb dat nooit gedaan. En alles groeide welig verder. Toen kwam de winter. Een donkere periode, ook voor mijzelf. Veel emoties kwamen weer naar boven, toneel spelen kon ik als de beste. Dat kwam doordat ik mijn maatje miste. Waarom moest hij toch dood gaan, hij wilde nog zo graag leven. Ik betrapte me er mezelf op dat ik toch weer lichtpuntjes zag. Het was een lange ijzige winter en met het naderende voorjaar begon ook ik te ontdooien. Het was net of ik open brak en weer warmte kon voelen. Ik ergerde me aan de tuin en zodra het zonnig weer was ben ik in de tuin gaan werken. Stukje bij beetje werd het oerwoud ontgonnen. Ik staarde in de vijver naar de vissen die tot leven kwamen, naar de padden die hun eitjes afzetten op de waterplanten. En ook ik begon weer tot leven te komen.
De tuin lijkt ineens veel groter. Iedere ochtend zodra ik wakker word, kijk ik uit het raam naar buiten . “Is de tuin nog steeds hetzelfde?” Ja hoor, maar stel dat ik het werken in de tuin alleen maar gedroomd had. Ik zou geloof ik acuut weer in een depressie belanden of... ik had het kunnen zien als een teken dat ik er iets aan moest gaan doen. Het is niet aan de orde want ik kijk naar de realiteit. De tuin is opgeruimd, gezellig, de vogels komen weer terug, paddenvisje zwemmen in de vijver tussen de keien op zoek naar eten en naar beschutting. Schildpad Bertha kijkt vanaf de vijverrand naar wat ik allemaal aan het doen ben en blijft heerlijk in het zonnetje genieten. En dat ga ik ook doen, want nu mag ik gaan genieten. Ik zie de toekomst zonnig tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten