De eik

Deze tekst is geschreven naar aanleiding van een opdracht tijdens de schrijfvijfdaagse op Milonga in Frankrijk.

De eik

“Daar komt ze”, mompelt de eik in zichzelf. Hij ziet haar van ver aan komen lopen. Dat ze dat volhoudt, de bezoekjes, iedere week weer. Ik ben toch maar een gewone boom. Tja, wel een beetje oud, zo’n 300 jaar oud. De oorlogen hebben mij gevormd tot wat ik ben. Ik heb er twee meegemaakt en terwijl er rondom mij bomen sneuvelden om plaats te maken voor loopgraven, bleef ik fier rechtop staan. Ik sta in een goede bodem. In de loop der jaren ben ik veel dikker geworden dankzij de vruchtbare grond. Mijn uitzicht is geweldig. “Ah, daar is ze. Nu gaat ze me knuffelen”.

Anja legt haar armen om de stam. “Lieve Eik, ik kom hier nu zo vaak, maar zou graag eens willen horen wat je te vertellen hebt. Is dat mogelijk?” Ze kijkt omhoog. “Als ik me nu eens inbeeld dat je een mens bent, een reus onder de mensen. Dan zouden je twee dikke takken je armen kunnen zijn die uitnodigen om te knuffelen. Je bladeren zouden je haren zijn en daaronder je gezicht.” Ze laat haar blik langs de stam naar beneden gaan naar de wortels die op voeten lijken. Even daar boven zit een spleet waar vocht uit komt en rondom begroeid is met mos. Het lijkt op een vagina met schaamhaar. Zou de eik vrouwelijk zijn?
Anja kijkt weer omhoog. “Eik? Wat ben jij eigenlijk?” Ze legt haar oor tegen de stam. Tot haar verbazing hoort ze zacht gesproken woorden. Ze zegt: “Ik versta je niet.”
“Ahum, ahum, even op gang komen hoor. Zo vaak praat ik niet. Ik ben een baken, een houvast voor eenieder die er behoefte aan heeft. Er mag geklaagd worden, gescholden, geschopt en gehuild tot ik kletsnat ben door de tranen. Mijn stam heeft het dikwijls zwaar te verduren door woede-uitbarstingen.” Anja luistert aandachtig en drukt zichzelf steviger tegen de stam aan. De eik praat gewoon door. “Ik ben tevreden als ik mensen kan helpen. Ik geef ze kracht en energie en sommige mensen voelen het door hun handen hun lichaam binnen stromen. Ik doe het met liefde want ik help graag mensen weer op de goede weg.”
“Ja maar eik, je beantwoordt mijn vraag niet.”
“Jawel, je vroeg wat ik ben en dat heb ik zojuist verteld.”
“Maar dat bedoelde ik niet. Wat je net vertelde dat vermoedde ik al. Ik wil weten of je vrouwelijk bent.”
“Oh dat! Ja, dat ben ik. Een vrouwelijke energiestroom is krachtig en daardoor kan ik veel mensen van dienst zijn.”
Anja omhelst de stam weer. “Eik, wil je mij er ook iets van geven?”
Op hetzelfde moment voelt Anja haar hele lichaam warm worden. Er gaat een rilling door haar heen. “Bedankt eik.” Ze laat de stam los en loopt naar het pad terug. Blij kijkt ze nog een keer om. Daar staat de statige eik als een prachtige reuzin.
“Anja! Tot volgende week!” Eik geeft haar een vette knipoog. Haar takken bewegen even als een laatste groet.
“Dag eik!” en energiek loopt ze weg, de eik trots en tevreden achterlatend.