Opnieuw zo’n vervelende dag waarop ik helemaal niet mijzelf ben.
Er is een dierbaar familielid overleden en ik voel me niet in staat om naar de avondwake te gaan. Ik voel me naar, duizelig, verkouden en vraag me af of het bij kwakkelen blijft of dat ik nu toch echt de Mexicaanse griep ga krijgen. Zoals ik me nu voel vind ik het niks. Want door het kwakkelen functioneer ik niet goed. Daar bij komt ook het verdriet, niet alleen om het dierbare familielid, maar ook om het verlies van Charl. Alle emoties komen weer los. Daarnaast is er ook nog het bericht dat een goede bekende ongeneeslijk ziek is. Dit alles maakt me triest en tot niets in staat.
Ging de zon maar weer eens schijnen. Het is nu al dagenlang slecht weer met slagregens, windstoten en onweer. Genoeg redenen om in een depressie te raken en aan een lange winterslaap te beginnen. En toch gloort er altijd weer een klein lichtpuntje en daar houd ik me aan vast zodat ik weer uit die depressie getrokken word. Ik verlang naar Kerstmis, feest van licht, vrede, warmte en bezinning.
van hieruit een warm zonnestraaltje moge het als een pijltje je hart verwarmen en vertroosten,ja meis straks de vier donkere weken en dood en pijn maken het nog verdrieteiger dan het is,maar inderdaad straks kerstfeest,kaarjes aan,warme gezelligheid,ik hoop dat het hartverwarmende dagen mogen worden en dat je verlost geraakt van dat sneu en grieperig gevoel
BeantwoordenVerwijderenveel sterkte
het zijn niet voor niets de donkere dagen voor Kerst. als je een beer zou zijn, zou je lekker in winterslaap liggen, en gekoesterd worden door de warmte van je hol. het is niet erg om juist nu in een langzamer tempo te gaan voor eventjes. met een warme deken op de bank, een glas thee, warme chocolademelk of iets anders wat je troost en komfort geeft. probeer te genieten van het lagere tempo en dan komen er in januari weer heel langzamerhand wat lichtere dagen, en wordt het leven weer wat makkelijker.
BeantwoordenVerwijderenCatharina