Wat heb ik toch. Af en toe begrijp ik mezelf niet meer. Het is zo’n dag die al slecht begint als je opstaat. Ik had sterk de neiging in bed te blijven liggen. Ik was vannacht misselijk geweest, had overgegeven en realiseerde me dat het mijn straf moest zijn voor het leegeten van een hele zak nachochips. Maar bij het opstaan voelde ik me nog niet goed en ik vroeg me af of ik nu toch de Mexicaanse griep zou krijgen of dat mijn lichaam reageerde op een week vol drukte. Ontbijt had ik geen zin in, ik kon me niet concentreren op het lezen van de zondag editie van de telegraaf en besloot op de bank te gaan liggen, fleecedeken over me heen en even alles te vergeten. Want tja, wie is er nu om me even te verwennen, even een kopje thee te brengen, me even te omarmen, vast te houden en te zeggen dat het allemaal weer goed komt. Niemand dus, mijn maatje is er niet meer en ik besef weer wat alleen zijn is en dat is niet alleen vandaag, maar vele dagen wanneer ik me ellendig voel en geen uitlaadklep heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten