Pepernoten

Gelezen: Pepernoten staan symbool voor zaden die worden uitgestrooid. Zaden vol met verwarmende kruiden, geen zaden om in de grond te planten, maar om in jezelf te zaaien en zo de kou (verstarring) en het teveel aan vocht (vastgehouden gevoelens) te verdrijven. Pepernoten zijn algemeen versterkend (je spendeert geen energie meer aan nutteloze zaken) en ze hebben een gunstige uitwerking op het hart (maken vrolijk en gelukkig).
Er staat alleen niet bij hoeveel pepernoten je dan wel niet moet eten, want met een handje pepernoten word je, volgens mij, nog geen ander mens. Misschien dat ze daarom al vanaf augustus in de winkels liggen, zodat je er lange tijd van kunt eten. Ik denk dat speculaas dezelfde werking heeft, het heeft dezelfde receptuur en speculaas is zelfs het hele jaar te verkrijgen. Er is ook speculaaspasta voor op brood.
Wat zouden wij dan eigenlijk gezond moeten zijn want dit lekkers wordt toch veelvuldig gegeten. Dan zouden we al die dure therapieën en medicijnen niet meer nodig hebben om je goed te voelen. En dan kun je afstappen van je chocoladeverslaving.
Al die goede eigenschappen van de pepernoot is een mooi excuus om pepernoten te eten, veel pepernoten. Oh, wat zullen we gezond worden. Alleen dient zich meteen het volgende probleem aan, het gewicht. Want ons gewicht zal omhoog schieten door al die calorieën. Daar wordt niets over gezegd. En in december kun je vast geen pepernoten meer zien.
Wellicht een goed idee; de pepernotenpil met een sterke concentratie van de gezondheidsbevorderende kruiden met misschien een afslanker erin. Is ook meteen het probleem van het gewicht opgelost.
Ach, laat de zwarte pieten maar lekker pepernoten strooien en wij er lekker van eten, want dan kunnen we weer goede voornemens maken voor het nieuwe jaar.

Roodborstje

Er zit een roodborstje in mijn tuin en ik ben altijd weer onder de indruk als ik hem spot. Hij hipt zo parmantig door de tuin op zijn ranke pootjes en met zijn mooie gekleurde borst vooruit.
Ik heb hier en daar kruiken op zijn kant in de tuin gelegd. Want het schijnt dat roodborstjes het heerlijk vinden om daarin te schuilen. Het verbaast me dat je ze alleen ’s winters ziet en nooit zomers. En dat ze in al die regen en storm van de laatste tijd nog in staat zijn om voedsel te vinden. Roodborstjes zijn voor mij de boodschappers van de winter. Hij is in aantocht maar dan zal toch eerst de temperatuur flink moeten dalen, want gevoelsmatig is het nog herfst.
Het is al bijna december. Ook dit jaar hopen velen op een witte kerst. I am dreaming of a white Christmas, maar eerst maakt Sinterklaas nog zijn opwachting. Pas daarna mogen de kerstbomen te voorschijn komen. Vol verwachting klopt mijn hart.

bemoediging van mijn gids Pieter

Het witte licht gloort in het duister
alsof het zeggen wil,
ik ben er voor jou.
Richt je blik op het oneindige
en er zal veel geluk op je pad komen.
Het licht is er voor iedereen;
jong of oud, arm of rijk.
Iedereen wordt er mee geholpen,
als je maar naar het licht blijft kijken
en niet wegzakt in duisternis.
Het licht is wit en wordt steeds feller
zodra je uit de duisternis stapt.
Laat het licht je omarmen
en meedragen naar een wereld vol
warmte, liefde, steun en oprechtheid.
Daar zal je uitgroeien tot een krachtig persoon,
voor altijd verlost
van al die demonen uit de duisternis
die depressie heet.
Blijf je blik op het licht richten
en de duisternis zal geen vat meer op je krijgen.

depressie

Opnieuw zo’n vervelende dag waarop ik helemaal niet mijzelf ben.
Er is een dierbaar familielid overleden en ik voel me niet in staat om naar de avondwake te gaan. Ik voel me naar, duizelig, verkouden en vraag me af of het bij kwakkelen blijft of dat ik nu toch echt de Mexicaanse griep ga krijgen. Zoals ik me nu voel vind ik het niks. Want door het kwakkelen functioneer ik niet goed. Daar bij komt ook het verdriet, niet alleen om het dierbare familielid, maar ook om het verlies van Charl. Alle emoties komen weer los. Daarnaast is er ook nog het bericht dat een goede bekende ongeneeslijk ziek is. Dit alles maakt me triest en tot niets in staat.
Ging de zon maar weer eens schijnen. Het is nu al dagenlang slecht weer met slagregens, windstoten en onweer. Genoeg redenen om in een depressie te raken en aan een lange winterslaap te beginnen. En toch gloort er altijd weer een klein lichtpuntje en daar houd ik me aan vast zodat ik weer uit die depressie getrokken word. Ik verlang naar Kerstmis, feest van licht, vrede, warmte en bezinning.

Alleen

Wat heb ik toch. Af en toe begrijp ik mezelf niet meer. Het is zo’n dag die al slecht begint als je opstaat. Ik had sterk de neiging in bed te blijven liggen. Ik was vannacht misselijk geweest, had overgegeven en realiseerde me dat het mijn straf moest zijn voor het leegeten van een hele zak nachochips. Maar bij het opstaan voelde ik me nog niet goed en ik vroeg me af of ik nu toch de Mexicaanse griep zou krijgen of dat mijn lichaam reageerde op een week vol drukte. Ontbijt had ik geen zin in, ik kon me niet concentreren op het lezen van de zondag editie van de telegraaf en besloot op de bank te gaan liggen, fleecedeken over me heen en even alles te vergeten. Want tja, wie is er nu om me even te verwennen, even een kopje thee te brengen, me even te omarmen, vast te houden en te zeggen dat het allemaal weer goed komt. Niemand dus, mijn maatje is er niet meer en ik besef weer wat alleen zijn is en dat is niet alleen vandaag, maar vele dagen wanneer ik me ellendig voel en geen uitlaadklep heb.

Een heel persoonlijk boekje

Ik heb een creatieve schrijfcursus gedaan. Heel leerzaam om samen met een groep mensen te schrijven en het schrijfsel aan elkaar voor te lezen. Je kunt zoveel van elkaar leren. Soms was het eng om voor te lezen omdat we tijdens de cursus vanuit ons gevoel schreven en dan komen er hele andere dingen op papier dan wanneer je met je verstand schrijft, dus er over nadenkt. Ik heb de schrijfsels opnieuw doorgelezen en alle belangrijke zinnen eruit gehaald. Deze zinnen heb ik verwerkt in een heel persoonlijk zelfgemaakt boekje en daarna versierd met bijpassende afbeeldingen. Iedere keer als ik het moeilijk heb of even het juiste spoor kwijt ben, blader ik het door en denk: ‘Oh ja’. En dat zet me weer op de rails. Het is heel fijn om er in te bladeren en het door te lezen.
Een paar voorbeelden:

Roze wolken bestaan niet en zouden ze bestaan, dan val je er altijd wel een keer vanaf.

Open staan voor nieuwe dingen, elke dag is weer nieuw.

Telkens weer diep ademhalen en glimlachen

Je moet je eigen weg bewandelen.

Zo staat het boekje vol en ik heb er steun aan. Het is geen dik boekje, het heeft maar 16 bladzijden, maar ik kan er heel veel in kwijt. Zo kan ik steeds opnieuw boekjes maken en iedere keer zullen ze weer anders zijn omdat ik me blijf ontwikkelen.

Horoscoop

Mijn horoscoop voor deze week zegt:
Bent u een beetje rusteloos? Het gevoel dat u uw ei niet kwijt kunt? Zorg dat uw ergens stoom kunt afblazen en doe dat op het fysieke vlak. De sportschool werkt een stuk beter dan ruzie maken.

Ten eerste heb ik niemand in mijn omgeving om ruzie mee te maken en daarbij ben ik niet zo’n ruziemaker. Dat is dus geen optie. Maar ja, die sportschool...... Ik heb een abonnement voor een jaar, maar ik verzuim vaak. Ik ben geen sporter, het zit niet in mijn systeem. En hoewel ik graag slanker en strakker wil worden is de drang om te gaan sporten nihil. Ze zeggen dat je door sporten afvalt, maar pas geleden heb ik ontdekt dat mijn medicijnen het afvallen extra bemoeilijken. Dus de motivatie om te gaan sporten is er niet, want het duurt oneindig voordat je enigszins resultaat bemerkt.
En ja, ik loop een beetje rusteloos rond in huis zonder dat er iets concreets uit mijn handen komt. De vallende blaadjes zullen daarvan de oorzaak wel zijn. Ik kan dus mijn ei niet kwijt volgens de horoscoop. Jawel, ik kan wel mijn ei kwijt. Ik heb er alle ruimte voor, alleen heb ik geen zin om iets met dat ei te doen. Ik heb een rustdag voor mezelf ingelast. Ik mag doen wat ik wil en dat is dus niks, behalve lekker lezen met een pot koffie of thee er bij. Nee, geen chocola, dat is teveel van het goede. Maar de voorspelling van de horoscoop geldt tot 14 november! Een dagje niks doen is oké, maar een week? Ik leg de voorspelling naast me neer. Morgen doe ik weer wat ik moet doen. Dan wordt mijn ei gelegd en daarna ga ik weer trouw naar de sportschool. En de horoscoop? Die neem ik met een korreltje zout.

energieplek in de tuin

Ik kijk naar buiten, naar de tuin. Wat een bladeren overal. Ik realiseer me dat ik de tuin ernstig heb verwaarloosd. Hij ziet er wild uit. Veel planten die zijn aan komen waaien en niet in de tuin thuis horen groeien welig. Het terras staat vol potten die ik daar neer heb moeten zetten om de schilders de buitenboel te kunnen laten schilderen. Het is er nooit van gekomen om weer orde te scheppen; geen tijd of geen zin of ineens slecht weer.
De hortensiabloemen, eerst prachtig roze van kleur, worden nu bruin. De perenboom is leeg. Veel peren, aangevreten door de kauwen (van die zwarte rovers), liggen verrot op de grond.
Tijdens een spirituele sessie werd mij verteld dat er een energieplek is in de tuin en wel onder de perenboom. Er schijnen elfjes te zijn die mij verder willen helpen met mijn creatieve uitspattingen. De energie daar is goed voor mij om tot mooie creaties te komen. en eigenlijk zou ik daar een plekje voor mezelf moeten maken. Maar dat kan ik niet alleen, ik heb er hulp bij nodig en daar ligt de moeilijkheid. Want tegenwoordig heeft iedereen het razend druk en is er een keer tijd, dan is het weer regenachtig. Volgend voorjaar maar aandacht aan besteden.
Nu ziet de tuin er troosteloos uit.
De schildpad heeft zich ingegraven in de modderige bodem van de vijver om aan zijn winterslaap te beginnen. De katten van de buren scharrelen in de tuin speurend naar muizen. Ieder jaar zodra het koud wordt, hoor ik muizen ritselen in huis op zoek naar warmte en eten. En ik ben zo bang voor muizen. Waarom? Ik weet het niet. Misschien door het onverwachte of door de angst dat ze weer van alles kapot gaan knagen, want dat is regelmatig gebeurd. Bovendien piesen en poepen ze overal en ze kunnen ziektes overbrengen. Hopelijk blijven ze dit jaar door de katten weg. Het koude jaargetijde is nog maar net begonnen en ik kan nu al weer verlangen naar het voorjaar.

de mooiste brief

Ik heb een mooi gouden kettinkje gewonnen met een schrijfseltje dat is uitgekozen tot de mooiste brief van de week in de Libelle nummer 46 van deze week.

Het gaat over de afgelopen twee jaar zonder mijn man en hoe ik nu in het leven sta. En ik moet zeggen, de manier waarop ik nu leef is zo gek nog niet. Ik heb mijn draai gevonden, voel me gelukkig met kinderen en kleinkinderen en ik heb mijn hobby’s weer opgepakt. Natuurlijk mis ik mijn maatje en soms laat ik mijn tranen stromen, maar het verdriet overheerst niet meer. Grote troost is dat ik dagelijks contact met hem heb vanuit gene zijde. Er zijn mensen die dat niet geloven, denken dat ik het verzin. Maar ik heb bevestiging gekregen van een medium die boodschappen doorgaf die hij niet kon weten, maar wel klopten. Dat deed me zo goed, de zekerheid dat ik het niet verzin. Ik was het medium dan ook erg dankbaar.