Boos

 Vanmorgen had ik geen zin om op te staan. Ik was al vroeg wakker en kon niet meer slapen. Half zeven komt het verkeer in het dorp op gang en dat zoeft langs mijn huis. Ik hoorde dat het geregend had. Ik kroop dieper in mijn cocon. Gebeurtenissen borrelden op. Ik werd boos om alles. De verlenging van de lockdown, de onzekerheid hoe lang alles gaat duren, de angst alsnog het coronavirus op te lopen, Nergens naar toe kunnen, kortom aan huis gekluisterd te zijn. Alle spontaniteit is weg, het weer is om chagrijnig van te worden. Alles was een trigger om bozer en bozer te worden. 

Ik ga mijn bed uit. Proberen te slapen heeft geen zin meer. Ik maak koffie en sla de krant open. Ik lees een column van een psycholoog. Hij schrijft: Veel te vroeg wakker worden, vooral in spannende tijden, en niet meer kunnen slapen is een veel voorkomende klacht. Je wordt bestormd door allerlei spontaan oplopende gedachten die vaak een gevoel van hulpeloosheid of hopeloosheid achterlaten.Afgeleid door dagelijkse routines verdwijnen ze meestal naar de achtergrond. Het is een interessante column. Ik heb hem uit de krant geknipt en in mijn bewaarboekje geplakt. Want de oplossing is heel eenvoudig en zo kan ik de column regelmatig terug lezen om eraan herinnerd te worden. De oplossing is; twee keer per dag een meditatieve, stille periode inlassen van ongeveer 20 minuten, zonder afgeleid te worden. En dan je gedachten de vrije loop geven. Als je dan alles wat je dwars eruit gooit, heb je er als je in je bed ligt, veel minder of helemaal geen last van.

Voor mij persoonlijk zou het ook nog helpen om het op te schrijven. Dan heb je de gedachten geparkeerd en hoef je er niet meer aan te denken. Dochter komt binnen en ik vertel haar mijn beleving. Ook zij is vaak boos om alles waar we nu in zitten, alle beperkingen, alles wat niet meer mag. Een saai leven waarvan je depri wordt. Ik lees de column voor. En zo gebeurt het dat onze boosheid zakt.

De column is van René Diekstra: Slaap, gedachte, slaap in het Noord Hollands dagblad van vandaag.