Schrijven

 Vanmiddag kwamen zoon en kleindochter op bezoek. Op afstand. Want tja, de corona regels hè.

Kleindochter wil met mij corresponderen. Toevallig moest mijn zoon iets terugbrengen en kleindochter van bijna 16 kwam mee met een brief voor mij. Dat spaarde een postzegel uit. Maar ik mocht de brief pas lezen als ze weer weg waren. Het was heel gezellig, een leuke onderbreking van de middag. De brief lag pontificaal op tafel. Toen ze weg waren maakte ik hem open. Zo leuk om te lezen.

Vroeger had ik veel correspondentievriendinnen. Ik schreef lange brieven, maar kreeg vaak weinig terug. En op den duur verwaterde dat. Sociale media waren er nog niet dus brieven sturen of opbellen was de enige mogelijkheid om in contact te zijn met iemand die ver weg woonde. Laatst kreeg ik van een vroeger vriendje alle brieven terug die ik hem had geschreven. Ik las ze allemaal en het bracht een groot deel van het verleden terug in mijn herinnering. Schrijven is al vroeg mijn liefhebberij geworden, of beter gezegd mijn passie. Het resultaat is dat ik nu boeken schrijf. Drie kinderboeken zijn er gepubliceerd, het vierde staat op stapel en ik ben bezig met een roman voor volwassenen. Fijn om daar mee bezig te zijn, zeker in deze lock down tijd. Je stapt door het schrijven toch even in een andere wereld.

Titels:Reizende poefjes, De lamp de sneeuwbol en het kompas, Juf Zebrahoed en in ontwikkeling Juf Zebrahoed heeft heimwee. info: www.godijnpublishing.nl