Vorig jaar om deze tijd was ik op Vlieland om daar een boek te schrijven. Het was een heerlijke tijd. Dit jaar is alles anders. De dagen die ik reserveerde om op Vlieland opnieuw te gaan schrijven zijn in het water gevallen door Corona. Dus besloot ik om hier thuis die gereserveerde dagen te benutten om alleen maar te schrijven en niets anders te doen. Van tevoren was er van alles ingekocht om de inwendige mens te verzorgen zonder al te veel werk eraan te hebben. Dat is gelukt. Ik herschreef overdag en nu op dit moment  ben ik nog bezig. De productie is laag. Het kost tijd om wat ik geschreven heb, te verbeteren Twee hoofdstukken van ongeveer 5000 woorden heb ik bewerkt dankzij feedback van collegaschrijvers. Dat kostte mij een hele dag. Dat schoot dus niet erg op. Maar wat is tijd als je een goed manuscript wil neerleggen bij een uitgever. Nog drie dagen te gaan en dan kom ik vast een heel eind. Nog een uur en dan stop ik ermee. Dan is het tijd voor ontspanning en pak ik mijn borduurwerk om nog een klein stukje te borduren voordat ik ga slapen.

Somber

 Blue monday is ook nog op Tuesday blue. Ik somber wat af, piekeren, in dubio zijn, wat ga ik doen, wat gaat er gebeuren.  Dat krijg je als je steeds thuis bent door alle corona maatregelen. Ik word er niet vrolijk van en veranderen kan ik de situatie niet. Vandaag zijn er nieuwe beperkingen bekend gemaakt. Ik snap dat ze nodig zijn. Niemand wil het virus oplopen, zeker niet als je in een kwetsbare groep zit. En voor vaccinatie ben ik nog niet aan de beurt. Dus blijf ik zoveel mogelijk thuis en probeer afleiding te vinden.

Zoon en schoondochter hebben allebei corona. Behoorlijk ziek, maar niet zo ziek dat ze naar het ziekenhuis moeten. En dat terwijl ze pietje precies waren met de corona regels. Het is ze overkomen. In de regio waar ik woon, zijn veel besmettingen. Ik zie regelmatig rouwstoeten langs mijn huis komen. Daar word je echt niet vrolijk van. Het is een beetje een klaagzang, maar ik moest het even kwijt. Ik hoop dat het virus snel verdwijnt en wij als dartele vlinders naar buiten kunnen fladderen zonder beperkingen.

Ik houd de moed erin.

Sneeuw.

Het is drie uur in de middag. Hier valt motsneeuw en ik had  gehoopt op dikke vlokken. Volgens de berichten gaat het hier pas om acht uur 's avonds wit worden. Jammer, want dan kan je er geen plezier meer aan beleven en zondagochtend schijnt alles al weer weg te zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden toen ik nog in Hoorn woonde op verjaardagsvisite ging. Ik liet mijn auto staan en ging met de bus. Er lag een enorm dik pak sneeuw. En het bleef sneeuwen. Toen ik 's avonds de laatste bus naar huis wilde nemen, bleek die niet meer te gaan. Dus ging ik lopen, in mijn eentje. Niet binnendoor, door het tunneltje en het park, maar buitenom. Er was geen wind en het was doodstil. Door de sneeuw was in het donker alles zichtbaar. Het was een wandeling van een uur en ik genoot. De sneeuw kraakte onder mijn schoenen en het bracht me terug naar mijn kindertijd. Herinnering aan glijbanen maken, sneeuwballen gooien, mensgrote sneeuwpoppen maken, sleeen met de slee vastgebonden aan de bumper van de auto van de buurman. het was een heerlijke tijd. Toen waren de winters nog streng.

Het sneeuwt gestadig door, maar het blijft niet liggen. Ik had expres vanmorgen heel vroeg mijn boodschappen gedaan om vanmiddag van de sneeuw te genieten. Nu zit ik naast

de warme kachel en geniet van het uitzicht, ook lekker. Twee foto's van hoe het toen was. Op de onderste foto liep ik op het fietspad langs de rijweg. Ik weet niet meer welk jaar het was.

 Goede middag. De kerstboom is nu de deur uit. Toch wel jammer, want ik vond dat ik voor het eerst sinds ik hier woon een mooie kerstboom had. Meteen heb ik een nieuw sfeerhoekje gecreëerd met als onderwerp mijn kinderboeken. Zichtbaar zijn de laatste twee, van mijn eerste boek is alleen de rug te zien; Reizende poefjes. Leuk om te lezen in deze verlengde lockdown. Kinderen stappen door te lezen of voorgelezen te worden even in een fantasiewereld. Trouwens de boeken zijn ook voor de mensen die voorlezen leuk om te lezen. Avontuurlijk, spannend, sprookjessfeer en magisch. Het gaat over vriendschap, elkaar helpen en samen moeilijkheden oplossen.

Fijne middag.

Boos

 Vanmorgen had ik geen zin om op te staan. Ik was al vroeg wakker en kon niet meer slapen. Half zeven komt het verkeer in het dorp op gang en dat zoeft langs mijn huis. Ik hoorde dat het geregend had. Ik kroop dieper in mijn cocon. Gebeurtenissen borrelden op. Ik werd boos om alles. De verlenging van de lockdown, de onzekerheid hoe lang alles gaat duren, de angst alsnog het coronavirus op te lopen, Nergens naar toe kunnen, kortom aan huis gekluisterd te zijn. Alle spontaniteit is weg, het weer is om chagrijnig van te worden. Alles was een trigger om bozer en bozer te worden. 

Ik ga mijn bed uit. Proberen te slapen heeft geen zin meer. Ik maak koffie en sla de krant open. Ik lees een column van een psycholoog. Hij schrijft: Veel te vroeg wakker worden, vooral in spannende tijden, en niet meer kunnen slapen is een veel voorkomende klacht. Je wordt bestormd door allerlei spontaan oplopende gedachten die vaak een gevoel van hulpeloosheid of hopeloosheid achterlaten.Afgeleid door dagelijkse routines verdwijnen ze meestal naar de achtergrond. Het is een interessante column. Ik heb hem uit de krant geknipt en in mijn bewaarboekje geplakt. Want de oplossing is heel eenvoudig en zo kan ik de column regelmatig terug lezen om eraan herinnerd te worden. De oplossing is; twee keer per dag een meditatieve, stille periode inlassen van ongeveer 20 minuten, zonder afgeleid te worden. En dan je gedachten de vrije loop geven. Als je dan alles wat je dwars eruit gooit, heb je er als je in je bed ligt, veel minder of helemaal geen last van.

Voor mij persoonlijk zou het ook nog helpen om het op te schrijven. Dan heb je de gedachten geparkeerd en hoef je er niet meer aan te denken. Dochter komt binnen en ik vertel haar mijn beleving. Ook zij is vaak boos om alles waar we nu in zitten, alle beperkingen, alles wat niet meer mag. Een saai leven waarvan je depri wordt. Ik lees de column voor. En zo gebeurt het dat onze boosheid zakt.

De column is van René Diekstra: Slaap, gedachte, slaap in het Noord Hollands dagblad van vandaag.

Schrijven

 Vanmiddag kwamen zoon en kleindochter op bezoek. Op afstand. Want tja, de corona regels hè.

Kleindochter wil met mij corresponderen. Toevallig moest mijn zoon iets terugbrengen en kleindochter van bijna 16 kwam mee met een brief voor mij. Dat spaarde een postzegel uit. Maar ik mocht de brief pas lezen als ze weer weg waren. Het was heel gezellig, een leuke onderbreking van de middag. De brief lag pontificaal op tafel. Toen ze weg waren maakte ik hem open. Zo leuk om te lezen.

Vroeger had ik veel correspondentievriendinnen. Ik schreef lange brieven, maar kreeg vaak weinig terug. En op den duur verwaterde dat. Sociale media waren er nog niet dus brieven sturen of opbellen was de enige mogelijkheid om in contact te zijn met iemand die ver weg woonde. Laatst kreeg ik van een vroeger vriendje alle brieven terug die ik hem had geschreven. Ik las ze allemaal en het bracht een groot deel van het verleden terug in mijn herinnering. Schrijven is al vroeg mijn liefhebberij geworden, of beter gezegd mijn passie. Het resultaat is dat ik nu boeken schrijf. Drie kinderboeken zijn er gepubliceerd, het vierde staat op stapel en ik ben bezig met een roman voor volwassenen. Fijn om daar mee bezig te zijn, zeker in deze lock down tijd. Je stapt door het schrijven toch even in een andere wereld.

Titels:Reizende poefjes, De lamp de sneeuwbol en het kompas, Juf Zebrahoed en in ontwikkeling Juf Zebrahoed heeft heimwee. info: www.godijnpublishing.nl

Washington

 Gisteravond keek ik een programma op de televisie dat werd onderbroken door een extra nieuwsuitzending. Ik dacht: wat is er nu weer voor ramp. Na een jaar dat in de ban was van Corona niet nog eens een tegenvaller.

Met grote ogen keek ik naar de beelden van de bestorming van het Capitool. Op alle trappen die toegang gaven tot de ingang stond een joelende mensenmassa, aanhangers van Trump. Opgejut door Trump omdat hij niet zijn verlies wil accepteren. Mensen waren het Capitool binnen gedrongen. Hoe was dit mogelijk? Om de trappen te betreden naar de ingang heb je een toegangsbewijs nodig. En die krijg je niet zomaar, daar moet je echt wel moeite voor doen. De veiligheidseisen zijn zeer streng. Ik kan het weten, want ik ben in het Capitool geweest. Een indrukwekkend gebouw. Alleen met een gids mag je rond kijken. En toen ik een andere ruimte wilde ingaan, had ik meteen veiligheidsmensen om me heen die me terugwezen naar de groep.

Als er zo'n joelende massa op beveiligers afkomt, zie dan maar eens orde te houden. Verbijsterend wat er gebeurde. Deze bestorming zal nog een flinke staart krijgen. En dan gaat Joe Biden, die ik jaren terug persoonlijk heb ontmoet, aan zijn ambtstermijn beginnen. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan. Hopelijk keert de rust in de stad snel terug. Washington is een prachtige stad. Niet te vergelijken met New York.

🚌

Ik heb zo vaak rond gezworven in Washington en heel veel musea bezocht die allemaal vrij toegankelijk zijn, maar wel met strenge veiligheidsmaatregels. Regelmatig gepicknickt op de mall waar wordt gesport en gewandeld. Met de hop on hop off bus werd je overal naartoe gereden. Je stapte uit wanneer je wilde en je stapte weer op als je de bezienswaardigheid gezien had. Het is nu zes jaar geleden dat ik voor het laatst in Amerika was. Zulke mooie tijden beleefd. Als de wereld weer rustig is, ga ik misschien wel weer die kant op. Zo jammer dat die oceaan tussen Nederland en Amerika ligt. Je kunt niet in de auto stappen en zeggen: 'Ik ga.' Geduld is het sleutelwoord. 

Twijfels

 Het schrijven van een roman is niet zomaar iets. IK heb het geprobeerd en het ruwe manuscript is af. Iedere maand laat ik in een schrijfgroep feedback geven op een fragment van zo'n 1500 woorden.

Ik kan je vertellen dat de feedback pittig is. Zo pittig dat ik zelf niet goed meer weet wat ik moet doen. Helemaal herschrijven of alles aanpassen of er maar mee stoppen. Er wordt steeds gezegd dat ik een echte kinderboekenschrijver ben. Ik hoop nog steeds dat kinderen mijn drie kinderboeken massaal gaan lezen, want ze zijn echt heel leuk, spannend, avontuurlijk en magisch. Deze ochtend heb ik een poging gedaan met de eerste pagina's van het manuscript om het te veranderen, maar het zint me niet. Volgende week is er weer een een bijeenkomst, coronaproef en op afstand van elkaar, en daar moet ik een fragment voor inbrengen. Regelmatig heb ik de gedachte, ik stop ermee. Maar dan hoor ik weer 'Stoppen? natuurlijk niet.' Ik wilde zo graag een uitstapje naar het repertoire voor volwassenen en dacht dat ik goed bezig was. Ik weet het gewoon niet meer.

Daarbij is het ook nog eens erg moeilijk om tussen de gevestigde schrijvers op te vallen. Een bekende naam ligt meteen in alle boekwinkels. Mijn naam moet nog bekend worden. Die ene bestseller kan dat mogelijk maken, maar dan moet ik wel een bestseller schrijven. Toch maar doorzetten in dit nieuwe jaar?