Gedenkwaardige dag 17 april.

Deze foto is van lang geleden toen mijn gezin nog compleet was. Nu is mijn man al een aantal jaren uit mijn leven, maar niet uit mijn hart. Vergeten doen we hem nooit. De herinneringen worden door ons gekoesterd en vaak ter sprake gebracht, vooral de hilarische herinneringen waar we hartelijk om moeten lachen. Hij was een warm sociaal persoon en altijd bereid om iemand te helpen. Vandaag zou hij jarig zijn geweest, toch een reden om bij stil te staan. En dat doen we ook. Het grote verdriet is gesleten, maar ik kan hem nog steeds ontzettend missen.

Boomgaard

We hebben grootse plannen, alleen hoef ik daar niets voor te doen. Op de foto zie je de voormalige paardenbak, die we een tijd terug hebben laten egaliseren en er werd gras gezaaid. Het is een mooie grasmat geworden. Paardenbloemen groeien er goed in. Dat geeft een lentegevoel en in het gras vind ik niet erg. Vanaf volgende week heet het geen voormalige paardenbak meer, maar boomgaard. Vorig jaar tijdens een housewarming hier ter plekke, gaven de gasten een donatie voor de aanschaf van fruitbomen. Nou...de fruitbomen zijn gekocht en volgende week worden ze geplaatst. Het zijn geen miezerige boompjes, maar al iets grotere, zodat je ze ook ziet op dat grote oppervlak. Daarbij gaan we een pluktuin maken. De planten zijn al gekocht en ook die worden komende week geplant. Rechts onder in de hoek zie je een stukje van de strook waar lavendel en hazelaars staan. Links daarvan wordt een brede strook grasveld vrij gemaakt voor de pluktuin. Toch leuk voor de gulle gevers om te weten, dat hun donatie nu een bestemming krijgt.

De ochtendkrant

Maandagochtend half 9.
Elke doordeweekse ochtend, zoals nu, lees ik de krant bij een kopje koffie en een ontbijtje. En elke ochtend staat de krant weer vol nare gebeurtenissen; wereldzaken, maar ook kleine zaken met een grote impact.
De blije zaken laten me glimlachen zoals het verhaal van de man die vorig jaar een zwanenpul redde. Het beestje werd verstoten door vader zwaan, omdat hij als laatste uit het ei kroop. Vader zwaan vond dat de pul dood moest, omdat het het zwakste dier was en duwde hem steeds onder water, zodat het beestje zou verdrinken. Hoe wreed kan de natuur zijn. De man die op een ark woont, zag dat en redde het zwaantje. Het kreeg de naam Otje en kreeg een plekje in de ark. De man leerde het zwaantje zwemmen door samen met hem te zwemmen. Het zwaantje groeide uit tot een mooie zwaan. Hij is handtam, dik bevriend met de poes des huizes en hoofdpersoon in een boek over zijn leven. Dat de woonboot vaak besmeurd is met drek, deert de bewoners niet. Deze mensen zijn prachtmensen.
Maar dan lees ik een bericht over een oudere vrouw die op zichzelf woont naast het huis van haar zoon. Mooier kan eigenlijk niet. Als er iets mocht zijn, dan is hulp nabij. Een veilige oude dag zou je denken. Helaas... ze is 's nachts door een onverlaat overvallen in haar huis, terwijl ze lag te slapen. Zwaar gewond werd ze gevonden. De vrouw kon zich niets meer herinneren en is naar het ziekenhuis gebracht. Misschien is het haar geluk dat ze zich niets kan herinneren. Zo'n traumatische ervaring wil je niet keer op keer herbeleven. Want wat heb je dan voor leven als angst regeert.
Ik zelf woon ook op een terrein met familie. Dat is heel fijn en als ik ergens mee zit kan ik een beroep op ze doen, maar dat beperk ik zo veel mogelijk. Tja, ik ben nog geen oud wijf, hihi. Toch gaat alles bij mij 's avonds op slot met goede betrouwbare sloten. Een vesting is het. Het is jammer dat het zo moet. In wat voor wereld leven we toch? Gelukkig gebeuren er ook veel mooie dingen. Neemt niet weg dat je keer op keer geconfronteerd wordt met ellende, waarvan je hoopt dat je het nooit zelf zal ondervinden.
Het bekende spreekwoord is nog altijd van kracht; Verbeter de wereld en begin bij jezelf. En het spreekwoord; wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet, is eigenlijk zo eenvoudig toe te passen.
Als iedereen nou eens denkt aan die spreekwoorden, dan kunnen we de wereld een beetje beter maken. Het is helaas een utopie. Maar alle beetjes helpen. Ik doe mijn best en koester vooral de geluksmomenten.

Elfia en fudge van Jack Fudge met bijzondere smaken.

Dit weekend, 13 en 14 april, is er weer het Elfia evenement, deze keer in Haarzuilens.
Het is een kostuumevenement met levendige optredens, sensationele shows en marktkramen met allerhande waar.
Wat zou ik er graag een keer naar toe gaan. Elfen, draken, trollen, alles op dat gebied fascineert me. Vandaar dat ik een verhaal hierover schreef.
Er ligt bij de uitgever een manuscript klaar om gelanceerd te worden in januari 2020. De titel is Juf Zebrahoed. Personages in dit verhaal zijn onder andere een draak, een trol, een faun en nog meer kleurrijke wezens. Het is een kinderboek. Tijdens het schrijven ging mijn fantasie helemaal los. Maar dit terzijde.
Ik sprak mijn wens uit om naar Elfia te gaan. Nu de locatie voor mij binnen bereik is, kon ik er naar toe. Toen bleek dat mijn dochter en schoonzoon zich hadden aangemeld voor een kraam met de heerlijke fudge van Jack Fudge. Dat betekent voor mij dat ik het weekend oppas op hun zoontje. Geen straf hoor, maar stiekem was Elfia leuker geweest.
Ik zag wat zij allemaal gaan gebruiken om hun kraam zo mooi mogelijk te stylen. Dochter is officieel styliste en heeft aan verschillende woonprogramma's op tv meegewerkt. Het wordt een bijzonder opvallende kraam. De fudge, die ze zelf maken, is volledig aan Elfia aangepast. Zo is er fudge met de smaken Bat smash, Dragon breath en nog meer, teveel om op te noemen. Ga dat dus zien en proeven. De kraam staat in de bocht na de ingang. Het stel zelf is omgetoverd tot elf. Schoonzoon ging speciaal naar de kapper, zodat als hij in de kraam staat, zijn elfenoren beter uitkomen. Hij showde mij zijn outfit, alsof hij zo uit een sprookjeswereld was gestapt. Het is allemaal magie wat het uitstraalt. Aan de kraam mag je fudge proeven. Laat je meeslepen in de betovering.
Ook weet ik dat mijn uitgever GodijnPublishing met een kraam op het terrein staat. Prachtige boeken heeft ze meegenomen. De moeite waard om ook daar even te gaan kijken.
Heb je de heerlijke, romige, magische fudge geproefd en ook een mooi boek gescoord? Nou , dan ga je de hele dag op vleugels. Veel plezier.

Ik ben auteur en leesredacteur.

Ik zit al 5 jaar in de stal van uitgeverij GodijnPublishing. Ik ben auteur van twee kinderboeken; Reizende poefjes en De lamp de sneeuwbol en het kompas. Een derde boek volgt in januari 2020 met de titel Juf Zebahoed.
Ik schrijf korte verhalen voor diverse bundels, uitgegeven door www.godijnpublishing.nl. Titel van de bundels; De spiegel, Zwaarden van mist, Rivierstenen, Stille getuigen, Influisteraar, Aangenaam, Blauwe violen, Onthullingen. Deze twee laatste titels worden binnenkort gelanceerd.
Daarnaast ben ik leesredacteur van manuscripten voor boeken die op het punt staan naar de drukkerij te gaan. 
Ik vind het boeiend om verhalen te schrijven maar ook om fouten in de verhalen te ontdekken. Ik verander zelf niks in een manuscript waar ik leesredactie op doe. Ik geef alleen aan waar de fouten zitten. Het is aan de auteur om te kijken of de fouten verbeterd moeten worden.

11 mei lanceren 10 schrijvers  en een schrijver die een wildcard kreeg hun boek. Sommige schrijvers debuteren, anderen lanceren hun nieuwe boek. Soms een vervolg op een eerste deel. De boeken zijn allemaal verschillend in genre. 

• 

De lancering vindt plaats tijdens een schrijfevent in Schouwburg het Park in Hoorn. De schrijvers zijn onderdeel van Boek10 2019. Voor vier schrijvers heb ik de leesredactie gedaan. Info over dit event vind je op de website van GodijnPublishing

Hartenstenen.

Goede morgen. Na een intense week waarin ik oppaste op kleinzoon, zijn zijn ouders weer terug. Ze waren even weg om bij te komen van alle drukte. Seaham in Engeland was hun bestemming, bekend om het zeeglas wat door de golven geslepen is en op het strand wordt geworpen. Prachtige stranden en kliffen. Een uitstekende plek om te jutten naar zeeglas en mooie bijzondere stenen. Het weer zat niet echt mee. Het vroor er zelfs in de ochtend en ze werden verrast door hagelstenen. Niet het soort waarnaar ze zochten. Met een dikke winterjas aan en zakjes om de vondsten in te doen, doorstonden ze de kou. Ze hebben veel moois gevonden. Kleinzoon had het uitstekend naar zijn zin bij mij, maar ik vond het ook weer fijn dat alles normaal werd. Gisteravond kwamen dochter en schoonzoon voor mij deze hartestenen brengen, speciaal naar gezocht voor mij.

Manuscript derde kinderboek

Vandaag werk ik aan het manuscript van mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed.
Volgende week komt de schrijfgroep weer bij elkaar voor de zeswekelijkse bespreking van de ingezonden fragmenten. Die zijn dan allemaal van feedback voorzien. Klopt het verhaal, staan er geen rare fouten in, staan komma's, punten en leestekens goed. En wat vindt iedereen van het fragment. Is het leuk of saai, gebeurt er voldoende of kabbelt het alleen maar. Alle op of aanmerkingen zijn zinvol. Daardoor wordt het verhaal alleen maar beter. Kritisch lezen en opbouwende feedback geven is intensief. Een verhaal wordt nooit afgekraakt, maar wil je het verhaal publiceren in boekvorm, dan zal je iets met de feedback moeten doen. Want uiteindelijk kan de uitgever het verhaal niet goed genoeg vinden. Dan zou je het in een hoek kunnen smijten, maar je kunt er zelf ook nog eens kritisch naar kijken en schaven, schuren, slijpen, schrappen en herschrijven en daarna opnieuw ter beoordeling insturen. Ja, een boek schrijven is een lang proces. Maar dat is juist zo boeiend en je leert er heel veel van. Ik vind het fijn om  deel uit te maken van zo'n schrijfgroep. Schrijven is een eenzame bezigheid en soms weet je niet meer hoe het verhaal verder gaat. Als je vastloopt kun je advies vragen in de groep.
Ik ga snel aan de slag. De hoofdstukken 19, 20 en 21zijn aan de beurt om te bewerken. Vanmiddag gaan ze naar de groepsdeelnemers voor feedback. Die krijgen een week de tijd om mijn fragment en de fragmenten van de andere groepsleden van feedback te voorzien.

Lente

De zon schijnt volop en er is weinig wind. Heerlijk lenteweer. Het blijft door de zomertijd veel langer licht, maar ik moet wel wennen aan de tijdswisseling. Gisteravond kon ik niet in slaap komen en vanmorgen was ik al weer vroeg wakker. Nu zit ik een beetje te duffen en uit het raam te staren.
Dankzij dat staren zie ik ineens veel verschillende vogels zoals de Vlaamse gaai, houtduiven en tortelduiven, de specht, en natuurlijk kool- en pimpelmezen, mussen, spreeuwen, merels, eksters en kauwen. Er klinkt een kakofonie van vogelgeluiden. Zij hebben de lente in hun bol. In de coniferenhaag worden nestjes gemaakt. Dat is de reden dat ik hem in het najaar laat snoeien. Ze zeggen dat snoeien in het voorjaar beter is, maar ik wil de nesteldrang niet verstoren.
Meneer of mevrouw uil is er ook nog steeds in de schemering. Dat merken we aan de poep en de verse uilenballen. Er is hier genoeg te eten voor de uilen. Van mij mogen ze alle veldmuizen opeten.
April doet nog wel steeds wat hij wil. Nu is het lekker buiten, maar er wordt weer een terugslag verwacht. Ik hoop dat we opnieuw zo'n heerlijke lange zomer krijgen. Ik heb nu al besloten dat ik er intens van ga genieten. Dus is het de tijd om voorbereidingen te treffen om mijn boel op orde te hebben.