Nationale herdenking MH17

Herdenking MH17 maandag 10 november 2014

 Ik las vanmorgen de krant. Er was veel aandacht voor de nabestaanden van de slachtoffers van de MH17. Ze vertelden over hun emoties, over hoe ze reageerden op de details van de ramp. En dat was zwaar; de wetenschap dat er lichamen uit de lucht vielen of delen ervan. Dat in veel gevallen maar een klein deel van een lichaam terug gevonden is, wat identificatie moeilijk maakte

. Ook bericht de krant over de nationale herdenking op de televisie.
Ik ben de laatste tijd erg emotioneel en twijfel of ik zo’n herdenking aan kan. Er zijn geen bekenden van mij onder de slachtoffers maar ik weet wel hoe het is om het verdriet te voelen van het verlies en vooral het weten dat het voor altijd is. Ik besluit te gaan kijken. Een nationale herdenking is voor iedereen.
De herdenking is indrukwekkend. Hartverscheurende verhalen, mooi gezongen liederen over verlies, troost en verder leven. Namen van de slachtoffers voorgelezen door nabestaanden. 1 ½ uur vloeien de tranen bij mij alsof het mijzelf betreft. Ik voel dat mijn eigen verlies nog niet verwerkt is. Zo’n herdenking roept allerlei herinneringen op over hoe het was om samen te zijn, samen volop in het leven te staan. En dan ineens is het voorbij. Geen toekomst meer samen. Hoe moeilijk is het om alleen verder te gaan, je eigen weg te vinden en een balans in je leven te zoeken. Moeilijke momenten zullen er vaak zijn maar hebben, naarmate de tijd vordert, niet meer de overhand. Herinneringen blijven en mogen gekoesterd worden. Pas als de herinneringen verdwijnen dan is je dierbare echt dood. En dat mag niet gebeuren. Mijn lief leeft altijd mee in mijn hart, zit daar stevig verankerd en dat zal ook gebeuren bij de nabestaanden van de MH17.
De herdenking eindigt met het lied ‘I was here’ vergezeld van foto’s van de slachtoffers.
En zo is het. They were here, he was here en zullen nooit uit je leven verdwijnen.