Huizenjacht 2

Vervolg huizenjacht.

De huizenjacht gaat gewoon door. We hebben A gezegd dus zeggen we ook B. Het is iedere keer spannend. Wat treffen we aan, voldoet het aan onze wensen. Moet er veel geklust worden. Het ene huis heeft dit, het andere weer dat. Uit de brochure kun je niets opmaken. De werkelijkheid is anders.

Vandaag wordt opnieuw een huis bezocht, een nieuwe boerderij gebouwd op de fundering van een gesloopte boerderij. Het voorhuis is verhuurd. Ik krijg de indruk dat de huurder niet op de hoogte was van onze komst en hals over kop is vertrokken. De televisie staat nog aan. De kamer is een ongezellige puinhoop. Overal koek en broodkruimels, vuile borden en lege chips zakken. De keuken is smerig, verwaarloosd en kan zo de containerbak in. Als ik de badkamerdeur open doe, word ik misselijk van de afgrijselijke geur die me tegemoet komt. Op de tegels staan zwarte voetstappen. Vuile kleren liggen over de vloer verspreid en het toilet…mijn hemel…is besmeurd met poep. Zo verschrikkelijk ranzig en zeker niet representatief als je je huis wilt verkopen. Het idee dat ik daar zal moeten badderen als we het huis kopen doet me echt kokhalzen. De makelaar had me gewaarschuwd dat het in het voorhuis een enorme bende was.
Op een van de slaapkamers ligt kattenpoep op de grond. En overal stof en resten puin van een half gesloopte muur. Deuren die scheef hangen. Het huis heeft veel potentie maar ik schrik van alles wat er gedaan moet worden zowel binnen als buiten. Veel schilderwerk, nieuwe vloeren, een nieuwe keuken en badkamer. Ze zeggen dat je door het achterstallige onderhoud heen moet kijken, schoonmaken en schilderen verandert een hoop. Jaja, maar er zit wel een kostenplaatje aan.
Ik vertel mijn familie de bevindingen. Hun reactie brengt me aan het twijfelen en vooral de opmerking ‘waarom ga je in hemelsnaam verhuizen naar een plek ver weg van alle voorzieningen.’ Ik denk, he, waarom maak je nou die opmerking. We zijn er al anderhalf jaar mee bezig.’ Ik antwoord: ‘Ik ga verhuizen omdat ik het wil.’
Ik heb er lang over nagedacht. Na de dood van mijn man is de ziel uit het huis vind ik. Er komt niemand en als ik in de tuin zit zie ik niemand. Het leeft niet meer en daarom wil ik weg, opnieuw beginnen.
Toch ga ik weer twijfelen. Het is een enorme stap die ik ga zetten. Ik heb A gezegd en ga ook B zeggen, omdat ik dat wil. Ik weet zeker dat ik door die stap gelukkig ga worden. Maar welk huis het gaat worden…