Huizenjacht 4

Dochter is enthousiast over een woonplek aan de IJsselmeerdijk en wil dat graag bezichtigen. Schoonzoon vindt het maar zozo. En ik? Ik hobbel mee. Ik moet zeggen dat het geheel niet tegenvalt op de foto’s. We hebben laat in de middag een afspraak met de makelaar. Dan kunnen we meteen zien hoe het eruit ziet als het donker wordt.

De dijk is veel smaller dan ik dacht. Ik heb wel eens over de dijk gefietst maar dat is toch anders. Ik houd niet van smalle weggetjes en zeg, nerveus geworden: ‘Als ik hier ga wonen geef ik me op voor het angstprogramma op de televisie’ en zit onrustig op de achterbank van de auto. Ik ben een keer op een heel smal dijkje door een brommer aangereden en met fiets en al van de dijk gerold. Gevolg; een gebroken rechterpols en zes weken in het gips tijdens een bloedhete zomer.
De ligging van het pand ziet er anders uit dan op de foto. Het wordt begrensd door een rij huizen waardoor de tuin geen privacy biedt. De tuin is omringd door water dus geen geschikte plek voor een gehandicapt jongetje dat moeite heeft om zwemmen te leren. Het uitzicht is prachtig, dat wel, en wordt af en toe verstoord door een voortdenderende trein. Volgens een buurman die we later spreken en er al 30 jaar woont is het uitzicht een groot beschermd natuurgebied met bijzondere vogels zoals purperreigers en fazanten. De grond waarop we lopen voelt zacht verend aan als een bospad. Mollen vinden het fijn in de grond gezien de vele molshopen. Ze kunnen waarschijnlijk niet weg door het water.
Binnenshuis zijn de afmetingen veel kleiner dan we dachten. De badkamer in de tot appartement omgebouwde kapberg is dusdanig klein dat je je bijna moet opvouwen. Maar het uitzicht over de landerijen blijft prachtig. Alleen zijn we er niet om een uitzicht te kopen.
Het originele huis heeft veel authentieke elementen. Erg leuk. Als je de oude kastdeuren open doet, ziet het er rommelig uit, geen verfje te bekennen. De vloeren lopen scheef of staan bol. Ik word daardoor bijna een slaapkamer in gelanceerd.  De schuine vloeren brengen mijn evenwicht in de war alsof ik zeeziek ga worden. In de slaapkamers zal je het bed met het hoofdeinde op het hoogste deel moeten zetten en zorgen voor een ombouw  die je voeten kan tegen houden als je naar beneden schuift. Want je wilt toch niet wakker worden met uit bed bungelende benen of nog erger op de grond.

Oude huizen hebben karakter maar zijn vaak onpraktisch. En het vergt veel onderhoud. De fundering bestaat uit koeienhuiden en daarop een plaat. Dus geen heipalen. Een expert kan de fundering opkrikken zodat de vloeren wat rechter worden. Dat moet heel secuur gebeuren want er mogen geen scheuren in de muren ontstaan. Er is geen garantie dat de vloeren waterpas worden. De kosten daarvan zijn fors. We weten genoeg en bedanken de makelaar voor de rondleiding. Dit huis gaat het niet worden.

Huizenjacht 3

Vrijdag 14 november

 

En dan ineens komt er tijdens het zoeken naar huizen op funda een huis voorbij wat de adrenaline doet stromen. Het heeft alles wat we wensen. Zelfs nog meer, een zwembad en een sauna. Wat een luxe. En ook de naam van het complex klopt alsof het voor ons bestemd is. Schoonzoon kan er niet van slapen. Dochter is lyrisch. Al het andere dat we gezien hebben valt in het niet. Ze zal bellen met de makelaar voor een afspraak.

Dochter belt na met de makelaar gesproken te hebben en diep teleurgesteld zegt ze dat het is verkocht. Over zes weken is alles rond. Mocht dat niet lukken dan maken wij een kans. Ik noem dit valse hoop. Zo jammer.
Ondertussen belt de aankoopmakelaar van het pand waar we mee bezig zijn. Hij kan bijna al onze vragen beantwoorden. We maken een nieuwe afspraak. De focus ligt weer op het huis met het achterstallige onderhoud. Het is zeker een hele mooie woonplek maar er moet zoveel geklust worden en dat kunnen we niet alleen. Daar hebben we hulp bij nodig anders wordt het een 10 jaren plan en daar hebben we geen zin in. En we hebben helaas geen ezeltje schijtgeld.
Ik ben benieuwd wat voor bod de aankoopmakelaar in gedachten heeft en… we hebben nog een andere bezichtiging te gaan. Af en toe duizelt het me. Ik wil er gewoon even niet meer aan denken. Mijn hele leventje ligt overhoop. Opruimen, huizen bekijken en alles wat ik onderneem heeft een bijgedachte; ik moet het huis verkoopklaar maken. Dat geeft veel onrust.
Ik vind het een spannende periode.

 

Intocht van Sinterklaas

 

Ik hoor een fluit. Is dat de stoomtrein? Deze fluit herken ik niet. Hij klinkt anders. Onlangs is er een nieuw locomotief in gebruik genomen. Dat zou het kunnen zijn. Maar waarom fluit hij constant met hele korte tussenpozen? De stoomtrein fluit alleen bij nadering van een onbewaakte overweg en die zijn er niet zoveel.

Dan gaat er een lichtje op. Dat moet de stoomboot zijn. Sinterklaas komt vandaag aan in ons land. Met zijn Pieten, al dan niet zwart, gekleurd, met roetvegen of wit. Of nog erger als Kaaspiet of Stroopwafelpiet. We zullen zien wat al die kritiek op de zwarte Pieten voor invloed heeft gehad. Ondertussen zit ik met een stop in de meterkast die iedere keer eruit knalt. Ik kan nu niet naar de intocht van Sint kijken op mijn grote tv scherm want die doet het niet door de stroomstoring. Ik heb nog een tv, een oudje met een wat geblurried scherm en daar zal ik het mee moeten doen. Ik moet de intocht zien want ook als volwassene voel ik de kriebel van weleer.

Ik turf de keren dat ik de stoomfluit hoor. De windrichting is mijn kant op. Daardoor lijkt het alsof de stoomboot vlakbij mijn huis aankomt. Vandaar de verwarring met de stoomtrein die bijna achter mijn huis langs gaat. 25 keer hoor ik de fluit en dan wordt het stil.
Sinterklaas is aangekomen, tieralalali, tieralala.
Ik zit thuis en wacht op de aankomst op tv. Lekker warm bij de kachel die ik voor de gelegenheid heb aangestoken. Lekker veel roet in de schoorsteen om de kleur van Piet goed zwart te houden. Oh nee he! Het begint te regenen. Worden alle Pieten wit. Krijgen de tegenstanders toch hun zin.

Huizenjacht 2

Vervolg huizenjacht.

De huizenjacht gaat gewoon door. We hebben A gezegd dus zeggen we ook B. Het is iedere keer spannend. Wat treffen we aan, voldoet het aan onze wensen. Moet er veel geklust worden. Het ene huis heeft dit, het andere weer dat. Uit de brochure kun je niets opmaken. De werkelijkheid is anders.

Vandaag wordt opnieuw een huis bezocht, een nieuwe boerderij gebouwd op de fundering van een gesloopte boerderij. Het voorhuis is verhuurd. Ik krijg de indruk dat de huurder niet op de hoogte was van onze komst en hals over kop is vertrokken. De televisie staat nog aan. De kamer is een ongezellige puinhoop. Overal koek en broodkruimels, vuile borden en lege chips zakken. De keuken is smerig, verwaarloosd en kan zo de containerbak in. Als ik de badkamerdeur open doe, word ik misselijk van de afgrijselijke geur die me tegemoet komt. Op de tegels staan zwarte voetstappen. Vuile kleren liggen over de vloer verspreid en het toilet…mijn hemel…is besmeurd met poep. Zo verschrikkelijk ranzig en zeker niet representatief als je je huis wilt verkopen. Het idee dat ik daar zal moeten badderen als we het huis kopen doet me echt kokhalzen. De makelaar had me gewaarschuwd dat het in het voorhuis een enorme bende was.
Op een van de slaapkamers ligt kattenpoep op de grond. En overal stof en resten puin van een half gesloopte muur. Deuren die scheef hangen. Het huis heeft veel potentie maar ik schrik van alles wat er gedaan moet worden zowel binnen als buiten. Veel schilderwerk, nieuwe vloeren, een nieuwe keuken en badkamer. Ze zeggen dat je door het achterstallige onderhoud heen moet kijken, schoonmaken en schilderen verandert een hoop. Jaja, maar er zit wel een kostenplaatje aan.
Ik vertel mijn familie de bevindingen. Hun reactie brengt me aan het twijfelen en vooral de opmerking ‘waarom ga je in hemelsnaam verhuizen naar een plek ver weg van alle voorzieningen.’ Ik denk, he, waarom maak je nou die opmerking. We zijn er al anderhalf jaar mee bezig.’ Ik antwoord: ‘Ik ga verhuizen omdat ik het wil.’
Ik heb er lang over nagedacht. Na de dood van mijn man is de ziel uit het huis vind ik. Er komt niemand en als ik in de tuin zit zie ik niemand. Het leeft niet meer en daarom wil ik weg, opnieuw beginnen.
Toch ga ik weer twijfelen. Het is een enorme stap die ik ga zetten. Ik heb A gezegd en ga ook B zeggen, omdat ik dat wil. Ik weet zeker dat ik door die stap gelukkig ga worden. Maar welk huis het gaat worden…

Wordfeud

Wordfeud

De hype is allang voorbij maar ik ben kort geleden gestart met een ouder iemand, die het speelt om haar brein up to date te houden. We stimuleren elkaar. Door mijn woorden komt ze op ideeën en haalt meer uit het spel. In het begin won ik, maar nu verlies ik regelmatig. En dat steekt, met gevolg dat ik nog beter naar het scherm kijk om het hoogste aantal punten te behalen. Het is alleen zo jammer dat het online gebeurt. Een spelletje duurt daardoor lang. Ik prefereer het bordspel op tafel met de deelnemers er omheen. Dan kun je elkaar dwars zitten, goede zetten wegkapen en vooral elkaar bewonderen om de mooie woorden met veel punten. Een drankje met iets lekkers erbij maken het compleet. Dat is wat ik mis bij wordfeud. Ik weet trouwens nog steeds niet hoe je het uit moet spreken.

En toch ga ik er mee door want het is erg leuk om een woord neer te leggen dat 53 punten oplevert. Ik ga nu kijken of ik al weer aan de beurt ben. Wat me opvalt is dat de dictionary van wordfeud sommige goede Nederlandse woorden weigert en andere voor mij onduidelijke woorden toelaat. Wat betekent bijvoorbeeld felt, peten, har. Geen idee maar het levert wel punten op.

Nationale herdenking MH17

Herdenking MH17 maandag 10 november 2014

 Ik las vanmorgen de krant. Er was veel aandacht voor de nabestaanden van de slachtoffers van de MH17. Ze vertelden over hun emoties, over hoe ze reageerden op de details van de ramp. En dat was zwaar; de wetenschap dat er lichamen uit de lucht vielen of delen ervan. Dat in veel gevallen maar een klein deel van een lichaam terug gevonden is, wat identificatie moeilijk maakte

. Ook bericht de krant over de nationale herdenking op de televisie.
Ik ben de laatste tijd erg emotioneel en twijfel of ik zo’n herdenking aan kan. Er zijn geen bekenden van mij onder de slachtoffers maar ik weet wel hoe het is om het verdriet te voelen van het verlies en vooral het weten dat het voor altijd is. Ik besluit te gaan kijken. Een nationale herdenking is voor iedereen.
De herdenking is indrukwekkend. Hartverscheurende verhalen, mooi gezongen liederen over verlies, troost en verder leven. Namen van de slachtoffers voorgelezen door nabestaanden. 1 ½ uur vloeien de tranen bij mij alsof het mijzelf betreft. Ik voel dat mijn eigen verlies nog niet verwerkt is. Zo’n herdenking roept allerlei herinneringen op over hoe het was om samen te zijn, samen volop in het leven te staan. En dan ineens is het voorbij. Geen toekomst meer samen. Hoe moeilijk is het om alleen verder te gaan, je eigen weg te vinden en een balans in je leven te zoeken. Moeilijke momenten zullen er vaak zijn maar hebben, naarmate de tijd vordert, niet meer de overhand. Herinneringen blijven en mogen gekoesterd worden. Pas als de herinneringen verdwijnen dan is je dierbare echt dood. En dat mag niet gebeuren. Mijn lief leeft altijd mee in mijn hart, zit daar stevig verankerd en dat zal ook gebeuren bij de nabestaanden van de MH17.
De herdenking eindigt met het lied ‘I was here’ vergezeld van foto’s van de slachtoffers.
En zo is het. They were here, he was here en zullen nooit uit je leven verdwijnen.

Luisterliedjes

Luisterliedjes op een luie zondagmorgen.

 

Ik ben in het bezit van een cd box met de mooiste luisterliedjes. Terwijl ik de muziek aan heb staan, scroll ik door pinterest op zoek naar interieur ideeën. Voor onderzoek voor als ik ga verhuizen. Op welke termijn dat gebeurt is nog niet duidelijk. Het kan over een paar maanden zijn maar ook nog wel een jaar duren.

De ideeën , gevonden op pinterest, sla ik op in een map zodat ik het gemakkelijk terug kan vinden. Het woonoppervlak in een nieuw huis zal kleiner zijn dan het huis waarin ik nu woon. Dus slimme ideeën moeten er voor zorgen dat ik de spullen waaraan ik gehecht ben een plek kan geven. Ondertussen luister ik naar de inhoud van de luisterliedjes. En dan ineens…pats, wellen de tranen op. De teksten gaan over verloren liefdes, afscheid, ga niet bij me weg, blijf bij me. En dat doet iets met me. Herinneringen, veel herinneringen aan dat wat is geweest maken emoties bij me los. Ik laat mijn tranen maar gaan. Het verdriet zit kennelijk nog diep geworteld van binnen. Er is zoveel veranderd.

Ik zet de cd speler uit. Meer van die emotionele teksten kan ik niet hebben. De stilte omarmt me en in mijn hoofd hoor ik een stem: ‘Ach meisje toch. Ik ben toch bij je.’