Mijn tweede pianoles kreeg op mijn verzoek een andere wending. Ik zet het zingen om mijzelf te begeleiden op de piano op een laag pitje. Mijn bedoeling is eerst goed piano te leren spelen, dan komt de rest vanzelf. Ik start dus bij het begin; basisakkoorden en vingerzettingen. Noten lezen kan ik al. Wat ik mijzelf in de loop der jaren geleerd heb, moet ik weer afleren. Ik mag voorlopig niet meer experimenteren, want anders komt het niet goed. Na de les van drie kwartier vertrek ik en de nieuwe leerling wordt naar boven geroepen. In de veronderstelling dat er een volwassene naar boven komt, staat er ineens een klein, mooi, blij, hip meisje bovenaan de trap. Ik kijk haar verbaasd aan en zeg: ‘Oh, je bent een klein meisje.’ Ze lacht en haar hele gezicht lacht mee. ‘Krijg je zangles?’ Ze knikt, nog steeds met een big smile.
‘Ga je mee doen aan the voice?’
‘Ik hoop het.’
‘Succes,’ zeg ik en ga naar beneden de deur uit en naar huis.
Thuis heb ik een lang telefoongesprek met een schoonzus die kort geleden haar man is verloren. Ze waren 61 jaar samen. Ik, als ervaringsdeskundige, kan haar begrijpen en steunen, vindt ze. ‘Het kwam zo onverwacht,’ zucht ze.
Ik vertel haar dat het helpt om weer een doel voor ogen te hebben. ‘Wat zou je nu willen om je leven opnieuw in te delen?’ Ik vertel haar dat ik ben gaan schrijven en sinds kort pianolessen heb. Zij antwoordt verbaasd en verheugd dat zij dat ook doet, pianolessen nemen en dat het heel heilzaam is. Vooral het ritme van het lied Het kleine café aan de haven doet haar goed. Ik herinner me een feestje, waarbij ik met haar danste op de muziek van dit lied. Want ik dans graag. Het was een bijzondere ervaring. Schoonzus is blij met mijn adviezen. Ik zeg dat ze vooral de tijd moet nemen om te rouwen en geduld moet hebben. Het zal beter worden, maar het gemis zal blijven, vooral op speciale momenten. Zeker nu de wintertijd weer aankomt met de feestdagen. Met een omfloerste stem bedankt ze me voor mijn begrip. Het is fijn om een lotgenoot te hebben die al veel verder in het rouwproces is.
Ik ga mijn best doen om piano spelen te leren, dan kan ik op een dag misschien samen met haar spelen.
‘Ga je mee doen aan the voice?’
‘Ik hoop het.’
‘Succes,’ zeg ik en ga naar beneden de deur uit en naar huis.
Thuis heb ik een lang telefoongesprek met een schoonzus die kort geleden haar man is verloren. Ze waren 61 jaar samen. Ik, als ervaringsdeskundige, kan haar begrijpen en steunen, vindt ze. ‘Het kwam zo onverwacht,’ zucht ze.
Ik vertel haar dat het helpt om weer een doel voor ogen te hebben. ‘Wat zou je nu willen om je leven opnieuw in te delen?’ Ik vertel haar dat ik ben gaan schrijven en sinds kort pianolessen heb. Zij antwoordt verbaasd en verheugd dat zij dat ook doet, pianolessen nemen en dat het heel heilzaam is. Vooral het ritme van het lied Het kleine café aan de haven doet haar goed. Ik herinner me een feestje, waarbij ik met haar danste op de muziek van dit lied. Want ik dans graag. Het was een bijzondere ervaring. Schoonzus is blij met mijn adviezen. Ik zeg dat ze vooral de tijd moet nemen om te rouwen en geduld moet hebben. Het zal beter worden, maar het gemis zal blijven, vooral op speciale momenten. Zeker nu de wintertijd weer aankomt met de feestdagen. Met een omfloerste stem bedankt ze me voor mijn begrip. Het is fijn om een lotgenoot te hebben die al veel verder in het rouwproces is.
Ik ga mijn best doen om piano spelen te leren, dan kan ik op een dag misschien samen met haar spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten