Ach, ik speel het spelletje mee. Zijn domein is de zitkamer, daar ben ik niet gewenst en de conversatie gaat op afstand. Ik noem hem steevast meneer de directeur. En lachend geeft hij toe dat hij dat ook is. Hij mag veel van mij, maar niet alles. Soms word ik boos en dan trekt hij een boos gezicht zoals de politie doet in een tekenfilm. Die gaat over een sleepbootje met op de voorplecht een gezicht. Het bootje doet hele ondeugende dingen en wordt daarvoor opgepakt door een politieboot met op de voorplecht een streng kijkend gezicht. Menselijke bootjes dus. De tekenfilm heet Toet en is een heel oude Disneyproduktie. Zoals die bootpolitie kijkt zo kijkt kleinzoon dan ook.. En als oma boos is net als de politie van de boot, dan weet hij dat ik erg boos ben.
Maar meestal is hij vrolijk en knuffelig. Hij kan uitbundig zingen, vooral muziek van de Beatles. Vanmorgen werd ik wakker gezongen door een luidkeels Help, I need somebody help. Kleinzoon is tweetalig. Hij luistert ook naar de Star wars suites en vindt de muziek van Nick en Simon leuk. Hij vindt veel muziek mooi en hij is dan ook erg muzikaal.
Natuurlijk speelt hij met speelgoed, maar er moet wel muziek in zitten. Na zo'n oppasdag ben ik wel total loss. Ik ben uit mijn ritme en beland in het ritme van een elfjarige met een achterstand. Ik zorg graag voor hem. Je krijgt er zoveel voor terug. We hebben een onwijze klick samen, onvoorwaardelijke liefde.
Zo'n heel weekend is vermoeiend, je kunt de zorg niet even uit handen geven. Maar een weekend oppassen komt niet zo vaak voor. Meestal zijn het een paar uurtjes.
Wat hij het allerfijnste vindt is als ik hem 's avonds naar bed breng en dan een hele serie slaapliedjes voor hem zing. Bij mij stijgt dan het oxytocinegehalte, het knuffelhormoon. En kleinzoon ligt gelukzalig te kijken, waarna hij heerlijk gaat slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten