Memoires.
Alles opschrijven wat er in je leven gebeurt, lees ik in de krant. Ondoenlijk vind ik. Sommige zaken houd je beter voor jezelf. Geheimen wil ik dat niet noemen, maar wel zaken die behoorlijk privé zijn en blijven.
Ik heb een prachtig beschilderde kist, mijn vroegere speelgoedkist, beschilderd door mijn opa bij mijn geboorte. De kist is dus al ‘oud’. Net zoals ik al aardig vorder in het leven. Deze kist zit vol met dagboeken, waarin verhalen vooral uit mijn volwassen periode zijn opgetekend. Er zijn twee dagboeken die vertellen over mijn puberteit. Waar kan je je allemaal druk om maken zeg.
In de korte verhalen die ik in de loop der tijd schreef, zitten eigen ervaringen verborgen. Fictie vermengd met non-fictie. Bijvoorbeeld; een rondreis door Egypte is uitgebreid beschreven. Het gaat over mediteren in de woestijn, dreiging, waterpijp roken, Egyptische mannen, piramides, noem maar op. Intense belevenissen.
Rondreizen door Zuid-Afrika vind je weer terug in dikke fotoboeken met bijschrift.
Mijn hele leven wilde ik alles vastleggen, bang om te vergeten. Totdat ik laatst bij mijn jongere zus op bezoek was en we herinneringen ophaalden. Toen bleek dat zij een heel andere kijk op onze jeugd had dan ik. Vergeten herinneringen kwamen naar boven. Kreten als ‘Oh ja’ en ‘Zo heb ik dat nooit ervaren.’ Zo zie je maar. Elk individu is anders. Mijn waarheid is niet haar waarheid.
Mijn kist is bijna vol. Er kunnen nog een aantal dagboeken bij. Wie weet ga ik de verhalen ooit bundelen tot een autobiografie. Mijn verhaal dus, mijn waarheid. Ik ben van plan 100 jaar te worden. Een autobiografie is mooi om na te laten aan de kinderen en kleinkinderen. Van mijn eigen ouders weet ik maar heel weinig. Vroeger werd er niet veel gepraat. En al helemaal niet geschreven. Daar was het leven te druk voor zonder alle voorzieningen die we nu hebben. Soms denk ik: “Had ik maar wat vaker vragen gesteld, dat zou misschien veel verklaren.”
Ik heb een prachtig beschilderde kist, mijn vroegere speelgoedkist, beschilderd door mijn opa bij mijn geboorte. De kist is dus al ‘oud’. Net zoals ik al aardig vorder in het leven. Deze kist zit vol met dagboeken, waarin verhalen vooral uit mijn volwassen periode zijn opgetekend. Er zijn twee dagboeken die vertellen over mijn puberteit. Waar kan je je allemaal druk om maken zeg.
In de korte verhalen die ik in de loop der tijd schreef, zitten eigen ervaringen verborgen. Fictie vermengd met non-fictie. Bijvoorbeeld; een rondreis door Egypte is uitgebreid beschreven. Het gaat over mediteren in de woestijn, dreiging, waterpijp roken, Egyptische mannen, piramides, noem maar op. Intense belevenissen.
Rondreizen door Zuid-Afrika vind je weer terug in dikke fotoboeken met bijschrift.
Mijn hele leven wilde ik alles vastleggen, bang om te vergeten. Totdat ik laatst bij mijn jongere zus op bezoek was en we herinneringen ophaalden. Toen bleek dat zij een heel andere kijk op onze jeugd had dan ik. Vergeten herinneringen kwamen naar boven. Kreten als ‘Oh ja’ en ‘Zo heb ik dat nooit ervaren.’ Zo zie je maar. Elk individu is anders. Mijn waarheid is niet haar waarheid.
Mijn kist is bijna vol. Er kunnen nog een aantal dagboeken bij. Wie weet ga ik de verhalen ooit bundelen tot een autobiografie. Mijn verhaal dus, mijn waarheid. Ik ben van plan 100 jaar te worden. Een autobiografie is mooi om na te laten aan de kinderen en kleinkinderen. Van mijn eigen ouders weet ik maar heel weinig. Vroeger werd er niet veel gepraat. En al helemaal niet geschreven. Daar was het leven te druk voor zonder alle voorzieningen die we nu hebben. Soms denk ik: “Had ik maar wat vaker vragen gesteld, dat zou misschien veel verklaren.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten