Afscheid

Dagen ben ik al verdrietig afgewisseld door momenten van berusting. Het verlies van mijn schoonzus hakt erin. Ik voel me geamputeerd. Maar het leven gaat door, ik moet verder maar ik zal haar niet vergeten. Vaak genoeg zal ze in mijn gedachten zijn. Gisteren was de uitvaart. Een dag om herinneringen op te halen en definitief afscheid te nemen. We moesten er een flink eind voor rijden en hoopten dat we op tijd zouden zijn. Mijn schoonzoon was mee, hij reed. Ik kon het niet aan om te rijden door alle emoties die door mijn lijf gierden. De avond ervoor had ik wel zelf het hele eind gereden met mijn dochter naast me. Drie uur heen en drie uur terug. Die avond was de laatste kans om mijn schoonzus nog te zien en de familie te steunen. En voor mijzelf te accepteren dat ze echt niet meer in dit leven was. Dat we nooit meer samen avontuurlijke dingen konden ondernemen, nooit meer creatieve ideeën wisselen, gewoon nooit meer samen zijn. En dat was hard. Zo is het leven, zeggen ze dan. Ik had het graag anders gezien. Zij was heel lange tijd de baas over haar ziekte en toen ineens werd de ziekte de baas over haar. Toen zij inzag dat ze die baas niet meer kon aftroeven, gaf ze het op en ging ze vredig heen in de wetenschap dat zij in een ander universum opgevangen zou worden en van daaruit haar gezin kon steunen. Een hele mooie gedachte.
Haar lichaam is teruggeven aan de natuur. Dat betekent dat ze op een natuurbegraafplaats is begraven. De elementen krijgen straks invloed op haar graf, waar geen grafsteen op komt, maar een eenvoudige plak van een boomstam met haar naam erop. De kikkers kwaken daar dat het een lieve lust is, talloze vogels zingen het hoogste lied, de bomen ruisen en het riet wuift in het water. Mijn schoonzus was een natuurmens. Zij is daar echt op haar plek. De heide zal er bloeien, ook de wilde margrieten en wie weet wat voor bloemen nog meer zullen aanwaaien op haar graf. Haar favoriete kleur was paars. Straks is ze omringd door paarse heide. Een mooi, bijzonder mens is heengegaan, ze laat een leegte achter. Een leegte die we met elkaar zullen opvullen met mooie herinneringen.