Vriendschap

Vriendschap

Zondag 7 augustus 2011.
Vandaag was het een leuke dag. Ik ging naar vrienden in Vinkeveen. Toen ik de auto parkeerde kwamen ze me al tegemoet lopen. Ik was zo welkom. We hebben de afgelopen tijd regelmatig contact gehad, maar elkaar niet gezien. Twee jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst. Wat gaat de tijd toch snel. We pakten meteen de draad weer op alsof we elkaar pas geleden ontmoet hadden.
Vanmorgen regende het nog maar het weer klaarde steeds meer op en na uitgebreid koffie gedronken te hebben was het weer dusdanig, dat we konden varen in de zelfgebouwde sloep.
Het was niet druk op het water en er stond een stevige wind. Af en toe hoorde ik ‘au, au, au’, en dat betekende dat ik mijn hoofd moest buigen voor overhangende boomtakken over de smalle doorvaart. Het was heerlijk op het water; de stilte, het kabbelen van het water, af en toe een vogel. We hadden wind mee. De boot werd aangelegd aan een steiger bij een terras waar we iets gingen drinken. En we bleven maar doorkletsen. Niet alleen over het weer en koetjes en kalfjes, maar ook onze zorgjes en probleempjes.
Op de terugweg hadden we wind tegen en dat betekende dat we buiswater over ons heen kregen, vooral op de grote plas. Dreigende luchten waren rondom ons. We zagen een regenboog en regen naar beneden storten. Maar wij bleven droog totdat we bijna terug waren. Toen begon het te spetteren. De kap van de boot ging omhoog en daardoor zaten we beschut en droog. We zouden gaan barbecueën, maar bij terugkomst waren de stoelkussens nat geworden. Gelukkig niet doorweekt. Door ze om te keren konden we er toch op zitten. Er werd een hele grote parasol boven de tafel uitgeklapt en zo gingen we buiten barbecueën. De bui was van heel korte duur en verder bleef het droog. Er werden herinneringen opgehaald aan Charl, onder andere hoe hij onder water dook om een vissnoer uit de schroef van de sloep te verwijderen. Een keer of zes moest hij duiken. We stonden er met bewondering naar te kijken. Dat was onvergetelijk. Ook memoreerden we de vakantie in Amerika in 2000. Hoe we, terwijl we elkaar niet kenden, elkaar toch steeds weer tegen kwamen. En hoe Charl en ik op een parkeerplaats stonden met een thermoskan heet water, plastic bekertjes en oploskoffie, de vrienden aan kwamen rijden en wij tot hun grote verbazing hun ook een kopje koffie aanboden. Dat was weer eens wat anders dan de slappe Amerikaanse koffie. Dat was het begin van onze vriendschap die nu al elf jaar duurt. Ik dacht dat het wel zou verwateren na de dood van Charl. We zien elkaar niet veel maar hebben regelmatig contact via e-mail en delen lief en leed. Deze middag vond ik heel bijzonder. Ik kwam in een warm bad terecht. Ik voelde de warmte en ook bewondering voor hoe ik mijn leven weer invul na de dood van Charl. Ik heb nog nooit zulke oprechte mensen ontmoet. Zij zijn me trouw gebleven als een van de weinigen, want veel vrienden en kennissen laten nooit meer iets van zich horen.
Daarom zal ik deze bijzondere vriendschap mijn leven lang koesteren.

Naschrift: zoals vele weten kan ik contact maken met de geestenwereld. Niks zweverigs, ik sta met beide benen op de grond.
Charl gaf het volgende door: “Het was een mooie middag. Ik heb er voor gezorgd, samen met de engelen, dat het weer goed bleef zodat jullie konden varen. Wat zijn de vrienden toch een pracht mensen. Ik had er graag in levende lijve bij willen zijn. Lekker ouwe nelen met de mannen en gekkigheid maken met de vrouwen. Jammer. Maar ik ben blij voor jou dat je zo genoten hebt. Het is goed dat je deze vriendschap koestert. De vriendschap is heel waardevol. Ik was er bijna de hele middag bij en heb niets gemist. Zo kon ik ook meegenieten. Ik heb bewondering voor jou, want je gaat toch maar overal naar toe in je eentje. Ik zeg nu eens chapeau tegen je.” Tot zover Charl.