Donderdag 11 augustus 2011
Het weer zit nog steeds niet mee en dat gaat mijn humeur beïnvloeden. Komt nog bij dat ik, door mijn schouderblessure pijn heb en drie prikkelende vingers alsof ze slapen. Ik ben me steeds bewust van mijn tegenstribbelende arm. Bij alles wat ik doe voel ik de zeurderige pijn. Schrijven gaat niet goed en op de laptop werken lukt ook bijna niet. En ik weet precies waardoor het komt; verkeerde houding, stress, overbelasting. Vanmiddag ben ik weer flink onder handen genomen door de manueel therapeut. Het deed niet meer zo’n pijn als de vorige keer. Ze liet me op een afbeelding in een anatomieboek zien wat er mis is. Er zit iets bekneld en het klinkt ingewikkeld. Maar het komt weer goed. Alleen kan het maanden duren.
Daar schrik ik enorm van. Ik ben het nu al erg zat. Het duurt al een maand. Ik krijg oefeningen en die moet ik thuis trouw doen. En als ik zorg dat ik goed rechtop blijf zitten alsof mijn kruin aan een touwtje aan het plafond hangt dan komt het helemaal goed. Het is een bewustwordingsproces. Inzicht in je eigen gedrag, je manier van bewegen. Toch raar dat het na al die jaren nu eens gezegd wordt. Want mijn blessure is in de loop der jaren opgestapeld tot wat het nu is. Het is zover gekomen doordat ik de slijmalgen met een hark uit de vijver gevist heb. Veel te zwaar werk.
Ik moet hard aan mezelf werken, me steeds bewust zijn van wat ik doe en hoe ik iets doe. En dan zullen de klachten voorgoed verdwijnen. Het is nog niet te laat.
De naam van deze blessure: Thoracic outlet syndroom. Ik had er nog nooit van gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten