Ik ga toch weer even opscheppen over mijn kleinzoon van 3 ½ met Down Syndroom.
Twee keer per week mag ik oppassen en dat is geweldig. We hebben samen een klik, we begrijpen elkaar zonder woorden. Kleinzoon zegt alleen nog maar woordjes, geen zinnen. Hij heeft een ontwikkelingsachterstand, maar als ik zie hoe het mannetje zijn best doet om iets te leren, dan voel ik me enorm trots. Dat laat ik hem ook merken.
Hij heeft knuffelzachte blonde haartjes, een guitig mooi smoeltje en een stralende lach. Hij is lenig en watervlug en beweegt zich op zijn billetjes door de kamer. Hij loopt nog niet, maar het begint te komen.
Hij is erg muzikaal, heeft gevoel voor ritme en zijn kleine vingertjes proberen al een melodietje te zoeken op zijn speelgoedpiano. Zingen vindt hij geweldig en dan vooral liedjes met gebaren. Zijn er geen gebaren dan maak ik ze gewoon. Oudste kleinzoon van 8 vindt dan dat oma maar raar doet. Wat kan mij het schelen. We hebben veel plezier.
Kleinzoon is absoluut niet tot last en ik vind het fijn om hem om me heen te hebben. Soms kan hij niet duidelijk maken wat hij wil. Dan verstijfd hij, wordt berensterk en kan zich stevig vast grijpen in mijn lange haren. Gelukkig gebeurt dat maar weinig.
Als hij stralend naar me opkijkt dan smelt ik en voel ik vlinders. Ja, ik ben verliefd op dit mannetje.
Dat is geen opscheppen; dat is pure liefde. Prachtig.
BeantwoordenVerwijderen