Om half 12 stond ik op. Eerder had ik geen zin mijn bed uit te gaan want zodra ik op zou staan, zou ik de pijn in mijn schouder en arm weer voelen. En daarbij drie dooie tintelende vingers. Een naar gevoel waardoor ik fijn werk niet meer kan doen. Een kwartier schrijven of werken op de laptop is lang genoeg, dan even pauze en weer verder. Ben ik niet gewend en het maakt me boos. Ik word de pijn zat want het duurt al meer dan een maand en kan nog maanden duren. In bed lag ik daar allemaal aan te denken en het maakte mijn humeur niet beter. Ik luisterde naar de geluiden buiten; stemmen, gerammel van aluminium. Zou de glazenwasser er zijn? Zou mooi zijn als ik de gordijnen open deed, de glazenwasser zou aardig verrast zijn. Ik blijf in bed, laat de glazenwasser maar over de schutting klimmen, doet hij wel vaker als ik niet thuis ben. Ik draaide me voorzichtig op mijn andere zijde. Allerlei gedachten begonnen door mijn hoofd heen te spoken. Wil ik teveel? Ben ik dwingend? Ben ik er te erg op gebrand dat mijn boek dikke tranen en transparante geesten een succes wordt? De reclame die ik er voor maak, stoot dat mensen juist af? Moet ik het op zijn beloop laten? Kopen ze het boek niet omdat ik een onbekende schrijver ben?
En het is zo’n goed boek. Dat vinden de mensen die het al gelezen hebben ook. Je wordt het verhaal ingezogen en het laat je niet meer los.
Ik sprak mezelf toe dat ik op moest houden met al die gedachten en vertrouwen hebben.
Ik kan met zekerheid zeggen dat ik een goed boek geschreven heb. Arrogant? Nee, het is gewoon waar. Lees het boek en oordeel. Je kunt niet anders zeggen dan dat het een bijzonder verhaal is.
Isbn 978-90-484-2019-3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten