Wie ben ik?

Tja, moeilijk te zeggen van jezelf, kun je beter aan anderen vragen. Alhoewel, je kent toch jezelf het beste.

Mijn sterrenbeeld is Kreeft. Ik ben een watermens. Niet het water om in te zwemmen maar om op en rond het water te zijn. Ik houd van strand jutten, ben gek op schelpen en mooie stenen.
Ik houd van zonsondergangen, fraaie vergezichten en prachtige regenbogen.
Ik kan uren zitten bij een klaterend beekje of een neerstortende waterval.
Ik ben graag alleen, maar wil ook graag mensen om me heen voor een goed gesprek dat ergens over gaat, vooral in de avonduren als ik op mijn best ben.
Ik ben een avondmens en als het stil is, kom ik tot de mooiste creaties.
Ik kan heel gesloten zijn. Dat houdt mensen tegen om contact te maken.
Problemen uit het verleden kunnen nog wel eens opspelen. Vreemd dat je eerst jaren moet leven om het los te kunnen laten.
Ik houd er van er op uit te trekken. Nieuwe dingen te ontdekken, maar het is fijn als iemand anders het voor me regelt. Ik leun graag op anderen.
Ik ben trots op mijn kinderen. Ben een echte moederkloek. Altijd bezorgd maar ik ben me er van bewust dat ik afstand moet houden om ze hun eigen leven te laten leiden.
Ik was verpleegkundige, het zorgzame zit in me en ik sta dan ook altijd klaar als er iemand zorg nodig heeft.
Ik heb humor, je kunt met me lachen, maar ik heb wel een aangever nodig. Ik kan heel ad rem zijn.
Ik kook graag, vooral voor meerdere mensen, maar vind het ook heerlijk als er voor mij gekookt wordt. Dat vind ik dan pure verwennerij.
Mensen vinden mij soms kwetsbaar en word ik wat ontzien.
Ik heb eigenlijk een hekel aan huishouden, ik doe liever andere dingen zoals tekenen, schilderen, schrijven, handwerken, lezen. Heb al drie boeken geschreven waaronder een boek voor geheugentraining . Mijn pas verschenen boek heet Dikke tranen en transparante geesten.
Ik schijn soms dwingend over te komen, maar ben het me niet bewust.
Ik kan staren of dwars door iemand heen kijken, zeggen ze. Even afwezig overkomen alsof ik zit te dromen. Nu weet ik dat het te maken heeft met mijn paranormale kant.
Ik heb een levendige fantasie.
Ik kan ook heel onzeker zijn, bang voor het onbekende, bang om fouten te maken, bang dat ik niet aardig gevonden word.
Ik houd van eerlijkheid en ben erg trouw als het van twee kanten komt.
Ik vind het soms moeilijk om kritiek te krijgen vooral als ik er van overtuigd ben dat het onterecht is. Dat kan dan de sfeer beïnvloeden. Gelukkig ben ik kwesties weer snel vergeten.
Het leven gaat door en vroeger is vroeger en van omkijken krijg je pijn in je nek.
Het leven is zo veel leuker als je in harmonie met elkaar leeft en zorgzaam bent voor elkaar, luistert naar elkaar en indien nodig de helpende hand biedt.
Dit ben ik dus! En meestal erg blij met mezelf.

Een bijzonder verhaal, dat is het

Om half 12 stond ik op. Eerder had ik geen zin mijn bed uit te gaan want zodra ik op zou staan, zou ik de pijn in mijn schouder en arm weer voelen. En daarbij drie dooie tintelende vingers. Een naar gevoel waardoor ik fijn werk niet meer kan doen. Een kwartier schrijven of werken op de laptop is lang genoeg, dan even pauze en weer verder. Ben ik niet gewend en het maakt me boos. Ik word de pijn zat want het duurt al meer dan een maand en kan nog maanden duren. In bed lag ik daar allemaal aan te denken en het maakte mijn humeur niet beter. Ik luisterde naar de geluiden buiten; stemmen, gerammel van aluminium. Zou de glazenwasser er zijn? Zou mooi zijn als ik de gordijnen open deed, de glazenwasser zou aardig verrast zijn. Ik blijf in bed, laat de glazenwasser maar over de schutting klimmen, doet hij wel vaker als ik niet thuis ben. Ik draaide me voorzichtig op mijn andere zijde. Allerlei gedachten begonnen door mijn hoofd heen te spoken. Wil ik teveel? Ben ik dwingend? Ben ik er te erg op gebrand dat mijn boek dikke tranen en transparante geesten een succes wordt? De reclame die ik er voor maak, stoot dat mensen juist af? Moet ik het op zijn beloop laten? Kopen ze het boek niet omdat ik een onbekende schrijver ben?
En het is zo’n goed boek. Dat vinden de mensen die het al gelezen hebben ook. Je wordt het verhaal ingezogen en het laat je niet meer los.
Ik sprak mezelf toe dat ik op moest houden met al die gedachten en vertrouwen hebben.
Ik kan met zekerheid zeggen dat ik een goed boek geschreven heb. Arrogant? Nee, het is gewoon waar. Lees het boek en oordeel. Je kunt niet anders zeggen dan dat het een bijzonder verhaal is.
Isbn 978-90-484-2019-3

Jongste kleinzoon

Ik ga toch weer even opscheppen over mijn kleinzoon van 3 ½ met Down Syndroom.
Twee keer per week mag ik oppassen en dat is geweldig. We hebben samen een klik, we begrijpen elkaar zonder woorden. Kleinzoon zegt alleen nog maar woordjes, geen zinnen. Hij heeft een ontwikkelingsachterstand, maar als ik zie hoe het mannetje zijn best doet om iets te leren, dan voel ik me enorm trots. Dat laat ik hem ook merken.
Hij heeft knuffelzachte blonde haartjes, een guitig mooi smoeltje en een stralende lach. Hij is lenig en watervlug en beweegt zich op zijn billetjes door de kamer. Hij loopt nog niet, maar het begint te komen.
Hij is erg muzikaal, heeft gevoel voor ritme en zijn kleine vingertjes proberen al een melodietje te zoeken op zijn speelgoedpiano. Zingen vindt hij geweldig en dan vooral liedjes met gebaren. Zijn er geen gebaren dan maak ik ze gewoon. Oudste kleinzoon van 8 vindt dan dat oma maar raar doet. Wat kan mij het schelen. We hebben veel plezier.
Kleinzoon is absoluut niet tot last en ik vind het fijn om hem om me heen te hebben. Soms kan hij niet duidelijk maken wat hij wil. Dan verstijfd hij, wordt berensterk en kan zich stevig vast grijpen in mijn lange haren. Gelukkig gebeurt dat maar weinig.
Als hij stralend naar me opkijkt dan smelt ik en voel ik vlinders. Ja, ik ben verliefd op dit mannetje.

boekpublicatie

Dikke tranen en transparante geesten. Boekpublicatie.
Uitgever: Free Musketeers

Vrijdag 12 augustus zijn er twee dozen met boeken afgeleverd. Mijn kindjes; een stuk van mijn leven. Vanaf 15 augustus is het boek te bestellen bij de uitgever en bij de internetboekhandels waar onder Bol, Ako en Bruna.
Eindelijk is het boek klaar. Het heeft lang geduurd voordat ik het goed genoeg vond om het manuscript op te sturen. Het is verbazend hoe je toch steeds weer over fouten of kromme zinnen heen leest. Ik heb er hulp bij gehad en daar was ik blij mee. Zoon en schoondochter hebben een prachtige omslag gemaakt. Het is geweldig om het boek in je handen te hebben in plaats van al die vellen papier met doorhalingen en verbeteringen.
Nu komt er een spannende tijd aan. Hoe wordt het boek ontvangen, wie gaat het lezen. Het is een aangrijpend boek vol verdriet, emotie, acceptatie, veel liefde en humor, en een verbazende inkijk in het leven aan gene zijde of het hiernamaals.
Euforie en depressie liggen dicht naast elkaar. Zo blij als ik de afgelopen dagen was, zo verdrietig voel ik me nu om wat er niet meer is. Ik kan mijn blijdschap niet meer delen met Charl. Wel via de paranormale weg, maar dat is anders, niet wat ik wil. Ik wil hem graag trots zien, hem zien bladeren in mijn boek. Helaas, dat is niet meer mogelijk. Het verdriet is beheersbaar maar nog niet gesleten. Ik weet ook dat ik me na zo’n tijdelijk dip weer snel herstel.
Natuurlijk hoop ik dat veel mensen mijn boek gaan lezen. Het boek maakt duidelijk dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood, dat het leven na de dood verder gaat, alleen op een andere manier. Dierbaren zijn nog altijd om je heen om je te helpen en te steunen, alleen niet tastbaar en doorgaans ook onzichtbaar. Voor mensen die rouwen is het een eyeopener. De wetenschap dat je dierbare doorleeft geeft troost en maakt het rouwproces draaglijk.

Blessure

Donderdag 11 augustus 2011

Het weer zit nog steeds niet mee en dat gaat mijn humeur beïnvloeden. Komt nog bij dat ik, door mijn schouderblessure pijn heb en drie prikkelende vingers alsof ze slapen. Ik ben me steeds bewust van mijn tegenstribbelende arm. Bij alles wat ik doe voel ik de zeurderige pijn. Schrijven gaat niet goed en op de laptop werken lukt ook bijna niet. En ik weet precies waardoor het komt; verkeerde houding, stress, overbelasting. Vanmiddag ben ik weer flink onder handen genomen door de manueel therapeut. Het deed niet meer zo’n pijn als de vorige keer. Ze liet me op een afbeelding in een anatomieboek zien wat er mis is. Er zit iets bekneld en het klinkt ingewikkeld. Maar het komt weer goed. Alleen kan het maanden duren.
Daar schrik ik enorm van. Ik ben het nu al erg zat. Het duurt al een maand. Ik krijg oefeningen en die moet ik thuis trouw doen. En als ik zorg dat ik goed rechtop blijf zitten alsof mijn kruin aan een touwtje aan het plafond hangt dan komt het helemaal goed. Het is een bewustwordingsproces. Inzicht in je eigen gedrag, je manier van bewegen. Toch raar dat het na al die jaren nu eens gezegd wordt. Want mijn blessure is in de loop der jaren opgestapeld tot wat het nu is. Het is zover gekomen doordat ik de slijmalgen met een hark uit de vijver gevist heb. Veel te zwaar werk.
Ik moet hard aan mezelf werken, me steeds bewust zijn van wat ik doe en hoe ik iets doe. En dan zullen de klachten voorgoed verdwijnen. Het is nog niet te laat.
De naam van deze blessure: Thoracic outlet syndroom. Ik had er nog nooit van gehoord.

Vriendschap

Vriendschap

Zondag 7 augustus 2011.
Vandaag was het een leuke dag. Ik ging naar vrienden in Vinkeveen. Toen ik de auto parkeerde kwamen ze me al tegemoet lopen. Ik was zo welkom. We hebben de afgelopen tijd regelmatig contact gehad, maar elkaar niet gezien. Twee jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst. Wat gaat de tijd toch snel. We pakten meteen de draad weer op alsof we elkaar pas geleden ontmoet hadden.
Vanmorgen regende het nog maar het weer klaarde steeds meer op en na uitgebreid koffie gedronken te hebben was het weer dusdanig, dat we konden varen in de zelfgebouwde sloep.
Het was niet druk op het water en er stond een stevige wind. Af en toe hoorde ik ‘au, au, au’, en dat betekende dat ik mijn hoofd moest buigen voor overhangende boomtakken over de smalle doorvaart. Het was heerlijk op het water; de stilte, het kabbelen van het water, af en toe een vogel. We hadden wind mee. De boot werd aangelegd aan een steiger bij een terras waar we iets gingen drinken. En we bleven maar doorkletsen. Niet alleen over het weer en koetjes en kalfjes, maar ook onze zorgjes en probleempjes.
Op de terugweg hadden we wind tegen en dat betekende dat we buiswater over ons heen kregen, vooral op de grote plas. Dreigende luchten waren rondom ons. We zagen een regenboog en regen naar beneden storten. Maar wij bleven droog totdat we bijna terug waren. Toen begon het te spetteren. De kap van de boot ging omhoog en daardoor zaten we beschut en droog. We zouden gaan barbecueën, maar bij terugkomst waren de stoelkussens nat geworden. Gelukkig niet doorweekt. Door ze om te keren konden we er toch op zitten. Er werd een hele grote parasol boven de tafel uitgeklapt en zo gingen we buiten barbecueën. De bui was van heel korte duur en verder bleef het droog. Er werden herinneringen opgehaald aan Charl, onder andere hoe hij onder water dook om een vissnoer uit de schroef van de sloep te verwijderen. Een keer of zes moest hij duiken. We stonden er met bewondering naar te kijken. Dat was onvergetelijk. Ook memoreerden we de vakantie in Amerika in 2000. Hoe we, terwijl we elkaar niet kenden, elkaar toch steeds weer tegen kwamen. En hoe Charl en ik op een parkeerplaats stonden met een thermoskan heet water, plastic bekertjes en oploskoffie, de vrienden aan kwamen rijden en wij tot hun grote verbazing hun ook een kopje koffie aanboden. Dat was weer eens wat anders dan de slappe Amerikaanse koffie. Dat was het begin van onze vriendschap die nu al elf jaar duurt. Ik dacht dat het wel zou verwateren na de dood van Charl. We zien elkaar niet veel maar hebben regelmatig contact via e-mail en delen lief en leed. Deze middag vond ik heel bijzonder. Ik kwam in een warm bad terecht. Ik voelde de warmte en ook bewondering voor hoe ik mijn leven weer invul na de dood van Charl. Ik heb nog nooit zulke oprechte mensen ontmoet. Zij zijn me trouw gebleven als een van de weinigen, want veel vrienden en kennissen laten nooit meer iets van zich horen.
Daarom zal ik deze bijzondere vriendschap mijn leven lang koesteren.

Naschrift: zoals vele weten kan ik contact maken met de geestenwereld. Niks zweverigs, ik sta met beide benen op de grond.
Charl gaf het volgende door: “Het was een mooie middag. Ik heb er voor gezorgd, samen met de engelen, dat het weer goed bleef zodat jullie konden varen. Wat zijn de vrienden toch een pracht mensen. Ik had er graag in levende lijve bij willen zijn. Lekker ouwe nelen met de mannen en gekkigheid maken met de vrouwen. Jammer. Maar ik ben blij voor jou dat je zo genoten hebt. Het is goed dat je deze vriendschap koestert. De vriendschap is heel waardevol. Ik was er bijna de hele middag bij en heb niets gemist. Zo kon ik ook meegenieten. Ik heb bewondering voor jou, want je gaat toch maar overal naar toe in je eentje. Ik zeg nu eens chapeau tegen je.” Tot zover Charl.