Heel voorzichtig probeert de zon door te komen. Ik kan wel een beetje zonlicht gebruiken. Dat dichte wolkendek waar regelmatig regen uit valt, maakt me depri. Het valt me op hoe druk het is hier over de dorpsweg. Alsof alles normaal is.

Ik blijf binnen en ik merk dat ik lui word. Wat vandaag niet lukt, gaat morgen wel weer. Ik houd me bezig met borduren en mijn engel vordert al gestaag. Tijdens het borduren gaan mijn gedachten alle kanten op. Vaak ook treurige gedachten over mensen die zijn heengegeaan en die ik dus nooit meer zal zien, over het grote aantal coronabesmettingen en beperkingen daardoor. Het is niet gemakkelijk. Ik houd me vast aan de lichtpuntjes van 2021, want dan gaan er weer bijzondere dingen gebeuren, dat voel ik. Dit bericht is een beetje treurnis, maar ik moest het even kwijt. Misschien ga ik straks wel uitwaaien op het strand.

De laatste week van 2020.

 De laatste week van het jaar. Veel om aan terug te denken. In januari was ik op Tenerife waar later een besmetting met corona bleek te zijn. Ik maakte me niet ongerust, maar al snel bleek Corona ook in Nederland toe te slaan. In Februari en begin Maart werd corona het gesprek van de dag. Ik begon wel nerveus te worden. De beelden op tv logen er niet om. En toen sloeg het virus massaal toe in Nederland en volgde de Lockdown.  Sindsdien kom ik nergens meer. En ik moet zeggen dat het een eenzaam bestaan is. Alle spontaniteit is weg. Het duurt te lang. Ik heb meelij met al die mensen die gedwongen thuis zitten en hun werk niet meer kunnen doen en daardoor financieel in de problemen komen, ik voel mee met alle mensen die het virus opgelopen hebben en met de nabestaanden die hun dierbaren moesten verliezen. 

Het is een vreemde wereld geworden. Gelukkig heb ik veel hobby's. ik vermaak me uitstekend. Ik mis alleen een uitlaadklep om mijn zorgen te uiten. Schrijven in een dagboek helpt daarbij. Ik krijg alleen geen antwoord op dat moment. Niemand die zegt dat de beren op de weg weer snel zullen verdwijnen. 

Niemand weet hoe 2021 eruit zal zien. Hopelijk zo goed dat we weer vrij kunnen bewegen en de spontaniteit terugkomt. Dat het nieuwe normaal weer teruggaat naar normaal. We kijken er allemaal naar uit. En als we ons aan de regels houden, dan gaat het lukken. Ik zie de toekomst hoopvol tegemoet. Het is nu nog even volhouden, dan wordt het uiteindelijk beloond.

 De storm raast om het huis, ons huis krijgt de volle laag. Vannacht daardoor onrustig geslapen. Bij het ontwaken raasde de storm nog steeds voort. Met moeite kon ik mijn warme bed verlaten. Beneden is het kil. Door de kieren van de ramen voel ik de wind. De gashaard staat op de hoogste stand en ik hoop dat de temperatuur snel aangenaam wordt. 3e kerstdag. Kerstmis is omgevlogen. Een vreemde Kerstmis door alle corona beperkingen. Een kerstfeest thuis met kerstfilms, puzzels en boeken. Kaarsen aan, muziek erbij. Niets moest. Eigenlijk heel relaxt.

Ook deze dag ga ik films kijken. Gewoon de gezelligheid in huis halen met films over saamhorigheid, bij elkaar zijn, liefdevolle aandacht voor elkaar. Zoals het eigenlijk ook echt zou moeten zijn, maar helaas. Dit jaar is voor iedereen anders. Ik mag me gelukkig prijzen. Er zijn zoveel mensen die dierbaren verloren hebben of ziek zijn. Vreselijk als je in zo'n situatie zit. En dan al die mensen die het financieel moeilijk hebben. Er is van alles ontwricht in de samenleving. Maar... nog een week, dan begint het nieuwe jaar met goede vooruitzichten. Er is een vaccin wat het virus onder druk moet zetten. Hopelijk kunnen we ons dan weer vrijer gaan bewegen en komt de spontaniteit weer terug. Ik verlang ernaar en met mij velen weet ik.

Ik wens iedereen alvast een hoopvolle jaarwisseling.

Christmas is coming...

 Voor iedereen is het kerstfeest anders dan anders. Veel mensen moeten iemand missen en veel mensen kunnen niet samen zijn dit jaar. Het zelfde geldt voor mij. Toch maak ik er wat van. Ik heb net een kerstbrood uit de oven gehaald. Door het rijzen is hij iets gebarsten, maar hij ruikt overheerlijk.

Nu heb ik de mazzel dat ik samen met dochter en haar gezin onder een dak woon, wel ieder met een eigen huishouden. Maar mijn zoon en zijn gezin wonen 12 km. verderop. Dat betekent dat wij niet bij elkaar kunnen zijn. Het is nu eenmaal zo. Het virus gooit roet in het eten, maar hopelijk komt daar in het nieuwe jaar snel een eind aan.  Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar het is ook een tijd van bezinning. Zo van wat kan ik en wat wil ik. Geen gejaag, maar quality time met de mensen met wie je samen bent.

De kerstdagen staan voor de deur. Maak er iets moois van dan wordt het een kerstfeest om nooit te vergeten.Ik wens iedereen die dit leest veel liefde, warmte en kracht en laten we allemaal hopen dat 2021 een veelbelovend jaar wordt.

 Het is een tijd geleden dat ik iets schreef. Zoveel gebeurt er niet door alle beperkingen die er zijn. Ik zit veel thuis waar ik me overigens uitstekend kan vermaken. Ik ben in de afrondende fase van twee manuscripten, een kinderboek en een voor volwassenen. Twee verschillende genres. De uitgever vindt dat ik een geweldige kinderboekenschrijfster ben. Ik heb een rijke fantasie en kan dat omzetten in kindertaal. Maar vaak is het moeilijk om een kinderboek bij kinderen onder de aandacht te brengen. Ik zou zo graag willen dat kinderen mijn boeken lezen, Ik heb al zoveel mooie reacties gehoord. Neem nou reus Gigantus uit Reizende poefjes. Hij doet allemaal dingen die kinderen leuk vinden. Of de albatros uit De lamp, de sneeuwbol en het kompas, een reuzenvogel die kan praten en verliefd wordt op het meisje Polleke. En Noek, een jongetje met het Syndroom van Down die als zijn grootste knuffel een veter heeft in regenboogkleuren en altijd op onderzoek uitgaat met grote gevolgen. Of in het verhaal Juf Zebrahoed, wat overigens ook een luisterboek is, waar een zebra op de savanne in Afrika door de bliksem wordt getroffen en verandert in een mens. Zij wordt kinderjuf op de regenboog, waar een familie woont op de kleurenbanen. 

Kinderen zijn gek op avontuur, magie en spanning. Het vierde kinderboek Juf Zebrahoed heeft heimwee verschijnt begin 2022. Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas vormen een tweeluik met als hoofdpersonen Pol en Polleke Grasspriet en hun oma. Juf Zebrahoed wordt ook een tweeluik met als hoofdpersonen Juf Zebrahoed, Mars Regenboog en de draak Draka.

Ik ben trots op deze boeken. Mijn dochter heeft de omslag en de tekeningen gemaakt voor de Pol en Polleke boeken. Voor Juf Zebrahoed maakte ikzelf alle tekeningen.

Naast de kinderboeken schrijf ik voor volwassenen. De uitgever heeft haar bedenkingen. En ik moet eerlijk zeggen dat het schrijven van een kinderboek mijn onuitputtelijk fantasie laat borrelen. Een tweestrijd dus. Wat ga ik doen. Even dacht ik: ik stop met schrijven en ga me werpen op tekenen, want dat doe ik ook heel graag. Op Facebook heb ik al het een en ander laten zien. Juf Zebrahoed heeft heimwee is het eerst manuscript wat af moet, dan volgt het tweede manuscript waar nog heel veel werk aan is. In deze periode heb ik veel tijd om er mee aan de slag te gaan. Ik kreeg een peptalk van de uitgever en dat geeft me moed.