Ik ben oma van mijn jongste kleinkind met het syndroom van Down.

Mijn wereld stortte ineen toen mijn man overleed. Ik zag geen enkel lichtpuntje meer. Het gemis was groot. Mijn leven stond stil, terwijl er bij de mensen om me heen niets veranderde. Hun leven ging gewoon door. Ik moest mezelf weer terug vinden nadat ik mezelf een jaar lang had weggecijferd om mijn man te verzorgen. Mijn dochter woonde in Engeland met haar Engelse vriend. Zij besloten in het jaar van ziek zijn terug te komen naar Nederland. Het was een heftige tijd die ik samen met mijn gezin beleefde.

Nieuw Leven

Na de dood van mijn man kwam mijn dochter vertellen dat ze zwanger was van hun eerste kindje, totaal onverwacht. Dat was iets om naar uit te kijken. Dochter en schoonzoon woonden bij mij in de straat en ik kon haar helpen met al haar onzekerheden over de zwangerschap. In maart 2008 werd er een lief klein jongetje geboren en iedereen was blij. Er gebeurde weer iets moois. Nieuw leven na een moeilijke tijd. Maar de vreugde sloeg al snel om toen bleek dat het schattige lieve jongetje het syndroom van Down had. Iedereen was in mineur. Er vloeiden flink wat tranen, totdat mijn dochter zei: ‘En nu houden jullie op met huilen. Het is onze zoon, wij zijn blij met hem en wij zorgen ervoor dat hij opgroeit als een gelukkig mens.’

Life saver

Kleinkind ontwikkelde zich traag met veel zorgen. Praten deed hij niet en hij begon pas te lopen toen hij zeven jaar oud was. Ik mocht regelmatig oppassen. Hij bracht de vreugde en de energie terug in mijn leven. Ik noemde hem mijn ‘life saver’.

We kregen een ijzersterke band. Hij begon in de loop der tijd steeds meer te praten en het werd zelfs mogelijk kleine gesprekjes met hem te hebben.

Techniek

Hij is nu elf jaar oud. Als hij me ziet zegt hij: ‘Kan miemeer stuk’ wat betekent mijn dag kan niet meer stuk. Hij is gek op de twee puberkinderen van mijn zoon en hij vindt het een feest als ze op bezoek komen. Kleinkind is ondernemend, is gek op alles wat technisch is. Hij heeft een fascinatie voor knopjes en als hij de kans krijgt, probeert hij alles uit. Hij presteerde het een keer om de geluidsinstallatie van een muziekoptreden uit te schakelen. Toen ze ontdekten wie dat gedaan had, moesten ze lachen. Je kunt gewoon niet boos op hem worden. Hij weet je altijd in te pakken door zijn manier van kijken.

Lol

Inmiddels woon ik met het gezin van mijn dochter in een grote woonboerderij in een dorp. Het was een omschakeling van de stad naar het platteland. Ik zie kleinkind bijna dagelijks en we hebben de grootste lol. Ik zing veel liedjes met hem, we lezen samen boekjes. Van mij en van mijn dochter leert hij Nederlands praten en mijn schoonzoon leert hem Engels. Kleinkind is dus tweetalig en dat wordt steeds beter. Ook pas ik vaak op zodat dochter en schoonzoon de rust kunnen nemen die ze zo hard nodig hebben, omdat ze naast de opvoeding van hun zoon ook nog een eigen bedrijf hebben.

De belevenissen van jongste kleinkind en mijn twee andere kleinkinderen inspireerden mij een tijdje geleden tot het schrijven van een eerste kinderboek: Reizende poefjes. Mijn tweede kinderboek speelt zich af in Cornwall, de zuidelijke punt van Engeland. Door de kleinkinderen kwamen er bij mij ideeën naar boven borrelen. Vorig jaar juli 2018  maakte ik met schoonzoon een wandeling over de kliffen. We kwamen uit bij een hut van de kustwacht. Er stond iemand in de deuropening met een karakteristiek hoofd, lange grijswitte haren, bijeengebonden in een staart en een grijswitte baard. We mochten door een periscoop de zee en de kust afspeuren.

Bij het weggaan zei ik tegen de kustwacht; ‘U lijkt op de kerstman.’ 

Hij antwoordde: ‘Dat ben ik ook. In de decembermaand ben ik Father Christmas in dit gebied.’

Onderweg terug borrelde er een verhaal op in mijn hoofd. Jongste kleinkind moest een rol krijgen in het verhaal vanwege zijn fascinatie voor knopjes en techniek en zijn drang om weg te lopen en te verdwijnen.

Terug in het vakantiehuis begon ik te schrijven. Alle avonden tot diep in de nacht. Aan het eind van de vakantie was de ruwe versie af. Daarna begon het schaven, schuren en herschrijven van de hoofdstukken. Mijn dochter maakte de illustraties.

29 september 2018 was De lamp, de sneeuwbol en het kompaseen feit. Een spannend, magisch avontuur met Pol en Polleke Grasspriet en Noek, want zo heet kleinkind in het verhaal.

Vliegend tapijt

Voor de promotie van het boek maakte ik een quilt met elementen uit het verhaal. Het stelt een vliegend tapijt voor en ik gebruik het als ik kinderen ga voorlezen. Dan kunnen zij er op zitten.

Ik ben mijn kleinkinderen dankbaar voor hun fantasie en ik hoop dat kinderen met het syndroom van Down, maar ook hun broertjes en zusjes dit boek gaan omarmen.

Het boek is te verkrijgen in de reguliere en de online boekwinkels en via de uitgever www.godijnpublishing.nl.

Juf Zebrahoed

Binnenkort  op 25 januari 2020 verschijnt mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed. Dat is geheel uit mijn fantasie ontsproten. Net als in de ander kinderboeken heeft de regenboog in dit boek een belangrijke rol. Het is nu al te reserveren. Na 25 januari krijgt u het thuis gestuurd.