Maandag.

De maandag is een nieuw begin van de week maar ook een dag dat alle gezelligheid van het weekend verdwijnt en de sleur weer toeslaat voor velen. Een week van verplichtingen en deadlines.
Er zijn mensen die last hebben van de monday blues.
Nou ik ben er zo een. Vorige week had ik een flinke kou te pakken en die is nog steeds niet helemaal verdwenen. Gevolg is dat ik lusteloos ben, depressief en dat komt ook door het ongezellige weer. Ik zit mijzelf in de weg, maar moet toch moed verzamelen om een aantal dingen in orde te maken. Het lijkt wel of alles in slow motion gaat.
En tijdens zo'n dip voel ik alles wat verdwenen is aan leuke dingen extra sterk. Ik moet mijzelf extra toespreken om niet aan die dip toe te geven, maar ondertussen vind ik dat ik zo af en toe mag zwelgen in zelfmedelijden. Want ik weet dat het ook weer voorbij gaat.
Ik dwing mijzelf ertoe aan mijn manuscript Juf Zebrahoed te werken. De tijd vliegt. Het is al bijna november en in januari is de lancering. Ik wil een perfect manuscript afleveren.
Er is veel te doen. Vandaag doe ik wat ik kan en morgen zal het hopelijk weer beter gaan. Zijn er meer mensen die hier last van hebben? Is de overgang naar de winter  de oorzaak van het depressieve gevoel?

De treurige plataan.

Elk jaar worden de leiplatanen in de voortuin gesnoeid, waardoor er armetierige bomen overblijven. Stammen met horizontaal uitstekende takken. Het zijn net skeletten en in de schemer lijken het spoken. Het duurt in het voorjaar lang voordat de bomen in het blad staan. Grote bladeren hangen er aan. In de herfst duurt het lang voordat de bladeren verkleuren, maar zodra het zover is en het hard gaat waaien, dan krijg ik een hoop gevallen blad in de voortuin. Als alle blad eraf is, komt de hovenier om de bomen weer tot skeletten te transformeren. Ze zeggen dat bomen pijn voelen. Nou ik voel het ook als de bomen zo toegetakeld worden. Helaas moet het om de vorm te behouden. Anders worden de platanen veel te omvangrijk en heb ik nauwelijks  licht in de kamer. Maar als die klus  is geklaard dan is het toch weer een nare aanblik. Troost is dat het in de kamer veel lichter is en dat is straks in de winter heel fijn. Daarbij kan ik de vogels veel beter observeren als ze in de boom zitten en kijken of de voedertafel veilig is. De kleine vogels zijn bang voor de gulzige rovers zoals kauwen, eksters en vlaamse gaaien. Want deze zijn bij voedseltekort ook dol op kleine vogeltjes. Ik zag een keer een ekster wegvliegen met een slap pimpelmeesje in zijn snavel. Het is de natuur, maar ik word er week van. De rovers krijg ik niet weg. Het is hier het platteland, vogels zijn vrij om overal eten te zoeken. Maar de kauwen en eksterpopulatie breidt steeds meer uit, omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben. De kleine vogels hebben het zwaar. Gelukkig zien we ze nog steeds in de tuin en dan heb ik het over mussen, koolmezen en pimpelmezen, de roodborst, soms vinken, kwikstaarten en putters.
Spreeuwen en merels zijn zeldzaam hier.
Ik vind het jammer dat de zomer voorbij is. De hele natuur zie je langzaam in winterslaap gaan. Het is al weer vroeg donker. Nog even en dan gaat de wintertijd in. Dat is het tijdstip waarop ik zelf ook wel in winterslaap zou willen.

Belabberd

Oh,Oh, wat voel ik me belabberd. Vannacht heb ik verschrikkelijk gehoest en mijn stem is bijna weg. Ik heb geen zin in grote klussen. Ik houd liever een beetje mijn gemak. Een soort van uitzieken. Dus las ik uitgebreid de krant en verzamelde alles wat ik mogelijk kan gebruiken bij het schrijven. Researchen dus. En alles schrijf of plak ik in dit kleine bundeltje. Je zou het bijna mijn schrijfbijbeltje noemen. Een bijbeltje met levenslessen en andere opvallende dingen. De krant is uit en ligt al bij oud papier. Nu ga ik verder met lezen in het eerste deel van zeven zusters. Lekker in mijn comfortabele stoel, naast de brandende haard met koffie binnen handbereik. Ik hoop dat ik snel weer mijn gezellige actieve ik ben.

Appeltaartmaand?

Iemand noemt de maand oktober appeltaartmaand. Snap ik, want de appeloogst is in volle gang.
Ik vind oktober een regenmaand gezien de vele hoosbuien.
Gisteren ging ik per auto naar een feestje in het zuiden des lands. Ik had drie mensen mee. Zij hadden geen vervoer. Met die wetenschap kon ik het niet over mijn hart verkrijgen alleen in de auto op reis te gaan. Want een reis was het. 170 km heen en 170 km ook weer terug.
Het feestje was gezellig, bijzonder en meteen een grote reünie. Er werd enorm bijgepraat en er werd goed voor de inwendige mens gezorgd. Daar zijn  Brabanders goed in.
Een schattig meisje met lange blonde haren kwam op me af. Ze vertelde mij dat ze erg dyslectisch is, maar dat mijn kinderboeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas verslonden werden door haar. Dankzij het fijne lettertype kon ze het heel goed lezen. De verhalen vindt ze geweldig. Ze begon te juichen toen ik vertelde dat 25 januari 2020 mijn derde boek gelanceerd wordt. Haar vader kwam op het geluid af. Zijn dochtertje was groot fan van de boeken en hijzelf vindt lezen heel belangrijk voor de kinderen. Leuk om zo'n grote fan te hebben. Wie weet hoeveel andere kinderen er fan zijn van mijn boeken?
Op de terugweg moesten we een eind omrijden vanwege een afgesloten snelweg. Kilometers hebben we in een enorme hoosbui gereden, over een donkere weg met heel weinig zicht op de weg. De ruitenwissers konden de regen niet aan en ik kon maar 40 km. per uur rijden op een snelweg waar je 130 mag. Het was fijn om niet alleen in de auto te zitten onder deze weersomstandigheden. Door vier

paar ogen die de weg afspeurden en een beetje hulp vanuit het universum verlieten we veilig de langdurige hoosbui. Pas na 3 1/2 uur had ik iedereen thuis afgezet en kon ik naar huis. Ik was moe, maar voldaan omdat ik tijdens het rijden de rust kon bewaren en niet in paniek raakte door dat enorme watergordijn.
Vandaag is het een rustdag. Ik heb heerlijk uitgeslapen. Helaas voel ik me niet fit door een opkomende keelpijn en verkoudheid.
Het wordt tijd voor comfortfood. Ik knipte zojuist een recept uit de krant voor appeltaart met rum, cacao, noten en natuurlijk appels. Alles had ik al in huis, dus bak ik een appeltaart.
Daardoor wordt het toch een beetje appeltaartmaand en niet alleen regenmaand.
Ik krijg berichtjes van mijn medepassagiers. Ze vinden mij een kanjer zoals ik door de hoosbui, beter gezegd wolkbreuk, ben gereden en ze veilig thuis heb afgezet.
Bloos, bloos, maar eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n held op de weg in zulk weer. Hulp van de medepassagiers en een beetje van boven hebben mijn karretje erdoorheen gesleept.

Vannacht droomde ik over het televisieprogramma Chateau Meiland. Ik droom vaker maar weet meestal geen aanleiding waarom ik over bepaalde dingen droom. Nu wel. Ik volg het programma met zijn vaak hilarische gebeurtenissen op het Chateau. Door 4 miljoen mensen bekeken. Het is nogal wat en daardoor wonnen de bewoners de gouden Televizierring.
Wat ik nou precies droomde, weet ik niet meer. Zo gaat het vaak met dromen, ze zijn vluchtig. Wat ik wel weet is dat ik zo'n chateau geweldig vind. Het spreekt tot de verbeelding. Ooit hebben we er over gefilosofeerd om zoiets te ondernemen. Naar het buitenland, weg uit Nederland. Een nieuw bestaan opbouwen in een aangenaam klimaat. Maar waar? Frankrijk lag het meest voor de hand. Ik spreek redelijk Frans, maar mijn man had absoluut geen talenknobbel. Alhoewel... hij kon zich verstaanbaar maken met zijn handen en een mengelmoes van Nederlands, Duits en Engels.
We bleven filosoferen en dromen en besloten uiteindelijk de bovenverdieping van ons huis te verbouwen om een bed and breakfast te beginnen. Slaapkamer met badkamer. Helaas is de bed and breakfast nooit van de grond gekomen. Mijn man werd ziek en overleed. Ik durfde het niet aan om een bed and breakfast in mijn eentje te runnen. Wel had ik regelmatig logees; vrienden en familie. Zij vonden het geweldig bij mij.
Toen kwamen er plannen om te verhuizen en een groepsaccommodatie te beginnen. Een langdurige zoektocht begon. Bouwvallen hebben we gezien. Accommodaties maar niet met twee woningen. We zochten in het oosten van het land en in Brabant. Steeds werden de wensen bijgesteld. Na drie jaar zoeken hadden we iets gevonden. Een fijne plek maar zonder groepsaccommodatie. Want ik was er inmiddels achter dat dat heel veel werk is. Dus kijk ik nu naar ik vertrek programma's op de televisie en ben iedere keer blij dat ik die droom aan de kant heb gezet. Ik zie het bij chateau Meiland. Wat een werk allemaal. Er is al iemand met een burn out.
Laat mij met lekker hier zitten. Ik zit goed. In de buurt van de plek waar ik geboren en getogen ben. Lekker vertrouwd. Ik moet niks en doe alleen maar wat ik leuk vind. En ik vind veel dingen leuk. Dat geploeter heb ik genoeg gedaan in mijn leven. Toch kan ik soms wegdromen over hoe het zou zijn als we wel doorgezet hadden. Was ik dan gelukkiger geweest dan nu. Ik weet het niet.

Mijn droom van vannacht was mooi, dat besefte ik toen ik heel even wakker werd, maar toen ik opstond wist ik niet meer wat de droom inhield.
Ik zit nu in de realiteit, kijk naar buiten naar de wind die door de bomen raast, naar de wolken die weggeblazen worden, naar een schraal zonnetje en denk bij mezelf: het is goed zo.

Mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed verschijnt op 25 januari 2020, tijdens een feestelijke lancering.Het boek gaat over een familie die op de regenboog woont waarvan de meeste bewoners zijn vernoemd naar een planeet. Zo heten de hoofdpersonen Mars Regenboog en zijn zusje Venus Regenboog. Want Regenboog is ook hun achternaam. Dan zijn er nog Oom Merc van Mercurius, tante Jupi van Jupiter, Vader Satur van Saturnus. Een paar bewoners zijn genoemd naar hun kenmerk. Zo is er oma Knot, opa Sik, Tante Nijn, omdat ze haren heeft als konijnenoren en mama Triool. Zij heeft drie kleuren in haar haar. Alle bewoners hebben haren met regenboogkleuren. Juf Zebrahoed draagt een hoed met zebrastrepen en is op miraculeuze wijze op de regenboog terecht gekomen. Het boek is avontuurlijk, vol magie en gaat over vriendschap, zorgen voor elkaar en samen problemen oplossen. Info:www.godijnpublishing.nl