Tuinperikelen

Een bewogen week is achter de rug. Het was een intens verdrietige week. Gisteren heb ik zo goed en zo kwaad als het ging de draad weer opgepakt. Ik heb me op de tuin geworpen om mijn gedachten te verzetten en mijn emoties onder controle te krijgen.

De voor mij eigenlijk veel te grote tuin vergt veel onderhoud. Maar ik heb er lol in. Ik zie de tuin opknappen en mooier worden.

Vanmorgen was ik in het tuincentrum, een hele bekende bij mij in de buurt. Het was niet moeilijk een keus te maken uit de enorme hoeveelheid mooie planten. Ik had van tevoren mijn keus al bepaald. Mijn kar was dan ook snel gevuld met lavendel en anjertjes vanwege de heerlijke geur en asters en geraniums ter opvulling van kale plekken. Alleen bij de vijverbenodigdheden had ik tijd nodig om uit te vogelen wat goed was voor mijn op erwtensoep lijkende vijverwater. De vissen hebben er geen hinder van. Zij planten zich lustig voort. Alleen kan ik er niet van meegenieten, want de groene soep belemmert mijn zicht. Het enige wat ik zie is Bertha, de 45 jarige schildpad die bij zonnig weer op de vijverrand zit. Die bekijkt alles met een traagheid en vindt het prima dat ik rondscharrel. Ze is aan mij gewend, komt ook op mijn stemgeluid af. Ik heb duur spul gekocht om de vijverbodem schoon te laten worden door bacteriën die slib en uitwerpselen van de vissen opeten. Eet smakelijk. Het water moet daardoor helder worden. 5 dagen moet ik het gebruiken en dan gaan er planten in die het water helder houden. Sinds ik hier woon, ben ik al aan het tobben met de vijver. In mijn vorige tuin bij mijn vorige huis, hadden we nooit problemen. Waarom dan hier wel? Ik ben benieuwd wat het wordt.

De nieuwe planten zet ik in de tuin. Terwijl ik er mee bezig ben komen de eerste bijen al op de asters af. Ik heb de plant nog in mijn handen en de bij, nou ja, eigenlijk een hommel doet zich gretig te goed aan het spul wat hij uit de bloem zuigt. Ik kijk er vol verwondering naar. 

Ik zie hoe de planten die ik van mijn schoonzus kreeg, aanslaan. De planten waren teveel in haar tuin die er altijd uitziet als een kleinparadijs voor vlinders, vogels, bijen en al wat op haar bloemenpracht afkomt. Een kleine stadstuin, maar zo mooi en zo goed nagedacht erover. Zij had groene vingers. Ik ben meer van de artistieke kant, mooie hoekjes bedenken en even zo vaak weer veranderen. Alles met spullen die gerecycled worden.

Ik moet eerlijk zeggen, dat ik me door dat gewroet in de aarde en het gesjouw met van alles een gelukkig mens voel. Schoonzus zou met bewondering naar mijn creatieve bedenksels kijken. Wie weet misschien vanuit een ander universum.

Nu is het tijd om uit te rusten. Mijn gezicht gloeit door de zon en mijn rug protesteert. Maar wat heb ik een voldaan gevoel.

Een extra note: Schoonzoon vind de roze bloemen op de foto afschuwelijk lelijk. Hij rilt ervan als hij er naar kijkt. Laat mijn tuin nou vol staan met die bloemen. Ik vind ze prachtig en de insecten zijn er gek op.

inspiratiebron

Deze herinering van twee jaar geleden wil ik graag delen. De kinderen op de foto waren mijn inspiratiebron waardoor ik het kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas kon schrijven. Nu de zomervakantie nadert is het misschien een idee om dit boek aan te schaffen en mee te nemen op vakantie. Dan kunnen kinderen tot 12 jaar het zelf lezen en jongere kinderen voorgelezen worden. Het boek gaat over een bijzondere vakantie in Cornwall, Engeland. Cornwall is bekend om zijn kliffen, de zee en het strand en de prachtige bijna subtropische natuur.

Het boek is verkrijgbaar bij de internet boekhandel, de reguliere boekwinkel, de bibliotheek en bij www.godijnpublishing.nl 

2 jaar geleden

Bekijk je herinneringenchevron-rig

Afscheid

Dagen ben ik al verdrietig afgewisseld door momenten van berusting. Het verlies van mijn schoonzus hakt erin. Ik voel me geamputeerd. Maar het leven gaat door, ik moet verder maar ik zal haar niet vergeten. Vaak genoeg zal ze in mijn gedachten zijn. Gisteren was de uitvaart. Een dag om herinneringen op te halen en definitief afscheid te nemen. We moesten er een flink eind voor rijden en hoopten dat we op tijd zouden zijn. Mijn schoonzoon was mee, hij reed. Ik kon het niet aan om te rijden door alle emoties die door mijn lijf gierden. De avond ervoor had ik wel zelf het hele eind gereden met mijn dochter naast me. Drie uur heen en drie uur terug. Die avond was de laatste kans om mijn schoonzus nog te zien en de familie te steunen. En voor mijzelf te accepteren dat ze echt niet meer in dit leven was. Dat we nooit meer samen avontuurlijke dingen konden ondernemen, nooit meer creatieve ideeën wisselen, gewoon nooit meer samen zijn. En dat was hard. Zo is het leven, zeggen ze dan. Ik had het graag anders gezien. Zij was heel lange tijd de baas over haar ziekte en toen ineens werd de ziekte de baas over haar. Toen zij inzag dat ze die baas niet meer kon aftroeven, gaf ze het op en ging ze vredig heen in de wetenschap dat zij in een ander universum opgevangen zou worden en van daaruit haar gezin kon steunen. Een hele mooie gedachte.
Haar lichaam is teruggeven aan de natuur. Dat betekent dat ze op een natuurbegraafplaats is begraven. De elementen krijgen straks invloed op haar graf, waar geen grafsteen op komt, maar een eenvoudige plak van een boomstam met haar naam erop. De kikkers kwaken daar dat het een lieve lust is, talloze vogels zingen het hoogste lied, de bomen ruisen en het riet wuift in het water. Mijn schoonzus was een natuurmens. Zij is daar echt op haar plek. De heide zal er bloeien, ook de wilde margrieten en wie weet wat voor bloemen nog meer zullen aanwaaien op haar graf. Haar favoriete kleur was paars. Straks is ze omringd door paarse heide. Een mooi, bijzonder mens is heengegaan, ze laat een leegte achter. Een leegte die we met elkaar zullen opvullen met mooie herinneringen.

In memoriam

Ik heb kaarsen gebrand, ik heb gebeden, healing gegeven en toch is mijn lieve schoonzus heengegaan. Vannacht is ze rustig overleden. Ik zal haar ontzettend missen. We hebben zoveel met elkaar beleefd. Zoveel gelachen, lief en leed met elkaar gedeeld, samen over de wereld gezworven en veel avonturen beleefd. Ze logeerde regelmatig bij mij met haar man. Altijd gezellig. Ze hielp me in de tuin. Zij was degene met groene vingers. En we deden vaak spelletjes zoals Canasta, Mexicain train en triominos.
Ook was zij de favoriete zus van mijn man, haar broertje. We hadden een sterke band met haar en haar gezin. Trouwens, ook met de rest van de schoonfamilie is er een sterke band.
Wat zal ze gemist worden. Ik denk aan haar kinderen en hun gezin. Groot verdriet.
Haar overlijden kwam onverwacht. Ze had die vreselijke rotziekte, maar het ging al heel lang heel goed. Ze deed weer van alles, ze kon ook van alles. En ineens ging het fout. Onbegrijpelijk.
Ik wens haar gezin veel kracht toe om dit grote verlies te verwerken.

Mijn tekeningetjes op speelkaartformaat

De hele middag heb ik gewerkt aan de omslag van mijn nieuwe boek Juf Zebrahoed. En ik ben enthousiast. Het boek komt uit in januari 2020. Ik heb alle illustraties ook getekend. Bij het zoeken naar goed tekenpapier, kwam ik tekeningetjes tegen van 12 jaar geleden. Ik was in Portugal met mijn man. Hij wilde tijdens zijn ziekte nog op vakantie. Het leek goed te gaan, maar na een paar dagen belandde hij in het ziekenhuis in Porto. Toen hij het ziekenhuis weer uit mocht, moest hij aansterken op de hotelkamer en wachten op transport naar huis. Dat had wat voeten in de aarde, het duurde een eeuwigheid voordat we naar huis konden. Om de tijd te doden begon ik te tekenen. Ik kon mijn man niet alleen laten en zat dus ook vast op de hotelkamer. Uiteindelijk konden we toch met het vliegtuig naar huis met begeleiding van een intensief care verpleegkundige speciaal ingevlogen vanuit Nederland. Na die vakantie ging zijn ziekte helaas bergafwaarts. De tekeningen zie je op de afbeeldingen. Foto 5 laat zien wat ik toen voelde en een impressie van de meditatie die mijn man elke dag deed in de hoop dat zijn situatie zou verbeteren. Ik krijg de afbeeldingen er niet helemaal goed op. Sorry. Maar zo heb je toch een impressie.

Memoires

Memoires.

Alles opschrijven wat er in je leven gebeurt, lees ik in de krant. Ondoenlijk vind ik. Sommige zaken houd je beter voor jezelf. Geheimen wil ik dat niet noemen, maar wel zaken die behoorlijk privé zijn en blijven.
Ik heb een prachtig beschilderde kist, mijn vroegere speelgoedkist, beschilderd door mijn opa bij mijn geboorte. De kist is dus al ‘oud’. Net zoals ik al aardig vorder in het leven. Deze kist zit vol met dagboeken, waarin verhalen vooral uit mijn volwassen periode zijn opgetekend. Er zijn twee dagboeken die vertellen over mijn puberteit. Waar kan je je allemaal druk om maken zeg.
In de korte verhalen die ik in de loop der tijd schreef, zitten eigen ervaringen verborgen. Fictie vermengd met non-fictie. Bijvoorbeeld; een rondreis door Egypte is uitgebreid beschreven. Het gaat over mediteren in de woestijn, dreiging, waterpijp roken, Egyptische mannen, piramides, noem maar op. Intense belevenissen.
Rondreizen door Zuid-Afrika vind je weer terug in dikke fotoboeken met bijschrift.
Mijn hele leven wilde ik alles vastleggen, bang om te vergeten. Totdat ik laatst bij mijn jongere zus op bezoek was en we herinneringen ophaalden. Toen bleek dat zij een heel andere kijk op onze jeugd had dan ik. Vergeten herinneringen kwamen naar boven. Kreten als ‘Oh ja’ en ‘Zo heb ik dat nooit ervaren.’ Zo zie je maar. Elk individu is anders. Mijn waarheid is niet haar waarheid.
Mijn kist is bijna vol. Er kunnen nog een aantal dagboeken bij. Wie weet ga ik de verhalen ooit bundelen tot een autobiografie. Mijn verhaal dus, mijn waarheid. Ik ben van plan 100 jaar te worden. Een autobiografie is mooi om na te laten aan de kinderen en kleinkinderen. Van mijn eigen ouders weet ik maar heel weinig. Vroeger werd er niet veel gepraat. En al helemaal niet geschreven. Daar was het leven te druk voor zonder alle voorzieningen die we nu hebben. Soms denk ik: “Had ik maar wat vaker vragen gesteld, dat zou misschien veel verklaren.”