Vrijdagavond The Voice.
Ik geniet van the voice of Holland. Al die talenten die hun zenuwen in bedwang houden om hun song zo overtuigend mogelijk te performen. Het heeft iets magisch om voor een zo groot publiek te staan.
Jaren geleden heb ik bij een pop en musicalkoor gezongen. En elk jaar werkten we naar een grote voorstelling toe in de schouwburg. Ik stond dan ergens in het midden van het koor, onopvallend. Maar toch gaf het absoluut een kick om voor een groot publiek op te treden.
Bij het zien van the Voice droom ik weg en zie mezelf alleen op het podium staan. Ik sta de sterren van de hemel te zingen voor een uitzinnig publiek. Wat had ik dat graag gewild maar toen ik jong was had je niet van zulke shows. Ik wist ook niet hoe ik het aan moest pakken. Er zijn zoveel dingen in mijn leven die ik heb laten liggen. Tja en nu ben ik te oud voor ballet, toneelspelen en zingen. Mijn hele leven zeg ik al dat ik beroemd wil worden, maar heb nooit de juiste weg kunnen vinden, nooit een handvat gekregen en ook geen kruiwagen. Het is nog niet te laat. Beroemd worden zit er niet meer in maar bekend worden behoort tot de mogelijkheden. Schrijven is op het moment mijn passie. Is het wel goed genoeg om daardoor bekend te worden. Het komt niet aangewaaid. Ik zal er iets voor moeten doen. Toch ben ik eigenlijk wel blij met het leventje dat ik nu leid. Het kabbelt, ik kan doen wat ik wil, ben eigen baas en moet niks meer. Maar is dat voldoende?
Ik keer terug tot de werkelijkheid en zie hoe teleurgesteld de deelnemers zijn als hun droom uit elkaar spat. Er is een lange weg te gaan om de top te bereiken. Het kan een heel mensenleven duren en soms bereik je de top nooit. Als je dan maar wel blij en gelukkig geleefd hebt, met veel voldoening. Halverwege de top is het leven ook goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten