Gistermiddag reed ik in de auto naar huis en moest uitkijken voor skatende jongens van een jaar of acht,negen. Ik val nogal op in mijn groengele autootje. Een jongen begon enthousiast te zwaaien. Ik kende hem niet. Een ander riep luidkeels:” Joh! Dat is een heks! Verbaasd lachend reed ik verder. Tja, misschien zie ik er ook wel uit als een heks in hun ogen; lange peper en zoutkleurige haren, zwarte kleding, een bril met zwart montuur. Maar dan wel een aardige heks die goed probeert te zijn voor iedereen en wil helpen waar nodig. Een witte heks zal ik maar zeggen, hoewel dat aan mijn kleding niet te zien is. Wel aan mijn ogen. Die zijn over het algemeen vriendelijk. Stralend, maar soms kijken ze boos. Dan komt de zwarte heks naar buiten. Vannacht droomde ik ervan. Iemand deed me groot onrecht aan, veroordeelde me om iets wat ik niet had gedaan. Ik stond te vloeken en te tieren en werd er zelfs wakker van.
Iedereen is wel eens boos. De zwarte heks in mij kan zo boos kijken dat mensen wegkruipen. Dwingende ogen die zeggen dat de grens van het toelaatbare overschreden is.
Gelukkig ben ik geen echte zwarte heks zoals die voorkomt in sprookjesboeken. Dat is wat kinderen zien. Ik heb geen zwarte kat, geen kraai, geen vliegende bezem hoewel ik vaak wel vliegende kiep ben voor deze en gene, geen kromme neus en geen wratten. Ik heb wel lange haren en zwarte kleding en dat laat ik zo. Dat hoort bij me. Ik ben de vriendelijkheid en de goedheid zelve, soms zelfs een beetje mensenschuw.
Maar...over het algemeen ben ik heel tevreden met mezelf. En als dat de definitie van een heks zou zijn, vind ik het prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten