Rouwproces
Van de week was Connie Palmen bij Pauw en Witteman om over haar nieuwe boek te praten. Zij beschrijft het laatste jaar van het leven van haar man Hans van Mierlo; openhartig, verdrietig en dicht bij zichzelf blijvend. Ze vertelt hoe ingrijpend het was en hoe ze besloot alles op te schrijven om maar niet te vergeten. Ook stond er in de Libelle en de Telegraaf een interview met haar.
Alles wat ze zegt is zo herkenbaar. Ik heb het zelf meegemaakt en ook ik heb alles opgeschreven . Daar ontstonden twee boeken uit. En als ik het teruglees ben ik verbaasd dat ik dat allemaal opgeschreven heb. Kennelijk zat ik in een soort roes, een beetje buiten de werkelijkheid. Waarschijnlijk om mezelf staande te houden en . Ik ben blij dat alles op papier staat. Het was een bijzondere, waardevolle periode die ik niet graag zou vergeten. En dat gebeurt naarmate de tijd verstrijkt. Connie Palmen zegt: “Vergeten is een hulpmiddel voor de ziel.” Dat klopt, want anders zou je nooit door het rouwproces heen komen. Ik kan het nog niet vergeten, de beelden van Charl zijn laatste uren komen regelmatig terug op mijn netvlies. Een teken dat ik nog niet door het rouwproces heen ben. Ik vraag me nog regelmatig af, waarom hij zo jong dood moest gaan. Waarom kan het in het leven niet zo zijn dat iedereen een respectabele leeftijd krijgt, zodat je ten volle van het leven kunt genieten. Maar nee, zo werkt het niet. De een wordt oud en wil al jaren dood en gaat maar niet, terwijl een ander nog volop in het leven staat en weggerukt wordt. Op zulke momenten kan ik erg boos worden over het waarom. Alleen helpt het zo weinig, want je kunt er niets aan veranderen. Accepteren dat is het enige en dat is nu juist het aller-moeilijkste in het rouwproces. Ik ben nu al 4 ½ jaar aan het ‘rouwen’. De ene dag gaat het beter dan de andere. Het ergste verdriet is weg, maar er zijn momenten... De feestdagen zijn in zicht. De dagen zijn somber en donker. Het is een periode van samenzijn, samen delen waarbij je toch die ene persoon weer verschrikkelijk mist. Vergeten zal ik hem nooit, maar de details worden vager. Daarvoor moet ik mijn boeken pakken om weer even te lezen hoe het was. Fijn dat alles beschreven staat, want zo hoef ik het niet te onthouden.
Mijn boeken staan te pronken in de boekenkast. Ze zijn het waard om gelezen te worden en dat gebeurt ook. Er is niet alleen verdriet beschreven, ook humor komt aan bod. Het zijn positieve boeken. Ik haal vooral kracht uit de woorden van mijn man: ‘Je bent een sterke vrouw, jij redt je wel’ en dat laat ik ook zien. Want ondanks alles ben ik trots op mezelf dat ik weer van het leven kan genieten, weer plannen maak. Maar soms wordt ik even aangeraakt door verdriet. Dan is de hele wereld zwart en kruip ik in mijn cocon.
Boektitels: Dorre bloemen en piranha’s( www.kirjaboek.nl) en Dikke tranen en transparante geesten (www.freemusketeers.nl)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten