Spreeuwen!

Het is zaterdag. Uitslaapdag! Dat heb ik wel verdiend na een drukke week. Ik word wakker van een vrolijk gekrijs. Het is licht en de zon schijnt. Er zijn spreeuwen in de tuin, een hele horde die zich tegoed doet aan al het lekkers op de voedertafel. De hele winter heeft er nauwelijks een vogel naar omgekeken. Waar komen die spreeuwen nu ineens dan vandaan.? Af en toe was er een koolmees of een pimpelmees, soms een merel of een roodborst en een enkele keer een Vlaamse gaai. Maar die laatste kan beter in het nabijgelegen park blijven. Het is een mooie vogel en ik vind het bijzonder dat hij mijn tuin opzoekt. Maar hij is ook een rover. In een voorjaar zat het hele gezin in de tuin te genieten van het warme weer. Een groep jonge vogels had het nest verlaten en deed vliegpogingen. Het ging ze goed af, maar eentje bleef achter en belandde angstig piepend in de opgebonden bramenstruik die tegen de schutting aan staat. We zaten er naar te kijken. Ineens pats, uit het niets, zat er een Vlaamse gaai boven op de vogel en nam hem in zijn snavel mee naar de naastgelegen tuinbank en daar maakte hij zijn moordende werk af. Bloedspetters vlogen in het rond. Luguber! Mijn zoon was verbijsterd, wij allemaal trouwens. Hij wilde iets doen maar dat had geen zin. De vogel was dood en de Vlaamse gaai vloog weg met een slap hoopje vogel in zijn snavel.
Kauwen en eksters zijn ook van die rovers. Het is indrukwekkend om te zien als ze in de tuin zijn. Kauwen zijn in staat om massaal op het voederhuisje af te vliegen waardoor het met vogel en al en veel lawaai omklettert. Kauwen zitten in het najaar ook altijd in de perenboom om de heerlijke sappige peren op te eten, vooral bij voorkeur als de zon net opkomt en het nog stil is overal. Dan worden ze in hun smulpartij niet gestoord. Maar ik blijf met de aangevreten peren zitten.
Waar zijn de mussen eigenlijk gebleven? Volgens de laatste vogeltelling stond de mus op nummer 1. Nou, niet hier hoor. Sinds de nieuwe buren drie katten hebben, zit er hier bijna geen vogel meer in de tuin. Ik denk met weemoed terug aan de dagen dat er een ijsvogel in de tuin was. Wat heb ik genoten van het schouwspel. Hij dook met zijn turqoise verenpracht de vijver in en kwam er net zo snel weer uit met een visje in zijn snavel. Het voordeel van al die katten is dat ik geen muizen meer in huis heb. Want oh, wat ben ik bang voor muizen. Een muis kan mijn hele doen en laten ontregelen en me op de rand van een zenuwinzinking brengen.
De grote zwart met wit gespikkelde vogels, de spreeuwen, zijn welkom in de tuin, hoewel ze erg brutaal zijn. De kool- en pimpelmeesjes hebben geen schijn van kans om een graantje mee te pikken. Gelukkig blijven door de kou de katten binnen. En zo komt het dat ik vrolijk opsta, geniet van de vogelgeluiden en de vitrage open schuif om volop van het spektakel te kunnen genieten.

Herinnering

Inhoud verhaal Alice in Wonderland;

Alice luistert naar een verhaal door haar zusje voorgelezen. Ineens ziet ze een wit konijn. Hij heeft haast en Alice loopt hem achterna. Plotseling valt ze heel diep naar het midden van de aarde. Dan gebeuren er de raarste dingen. Ze ontmoet een rups, een roze kat en meer vreemde figuren. Ze blijft zoeken naar het witte konijn en vindt hem terug bij de koningin en het leger van zwarte en rode speelkaarten. Omdat Alice geen spelletje met de koningin wil spelen, wordt de koningin boos en stuurt het kaartenleger op haar af. Dan hoort Alice de stem van haar zusje en wordt ze wakker.

1958 Ballet Alice in Wonderland.

Ik volg al enkele jaren balletlessen in een provinciestad als ik mee mag doen aan een groot ballet in een toneelzaal; Alice in Wonderland. De eigenares van de balletschool zal de rol van Alice dansen en leerling Han Ebbelaar, later een wereldberoemd balletdanser, de rol van het witte konijn. De rest van de rollen wordt verdeeld onder de andere leerlingen van de balletschool. Ik krijg de rol van rode speelkaart, terwijl mijn zus de zwarte speelkaart gaat dansen.
De voorbereidingen zijn in volle gang. Er worden kostuums gemaakt. Het witte konijn ziet er indrukwekkend uit. Er doet zich een probleem voor. Voor de zwarte kaarten zijn zwarte balletmaillots te verkrijgen, maar rode maillots zijn er niet. De balletlerares vindt er iets op. Als de moeders van de kinderen die de rode kaart dansen op de markt een witte lange mannenonderbroek kopen, de gulp dichtnaaien en hem daarna in een rood verfbad doen, dan is het probleem opgelost. Zo gezegd, zo gedaan. Het resultaat mag er zijn.
Tijdens de generale repetitie mag ik mijn kostuum voor het eerst aan. Ik geniet van alle balletdansers vanuit de coulissen. Aan het einde van het ballet komt het kaartenleger in actie. Ik voel me trots. Alleen voel ik dat er iets gebeurt met mijn rode geverfde lange onderbroek. Hij rekt uit, maar gaat niet meer terug in model. Tijdens de volgende voorstellingen rekt hij nog meer uit. Er komen ‘knieën’ in.
Na afloop van de serie voorstellingen starten de normale lessen weer. We moeten er een heel eind voor lopen. De balletschool ligt aan de rand van de stad en fietsen hebben we niet. Mijn zus mag voortaan de lessen volgen in haar zwarte balletmaillot en ik moet de rode lange onderbroek dragen. Dat vind ik niet leuk. Na verloop van tijd is de rek er helemaal uit, het rood verkleurt naar een gore gele kleur op de plaatsen waar het tricot met elkaar in aanraking komt tussen de bovenbenen. Net alsof je in je broek hebt geplast en het hebt laten opdrogen. Eigenlijk schaam ik me voor die malle rode geverfde onderbroek en ben jaloers op de zwarte maillot van mijn zus. Zij ziet er zo mooi uit . Ik dans in die broek tot de gaten er in vallen en dat is ook meteen het einde van mijn balletcarrière omdat ik een keuze moet maken; balletles of zwemles. Er is te weinig geld om beide te doen. Ik kies voor zwemles, omdat ik bang ben dat ze me raar zullen vinden op school als ze horen dat ik aan ballet doe. Ik ben gezakt voor mijn zwemdiploma en daarmee stoppen de zwemlessen. Het komt niet in me op om naar ballet terug te gaan. Het wordt ook niet gestimuleerd omdat het te duur wordt in een gezin met vijf opgroeiende kinderen. Het ballet is en blijft een mooie herinnering

Brandalarm

20-1-2011 donderdag
Brandalarm

Vanmiddag was ik boodschappen aan het doen in de supermarkt. Ineens was er een hels kabaal. Iedereen stond stil. Het brandalarm in de onderliggende parkeergarage ging af en dat was angstig. Eerst keek iedereen verbaasd, vervolgens zag je een bepaalde onrust ontstaan. Ik dacht aan mijn fijne autootje die in de parkeergarage stond. Ik probeerde iets te ruiken maar rook geen brandlucht. Zag ook geen rook. Ik moest denken aan de brand in de parkeergarage in Haarlem waarbij veel auto’s verwoest zijn. Het alarm bleef gaan. Medewerkers van de supermarkt waren gaan kijken maar kwamen niet terug. Toch kreeg ik het gevoel dat het loos alarm was, want anders waren we wel de supermarkt uitgestuurd. Toen het alarm stopte was iedereen zichtbaar opgelucht. Het gerucht ging rond dat een grappenmaker het brandalarm in werking had gezet. Toen deed zich het volgende voor, de rolband naar de parkeergarage deed het niet. Dus ontstond er een opstopping van mensen met volle winkelwagens. Die winkelwagens konden de rolband niet afrijden omdat de wielen op de rolband blokkeren. Er gingen mensen al sjouwend met dozen en tassen de rolband af. Sommige liepen twee keer met de boodschappen. Ik vroeg me af wat ik moest gaan doen. Er was iemand die zette zijn kar op de loopband en trok hem naar beneden waarbij hij de voorste wielen optilde. Dat was een idee, maar wat was dat onnoemelijk zwaar. Ik werd halverwege geholpen door een winkelbediende.
Thuisgekomen voelde ik me helemaal opgefokt door de spanning, onzekerheid en de inspanning. Ik wilde de voordeur open maken, de sleutel draaide om maar de deur ging niet open. Jeetje, wat nu weer. Nog een paar keer geprobeerd. Ik snapte er niets van. Ik hoorde het slot draaien, de deur zou open moeten gaan. Hoe moest dat nou. Ik stond daar met alle boodschappen. Ik kon ook via de deur van de bijkeuken naar binnen maar liep het risico dat de tussendeur op slot zat. Ik deed de deur open, een enorme klap, brekend aardewerk. Was er een doos vol met serviesgoed die klaarstond voor de kringloop naar buiten gevallen. Waarschijnlijk stond die doos al op scherp. Bijna alles was stuk en ik werd nog opgefokter. Ik heb de boodschappen in de bijkeuken gezet. Gelukkig was de tussendeur niet op slot. Ik liep naar de voordeur om te kijken wat het probleem was. Misschien had het slot een oliespuitje nodig. Maar nu komt de mop. Hij ging zonder problemen open. In plaats van de deur aan de buitenkant open te duwen, had ik geprobeerd hem open te trekken en tja, dat ging natuurlijk niet. Wat ontzettend dom van mij. Had ik soms een black out door alle gebeurtenissen? Ik weet het niet. Ik ben in de kamer gaan zitten om bij te komen en rustig te worden. Toen ik alles nog eens de revue liet passeren moest ik verschrikkelijk lachen om mezelf en de hele situatie.

Kerstmis in Berlijn

De reis naar Berlijn in elfjes. Een elfje is een klein versje of gedichtje van elf woorden. Op de eerste regel komt het eerste woord. Op de tweede regel twee woorden, op de derde drie woorden , op de vierde regel vier woorden en op de vijfde regel weer een woord.

Met Kerstmis ben ik in Berlijn geweest. Het was een aparte ervaring. Er waren mooie excursies en vooral veel sneeuw. Ik heb momenten gehad dat ik naar huis wilde, maar ook momenten dat ik intens heb genoten. De reis er naar toe is beschreven in elfjes.

Buspassagiers.
Jong, oud,
Samen op weg naar Berlijn.
Mensen van allerlei pluimage.
Aansluiting?

Sneeuw!
Langzaam rijden
Op de snelweg.
Sneeuw verandert in regen.
Papsneeuw!

File
Sneeuwschuivers, zoutstrooiers,
Oranje knipperlichten overal.
Kerstvakantie in Duitsland begonnen.
Kerstdrukte.

Duisternis
Om 16.15u
Kortste dag voorbij.
De dagen gaan weer lengen.
Verlangen!

Konijntje,
Vrolijk huppelend
In de sneeuw.
Snel naar zijn holletje.
Vrijheid!

Vrijheid?
Sommige konijntjes
Hebben domme pech.
Verdwijnen in de braadpan.
Kerstdis.

Donker.
Langzaam rijden
Over een bandenspoor.
20 kilometer per uur.
IJsregen.

Melig.
‘Grappige’ passagiers.
Er wordt gelachen.
Reis duurt nu lang.
Geduld.

Kerstversiering.
Witte sterren
Guirlandes en slingers
In de bus opgehangen.
Versierpoging.

Handbagage.
Belegde broodjes,
Water en cola.
Boek, tijdschriften, nepkerstboompje.
Gelukkig!

Glad!
Naar Raststatte.
Schnitzel en pommes.
Schuifelend terug naar bus.
IJsbaan.

Instappen.
Veel geduld.
Nog verder rijden,
Zullen erg laat aankomen.
Berlijn.

Passagiers
Erg stil.
Veel slapende mensen.
De vermoeidheid slaat toe.
Volhouden!

21.15u
Pikdonker, nat.
De regen blijft.
Oppassen geblazen voor gladheid.
Bah!

Middernacht.
Eindelijk gearriveerd.
Inchecken, broodjes, lift.
De kamer is prima.
Eindelijk!

Ontbijt.
Uitgebreid buffet.
Eten met singleclub
Reizend met ander reisbureau.
Gezellig.

Excursies.
Goed samengesteld.
Wel extra betalen.
Vertrek is om 9.30u.
Shoppen.

KaDeWe
Groot warenhuis.
Erg warm binnen.
Grote drukte op foodafdeling.
Borreltijd.

Kleinkinderen
Krijgen cadeautje.
Mooie dure merkartikelen
Toch iets kleins gekocht.
Tevreden.

MacDonalds.
Weinig mensen.
Cheeseburgers en cola.
Even tot mezelf komen.
Uitrusten.

Kerstmarkt
Veel vreettentjes.
Ook mooie kerstversiering.
Wel oppassen voor zakkenrollers.
Koud!

Bustour.
Gids aanwezig.
Langs veel bezienswaardigheden.
Gids vertelt mooie verhalen.
Interessant!

Buffet.
Veel keus.
Niet mijn manier.
Liever bediening aan tafel.
Verwend?

Toetjes.
Heel veel.
Een beetje teveel.
Teveel van hoofdgerecht gegeten.
Lekker!

Avond
Heel saai.
Geen gezellige zitplek.
Noodgedwongen naar televisie kijken.
Kerstavond.

Hotelkamer
Is comfortabel
Mis een haardvuur
Om me te warmen.
Tegenvaller!

Thuis
Is gezelliger.
Ik mis Charl.
Zijn vrolijkheid en warmte.
Verdrietig!

Waarom?
Mijn lief.
Hij ging dood.
Komt nooit meer terug.
Heimwee!

Eenzaam
Op hotelkamer.
Televisie staat aan.
Duitse vrolijkheid op tv.
Hartenpijn.

Kerstmis
Samen zijn
Ver te zoeken
Alleen in de groep.
Eenzaamheid!

Stoppen!
Nu genieten.
Niet meer zeuren
Reis is eigen keus.
Lachen!

Lekker thuis

Stormy and rainy weather!
Ik zit lekker binnen. Ik heb het voor mezelf gezellig gemaakt. Er brandt wierook, er zijn kaarsjes aan en ik heb een cd opstaan met prachtige muziek; Serenity van Ray Klaassen. Dat is op het moment mijn favoriete muziek. Ik word er heerlijk rustig van. En dat is nu vooral nodig, vanwege de deadline voor de poppen met Chinese uitstraling die ik maak. Ze zijn bijna klaar, maar het neemt toch meer tijd in beslag dan ik dacht. Officieel heten de poppen antroposofische poppen of zonnekind poppen. In Duitsland heten ze waldorfpoppen, maar die hebben een gezicht en dat vind ik niet leuk. Mijn poppen hebben ogen als speldenprikjes en een rood stipje als mondje. Het kind kan dus helemaal de eigen sfeer van de pop bepalen. Is het kind verdrietig dan kan de pop ook verdrietig zijn. Poppen die meestal een glimlach hebben kunnen niet verdrietig zijn. De poppen die ik maak worden aangepast aan het kind. In dit geval is er een Chinese pop bestemd voor een geadopteerd meisje uit China.
De poppen zijn gemaakt van natuurlijke materialen, gevuld met schapenwol en de haren zijn gemaakt met wol van schapen of alpaca’s (soort lama) of van een nieuw materiaal; bamboe.
De pop neemt de warmte en de geur van het kind aan en wordt zo geheel eigen. Ik zelf noem de poppen liever emotiepoppen. Ook maak ik memorie-poppen . Om de pop aan te kleden gebruik ik kleding van een overleden dierbare, waarvan ik kleertjes voor de pop maak. Het liefst natuurlijk van materiaal zoals katoen.
Het maken van de poppen is voor mij een soort meditatie.

2011

Onvoorstelbaar hoe snel de tijd toch gaat. Zo is het Sinterklaas en zo zijn alle feestdagen al weer voorbij. De kerstdagen heb ik in Berlijn doorgebracht. Het viel niet mee in mijn eentje in een groep van bijna allemaal stelletjes. Ik zat alleen op een plek in de bus, moest met mezelf leuren om bij iemand aan de tafel te mogen zitten wat ook een keer domweg geweigerd werd. En op mijn hotelkamer zat ik ook weer alleen. Dan bekroop me wel eens de gedachte: “Was ik maar thuis gebleven.” De excursies waren interessant en we hebben diverse kerstmarktjes bezocht; veel vreettentjes, weinig kerstspullen. Er lag een flink pak sneeuw in Berlijn waardoor de bus niet overal kon komen. De reis heette kerst in Berlijn. Veel plekken in Berlijn waren mooi versierd. De hal van het grootste warenhuis, het Kadewe, was prachtig maar in het hotel viel weinig kerstversiering te bespeuren. Daardoor is kerstmis toch een beetje aan me voorbij gegaan.
Oudjaar heb ik zelf oliebollen en appelbeignets gebakken. Ik kon niet naar de oliebolleninstuif van mijn broer omdat ik op mijn kleinzoon moest passen. Het was jaren geleden dat ik zelf oliebollen gebakken heb. Ik vond een goed recept in de krant en ben ze gaan bakken in mijn splinternieuwe frituurpan. Ze waren heerlijk.
Nieuwjaarsdag heb ik de gourmetset te voorschijn gehaald en ben ik met kinderen en kleinkinderen gaan gourmetten. Erg gezellig. En nu moet de kerstversiering nog weggeruimd worden. Ze zeggen dat op 6 januari, met Driekoningen, alles weg moet zijn omdat het anders ongeluk zou brengen. Driekoningen is de afsluiting van de kerstperiode, maar voor de meeste mensen is dat toch 2 januari. Dan komt het normale leven weer op gang, een nieuwe start in een nieuw jaar en daar hoort de kerstboom niet meer bij. Ik zit boordevol plannen om er een mooi, succesvol 2011 van te maken, plannen die ik ook ten uitvoer ga brengen verspreid over het jaar. Het verdrietige verleden probeer ik achter me te laten en vooruit te kijken naar de toekomst. Want ik geloof er heilig in dat er nog veel moois voor mij is weggelegd.
Ik wens iedereen een mooi, succesvol jaar toe.