workshop

Er is mij gevraagd een creatieve workshop te geven op een basisschool voor speciaal onderwijs. Het lijkt me een uitdaging. Het is al weer lang geleden dat ik iets creatiefs met een groep kinderen gedaan heb. Ik moet de kinderen iets laten doen wat in een uur af kan zijn.
Ik probeer thuis wat technieken uit en kom uiteindelijk terecht bij wolvilten. In een uur tijd kunnen de kinderen een of twee balletjes van vilt maken.
Ik rijd in de auto naar de school met behulp van tomtom. Hij brengt me niet rechtstreeks naar de school want tomtom herkent geen inrichtingsverkeer. Via allerlei binnendoor straatjes kom ik bij een school aan waarvan ik denk dat het de school is waar ik moet zijn. Ik zie een leerkracht op het schoolplein en vraag of ik bij de juiste school ben. “Jazeker” en ik krijg een grote glimlach. “Iedereen die ons vandaag komt helpen is van harte welkom. Kom binnen”. Het hek zwaait open en hij wijst me de weg naar het klaslokaal waar ik moet zijn. Daar wordt ik wegwijs gemaakt door een andere leerkracht en zet alles wat we nodig hebben voor het vilten klaar. De kinderen hebben buiten gespeeld en komen uitgelaten binnen, nieuwsgierig naar wat we gaan doen. Op school hebben ze verteld dat we een knuffelbeertje gaan maken, maar ik had van tevoren al gezegd dat dat teveel werk zou zijn en dat ik ze dan zelf in elkaar moet zetten met naald en draad. Ik laat de vilten balletjes zien die ik thuis gemaakt heb en de kinderen zijn enthousiast, temeer omdat ik al een basisballetje heb voorbereid met een kattenbelletje er in. Er zijn kinderen die thuis een kat hebben en het idee om een speeltje voor de kat te maken spreekt ze wel aan. Maar het kan ook gewoon een lekker knuffelballetje zijn, want het vilt is erg zacht en nog een beetje kneedbaar. Dus je kunt er lekker mee friemelen in je hand.
Ik laat aan de kinderen zien wat de bedoeling is en al snel zijn de kleine handen de wol zodanig aan het bewerken dat er kleine ballen ontstaan die weer versierd kunnen worden met allerlei kleuren wollont. De kinderen werken intensief en worden rustig. Regelmatig worden de handen in warm water gedoopt en met olijfzeep ingesmeerd. En dan kan het bewegen, rollen, draaien verder gaan, net zolang totdat het balletje stevig genoeg is.
Een jongetje vindt er niets aan, is dan ook snel klaar vindt hij en begint te zeuren. Ik help hem het balletje steviger te maken maar eigen initiatief toont hij niet. Hij vindt het genoeg en gaat zitten mokken. Een andere jongen wordt zijn gezeur zat en zegt: “Ga toch terug naar je geboorteland.” Er ontstaat gekibbel en de twee stagiaires die aanwezig zijn zeggen niets. Ik spring in en zeg dat ik die opmerking niet leuk vind en dat we bij elkaar zijn om gezellig iets moois te maken en daar hoort geen gekibbel bij. De jongen bindt in en gaat verder met zijn balletje. Een paar kinderen zijn er heel bedreven in, anderen hebben hulp nodig. Van de stagiaires krijg ik weinig support. Een vindt het zelfs vies werk. Ik ben dan ook druk bezig. Een uur is snel voorbij. Een leerkracht van een andere klas komt binnen om te zien wat we aan het doen zijn. Hij vindt het opmerkelijk rustig. Het vilten brengt je ook tot rust. Je bent geconcentreerd op het viltproces waardoor je andere dingen vergeet. Het maakt je hoofd leeg.
Na een uur mag het resultaat er dan ook zijn. Iedereen heeft een mooie bal ter grootte van een golfbal.
We ruimen snel de boel op en worden op het schoolplein verwacht. Er zijn nog meer mensen die een workshop gegeven hebben op zeer uiteenlopend gebied. Het was voor iedereen een geslaagde dag en we worden dan ook uitbundig bedankt door het schoolhoofd en de kinderen. Volgend jaar mag ik weer komen, maar dan wel met mozaïek. Meteen komt de gedachte bij me op: “vonden ze het wol vilten dan geen leuke workshop”? Een mozaïek maken is veel intensiever en vergt veel voorbereiding. Je maakt geen mozaïek in een uurtje. We zien wel tegen die tijd. Ik vond het geweldig om samen met de kinderen te vilten en aan alles kon je merken dat de kinderen genoten en daar deed ik het voor.