De zon schijnt en ik moet nog boodschappen doen. Kleinzoon van 21/2 logeert bij mij dit weekend. Ik zet hem in de kinderwagen en we gaan op pad. Ik zie wel donkere wolken, maar heb goede hoop dat het droog blijft. Helaas nee, halverwege begint het te regenen en te donderen. Snel doe ik de regenhoes over de kinderwagen, pak mijn paraplu en zet stevig de pas erin naar de supermarkt. Dit keer niet door het park. Ik had zo graag daar naar paddenstoelen willen speuren, want die schijnen door de regen de grond uit te schieten. Het regenwater siepelt in mijn open schoenen.
Nat komen we in de supermarkt aan. Ik doe mijn boodschappen en wacht tot de ergste regen voorbij is. Het wordt weer droog en we gaan terug. Bijna thuis begint het weer te donderen. Donkere wolken bewegen in sneltreinvaart boven mijn hoofd. Dat belooft niet veel goeds. Ik ben bang van onweer. Dat is een overblijfsel van vroeger. Als het ’s nachts onweerde dan werden we uit bed gehaald, onze jasjes werden aangedaan en in de kamer zaten we te wachten op het onheil, terwijl we allemaal aan het bidden waren, kaarsjes aan. Geen elektra, want dat trok de bliksem aan. Die spanning is me altijd bij gebleven. Later heb ik met een enorme klap de bliksem in zien slaan in de bergen, waarna brand ontstond en ik zag hoe een hoogspanningsmast geraakt werd met een dreun, waarna alle stoppen doorgeslagen waren. Ook heb ik door noodweer bomen om zien gaan. Nee, ik houd niet van onweer. Ik loop dan ook keihard achter de kinderwagen, onderwijl gekkigheid makend om mijn angst te verbergen, tot groot vermaak van kleinzoon die nog geen enkele angst kent. Fitness hoef ik vandaag niet meer te doen. Mijn training heb ik al gehad. We komen net op tijd thuis. De bui barst los, het wordt donker en nog nahijgend haal ik het regenscherm van de kinderwagen. Kleinzoon kijkt me triomfantelijk aan alsof hij zeggen wil: “Dat was een avontuur oma.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten