Een onverwachte ontmoeting

Ik doe boodschappen in de supermarkt. Ik heb net een grote zak tarwebloem in mijn karretje gelegd als ik ineens in gebrekkig Nederlands hoor: “Zo! Ga je brood bakken? Ik kijk op en zie een oudere man naast me staan, met een bruin getint gezicht, een dun snorretje en knijpoogjes. Hij vraagt wat voor brood ik ga bakken, Marokkaans of Nederlands brood en of ik gist gebruik. Deze man is dus een Marokkaan. Vervolgens krijg ik een heel verhaal over hoe je Marokkaans brood bakt. Ik moet goed luisteren om het te verstaan. Hij vraagt verder of ik kinderen heb en zo ja of ze al weg zijn en of ik een man heb. Ik antwoord dat ik twee kinderen heb, dat ze al uit huis zijn en dat mijn man is overleden. “Dus je bent vrij?” vraagt hij. “Ik zoek een vriendin om koffie te drinken en een keertje in de week bij elkaar te zijn. Hoopvol kijkt hij me aan. Ik krijg kippenvel. Hoe kom ik hier netjes van af. Ik zeg: “Maar ik zoek geen vriend.” “Zullen we nu even koffie drinken?” vraagt hij. “Nee” zeg ik, “Ik moet boodschappen doen.” “Hoe oud ben jij?” Ik vind het wel ver gaan nu en hij staat ook heel dicht bij me. Nu beleefd blijven. “50+” zeg ik. “Oh ja? 51 dan.” “Om eerlijk te zijn ben ik 60.” Ongelovig kijkt hij me aan. Ik dacht dat je 48-50 was. Je bent een hele mooie vrouw. Je sport zeker veel, want je ziet er sterk uit.” “Ja, ik sport iedere week.” “Gaan we dan nu koffie drinken?” Tjee, hij ziet echt iets in me. Ik zeg: “Nee, we gaan geen koffie drinken. Ik moet de boodschappen doen. Dag” en ik ga verder. Hij loopt nog een klein stukje met me mee en gaat dan teleurgesteld naar de kassa. Wat een ervaring. Ik lig nog goed in de markt. Ik moet er alleen niet aan denken om mijn leven weer te delen met een andere man. Maar zijn aandacht en opmerking streelde me wel. Ik zal hem vast nog wel eens tegen komen maar mijn antwoord blijft nee.